Caos, angustia, nervios. Medo, incomprensión, desorientación. A lista de sensacións que experimentaron quen se atopaban nas Avenidas ao fío da madrugada do domingo non ten fin. O derrubamento do peirao foi como un suspiro que converteu, en apenas segundos, o concerto máis esperado da última edición do Marisquiño nun pesadelo que se repite unha e outra vez na memoria de quen a sufriron nas súas propias carnes.
Algunhas das persoas que tiveron sorte e non resultaron feridas a pesar de estar na zona cero do derrube, así como aquelas que só foron testemuñas do ocorrido, paseaban este luns polo Náutico de Vigo, tratando de darlle sentido coa luz do día ao que lles deixou en shock recentemente caída a noite. Xunto a elas, pais, turistas e veciños intercambiaban puntos de vista sobre o accidente. Todos coñecían a alguén que estivera alí.
A chaira, que noutro luns de agosto similar a este estaría chea de familias, nenos e paseantes, mantívose acordoada durante toda a xornada pola Policía Local. Moitos lamentaban o sucedido e unha muller preguntaba, desesperada, por un punto de información. Aínda buscaba a un ser querido co que non fora capaz de contactar.
Moitos veciños e usuarios do peirao recoñeceron non estar sorprendidos por un suceso que cren que era previsible
Autoridades políticas e sociais non tardaron tampouco en aparecer. Elena Muñoz, portavoz do PP na Corporación olívica, ou Rubén Pérez e Alexandra Fernández, de En Marea, fixeron acto de presenza ao longo dunha mañá na que as novidades chegaban a contagotas aos teléfonos dos afectados.
Aínda que as causas do sinistro aínda están por aclarar, non son poucos os que alzan a voz para advertir de que isto foi "a crónica dunha morte anunciada", en palabras de Abelardo Pena, usuario coa súa embarcación dun dos amarres da dársena durante anos. Outra propietaria dun barco de recreo, Amelia Vázquez, entende que para unha persoa do montón a situación de degradación do peirao fose un segredo, "porque desde arriba non se aprecia". Pero asegura que é suficiente con coller unha zodiac, como as que utilizan os empregados do Náutico diariamente para percorrer o embarcadoiro, "para comprobar como está". "Antes de pór en marcha este evento e de atraer a tantos mozos, deberían telo visto", afirma Amelia, que se despide cunha frase lapidaria: "Cando vin a noticia pola mañá non me sorprendeu".
De momento, as vítimas deixan entrever co seu relato que o seu obxectivo é recomporse psicoloxicamente de todo o vivido. As imaxes, din algúns, non se lles borrarán nin sequera cando se consiga dilucidar que foi o que fallou. Mentres tanto, as mostras de agarimo non deixan de chegar a través das redes sociais, procedentes de todos os puntos do globo (dado o carácter internacional do Marisquiño) e de todos os sectores, especialmente do mundo da cultura urbana.
Esta viguesa, residente actualmente en Ponteareas, estaba case durmida cando unha chamada da súa filla lle fixo subir ao coche e plantarse nas Avenidas o máis rápido que puido. Golpes, mazaduras e unha perna rota é o saldo de lesións que sufriu a moza, de 17 anos, que se recuperaba o luns pola mañá no Hospital Álvaro Cunqueiro.María del Mar sacou un intre de tempo para achegarse ata o peirao a tomar unhas cantas fotografías, por consello da súa avogada. "Isto, loxicamente, ímolo a denunciar". Afirma que lle sobran os anos que viviu en Vigo para asegurar que "isto se vía vir". Resalta, como outros moitos dos veciños que onte se apiñaban ante os valos, o mal estado no que se atopaba a pasarela de madeira e a pouca seguridade que iso implicaba.
"Dentro do que cabe, a miña nena está ben", recoñece María del Mar, que tivo que pasar por Comisaría para tratar de localizar a mochila da súa filla, perdida durante o caos da noite. Ese trámite realizárono outros proxenitores que non tiveron éxito buscando os aveños dos seus fillos no punto de obxectos perdidos que a organización habilitou nun hotel próximo ao lugar do derrubamento.
A outra nai crebábaselle a voz ao pensar que se o seu fillo, probablemente un gran fan do cantante que no momento do sinistro estaba a actuar, non estivese en primeira fila "caería nese buraco". "Como deixan a tanta xente estar nesa madeira, que xa rechina cando só pasea unha persoa por ela?", preguntábase. Outro pai, traballador nunha das áreas do Marisquiño, aseguraba que nunca se lle pasou pola cabeza "que algo así puidese ocorrer" e celebraba que non houbese vítimas mortais.
Daniel apenas ten 16 anos. Os seus ollos aínda conservaban o susto mentres, durante a mañá, relataba o vivido apenas unhas horas antes. "Escoitamos como ‘un crack' e xa vimos a todo o mundo caer". Aínda que os seus amigos salváronse, polos pelos, o seu corpo si que acabou metido no pozo que se creou co afundimento do peirao. "Eu tiña á xente encima miña e pisábanme cando trataban de saír. Impacta moito", explica, "porque cando eu intentei ascender tamén pisaba a outros que estaban por baixo".Por sorte, apenas ten algúns arañazos nunha perna, "pero teño amigos que teñen fracturas". Daniel recorda a ansiedade, a dificultade para saír e o momento no que o chan engulló ao público do concerto. Ese instante, asegura, "repíteseme todo o rato" e apenas lle permitiu pegar ollo durante a noite.
As portas da morte non se atisban en calquera circunstancia e é lóxico tardar en entender como se chega a unha situación así. "Dun segundo a outro, eu pasei de estar pola zona do concerto", ao que non lle estaba prestando especial atención, "a estar abaixo de todo". "Non entendía nada. De feito, o primeiro que pensei foi que se produciu un terremoto. Todo estaba escuro, escoitaba berros e notaba que tiña a perna inmobilizada", explica Alfredo.Ao principio, conta, polo menos podía albiscar un recodo de luz por un oco entre os taboleiros caídos, pero a medida que ían sacando a outra xente, outros restos de materiais precipitábanse sobre el, ata que todo quedou negro, escuro e aterrador. "É coma se fíxese de noite. Estaba tan atrapado que pensei: ‘Xa está, morro aquí'".
A desesperación facía pensar a Alfredo que ninguén lle escoitaría, que estaba tan abaixo que non serían capaces de levantar todo o que lle mantiña inmóbil. Ata que uns taboleiros de madeira empezaron a moverse e viu a cara do seu amigo. "Díxome que estaban a intentar sacarme e recuperei un pouco a tranquilidade". Os labores de rescate, con todo, non foron sinxelas. Ademais dos obstáculos que lle esmagaban a perna, Alfredo tiña un resto de viga ancorado sobre o estómago. "Imaxínate o peso que estaba a soportar, que para quitalo tiveron que tirar cinco persoas del".
Cando o pesadelo parecía chegar ao seu fin, algo freou, de novo, a saída do pontevedrés da lameira. "Foi nese momento cando descubrín que tiña o pé dereito totalmente atrapado entre varias pedras". A ansiedade empezou a aflorar e o medo ameazou con invadir de novo a Alfredo que, finalmente, logrou ascender ata chan firme levantado polo seu amigo e outros catro descoñecidos "que me salvaron a vida".
Se Alfredo queda con algo do ocorrido é precisamente "con como todos nos axudabamos entre nós", coa empatía das persoas en momentos de desgraza. Él mesmo conseguiu amornar os seus ánimos cando, no medio do caos, alí abaixo, no buraco, viu a un neno de doce anos. "Aínda que eu estaba tan aterrado como el, ou máis, mireino e díxenlle: ‘Non te preocupes, vannos sacar'". E así foi.
Ao emprender o camiño de volta a casa, acompañado dos dous amigos cos que fora ao concerto -que, afortunadamente, resultaron ilesos-, "cruzábame constantemente con xente que se preocupaba por min, que me preguntaba se necesitaba algo. Incluso unha persoa chegoume a ofrecer un abrazo. Iso deume a forza que necesitaba, porque nese momento estaba moi afectado e necesitaba agarimo". E é que, tal e como explica, "o panorama era horrible, moi angustioso. Vimos demasiadas ambulancia, demasiado sangue, nais preocupadas polos seus fillos, porque había xente moi novo... Como unha película que realmente non o é. Psicoloxicamente é indescritible".
Bárbara recorda ver a moitísima "xente" precipitándose ao que, aos seus ollos, parecía o baleiro. "Tiñamos a dous amigos que estaban alí e fomos ver se os atopabamos, pero apenas podiamos movernos pola cantidade de xente que había". "Uns caer encima doutros, non nos criamos que estivese a pasar", engade Dalia.
