Incendiario superstar

Despois sen gran remorso pasou do tema; e igual por medo a acabar como a vella, toda consumida de tanta inimizade co mundo, tirou máis polo desinterese e a filantropía. Sería por iso que tivo un fillo, por non querer dicir que non, por encaixar. Comprar tampouco o comprou (como Chimamanda ou o disfrace daquel neno do Galicia Noticias), pero que traballo lle foi dar. Agora, iso si, andaban na casa preocupados por velo tristeiro e metido na habitación. Entón, trouxéronlle un quad, por iso de facer deporte e que lle dese o aire. Unha bicicleta saía máis barata, pero tal como conduce a xente e o torpón e pouco espelido que é o coitado, quedaban máis tranquilos co quad. E parece que lle gusta o invento: cólleo pola mañá e non aparece ata case a noite. Con el sube ata o castro e alí arriba mira para o val, prende un cigarro e derrúbase sobre o manubrio. Despois dálle unha patada ao acelerador e fai ceros con furia por riba das pedras; levanta unha poeira que se ve de lonxe, as bágoas non tocan o chan reseco e os seus berros non os escoita ninguén.

Se o neno tivese traballo, pensa el, andaría máis contento e ilusionado ca vida. Anunciaron moi sorrintes na tele que ían montar unha fábrica enorme: alí precisarían xente a esgalla e ata ao fillo, que diciamos non é moi espelido pero ten dúas mans, poderían metelo dentro. Logo resulta que os políticos botaron o asunto para atrás e xa presentiu moitos días iguais, cunha pantasma baixando da cama ao quad e do quad á cama.

Foi buscando facer algo, porque se non quedas como estás, que prendeu lume ao monte: nel non hai nada de valor, estorba tanto como incomoda e baixo a cativa sombra da toxeira nunca agroma a semente do futuro. Quen sabe! Se cadra recalifican o ermo, fan algo útil e non montan xa unha fábrica, que acabaría explotando aos traballadores; senón un campo de golf ou mellor, urbanización de luxo. Estas cousas si darían vida ao lugar. Pero xa estamos a poñer o carro diante dos bois: este lume xa está a crear riqueza. Bombeiros e brigadistas cobrarán o xornal, mellor o pouco que lles paguen a estar na casa; e, cando exhaustos rematen o choio, irán facerlle gasto ao bar. Os helicópteros de extinción meterán gasolina e de paso comprarán o xornal e ata uns caramelos, que os pilotos si gañan ben e non miran o carto. Ademais que mentres están aquí a traballar non os chaman de destinos máis perigosos, que mira a de guerras que hai polo mundo adiante.

Facendo isto adiántase ás manobras de políticos e empresarios. Estes sempre están ca cabeza a traballar nos seus intereses e proveitos. Ou mándanche limpar as fincas para que gastes os cartos ou prohiben facelo para pórlle lume eles mesmos: ben viu o helicóptero voando baixo, aos mandos un estirado de traxe, garavata e chisteira e fumar un puro mentres ría xunto unha asesora en bikini, tirar un cóctel molotov pola ventá. Debe ser o mesmo aparato que guinda o lobo, o xabaril, a raposa, a couza guatemalteca, e reparte inmigrantes polos hoteis.

O certo é que dá gusto facer algo polos demais. Especialmente cando ves os resultados. Ao principio daba así como pudor, logo nervios e unha certa incomodidade; pican os ollos e mais a gorxa, custa respirar, o aire faise denso, persistente e ata afunde o peito por dentro. Logo, iso si, cólleslle o gusto. Ai, ese aire irreal que colle o ceo! O barullo das sereas, os helicópteros, os hidroavións (que espectáculo os hidroavións) e hai que confesalo porque quen diga que non mente, o crepitar das chamas. O abanear preñado das árbores. E o tempo, que se detén na espera e logo estoupa nun frenesí veloz e imprevisible.

Disque hai artistas que cando van tocar saen horas antes polo recinto disfrazados con perrucas, lentes de sol e batas longas (como Karen Black en A trama, a derradeira película de Hitchcock) para meterse entre os fans e ver como respiran. Parece ser que se non escoitan xirar a conversa sobre eles deprímense e desa tristura sacan a rabia para o show.

Coa cinza movida polo vento a caerlle sobre a perruca, os lentes e a bata longa, o noso incendiario superstar vai contando as cousas que arderon e agora ve renegridas e en esqueleto: tres vellos Land Rover;  unha Toyota Hilux noviña, case do trinque; varias toneladas de herba seca (así a ollo); dez mil quilos de soños e recordos; unha boa parte do futuro, e mais un quad.