Papá, mamá: para andar sempre a berrar, se non vos aguantades, separádevos e xa!
A filla máis vella solta a bomba nuclear, varre a mesa, volatiliza o churrasco e abrasa nunha onda de silencio e estupor a todo o restaurante, que escoitaba cos garfos no aire e as cabezas metidas no prato.
-Boh! E darlle esa alegría a este? Por aquí!
E faille o xesto diante da cara (Susi case non camiña, pero de mans está enérxica) para que Tino, que case non escoita (agás o que lle interesa) capte a mensaxe sen equívocos.
Serven os cafés e a radioactividade familiar volve aos niveis de seguridade. Despídense dos rapaces, van para o coche, Tino aparcouno lonxe, onde non tivera que pagar. Susi acórdase del 20 metros por detrás, cambaleando ao seu ritmo. Rosman se a robaliza estaba salgada, o pequeno a quen sairía mira que pedir pasta nun restaurante, os entrantes malísimos e por riba, escasos. A voltas co ticket declamándoo á beira da estrada, carísimo, di, carísimo todo. Abren cadansúa porta, suben e arrancan en silencio. Teñen o día feito. E a vida. E o amor. Ou algo que se lle pareza.
Que cada un intenta amar como quere, pode ou sabe. Se cho pide o corpo, tes medo á soidade, pois que lle vas facer? Na seita Moon facían matrimonios ao chou entre eles, sen coñecerse nin nada, cerimonias en estadios con miles de contraentes. A cousa seica funcionaba máis ou menos, pero era a Corea dos 60 e quen se presta a tales cousas tamén lle ten que ir festa. Cando es novo e se che da por aí, atopar parella non é tan complicado, e ata escoller dentro dun orde. Fas cousas, tes plans, máis filias que fobias e un certo brillo nos ollos e a conversa. Non perdes o tempo a revisar tícket ningún. De vello, sen embargo, tes papas na boca, frases feitas de máis e pasas vinte minutos a remirar canto cobraron no súper. De amor nin falamos: váleche que non sexa gran dependente.
Se es home, heterosexual e de Lugo, en Mondoñedo tes as mellores posibilidades de atopar parella. Di tal cousa un estudo ao que lle supoñemos irreprochable base científica. A dunha aplicación desas de citas. Como hai unha chea (para heteros, gays, lesbianas e bisexuais, enfocadas a infieis, románticos, 'estudaos'...) vanse especializando: esta é de 'sugar dating'. Isto consiste en poñer de acordo a un señor maior de carteira alegre cunha rapaza nova que o divirta cos seus caprichos. Na cabeza de alguén parece espectacular: atractivo empresario sae da piscina ás seis da mañá, seca o cabelo prateado e almorza un bowl de açaí no xardín, choia dez minutos no portátil e logo de comprobar que xa gañou para outro Ferrari, colle o móbil; a ver que simpática me sae hoxe. Ah, unha notificación interrompe a lectura de O hibisco púrpura desta estudante e modelo ocasional, hoxe sola e sen plans no seu piso compartido. Quedan para comer, primeiro no sitio máis citado no grupo de whatsapp 'Tiburóns dos negocios do Masma' como unha vez sentados non lle parece estético dabondo, ela suxire un que viu no Instagram. Ambos rin das simpáticas anécdotas do outro, os ollos dunha perlados da admiración por tanta clase, del o sorriso desarmado pola chispa e o vitalismo.
Despois a realidade é algo diferente. Sen Ferraris nin engaiolantes lectoras de Chimamanda. Si con Berlingos, camisas a estoupar e hostaleiros cos ollos fóra das órbitas cando lles mandan de volta o terceiro prato só por facerse as sibaritas. Pode que lles funcionase así, como aqueles que cando viron os tanques rusos pola tele colleron o coche, puxeron Ucraína no Google Maps e alá foron (que total pasando Vega de Valcárcel é todo igual de lonxe) para rescatar ás que se apuntasen. Solidariamente.
Pero para todo iso hai que saber manexar un móbil, ter coche, poder camiñar. Na radio nocturna anciáns suplican, ou esixen vía mensaxe gravada a voz cansa, parella. Xubilado pensionista busca muller entre os 40 e os 67 (sempre máis novas que eles, que alguén os vai ter que coidar cando chegue o baixón). Busco muller para convivir, que non teña fillos nin sexa fumadora (sempre piden, nunca ofrecen). Elas tamén deixan mensaxes onde total, xa non falan de si: pido que non beba, que se duche e que se vala por si mesmo. Repítese o mesmo anuncio, en diferentes gorxas en horizontal, como o triste conto de Hemingway: véndese guindastre, para mover encamados, pouco uso. Se unha delas fose a de Tino (ou a de Susi) terían que curtarlles o esmendrelle da emisión. E o “para unha alegría que me deches” antes de colgar.
