Os fillos que deixaron de escoitar aos pais
ESTAS VACACIÓNS, que xa están mimetizadas co meu pasado, andei escoitando reiteradamente o segundo disco de Gracie Abrams, The secret of us (O noso secreto), reeditado agora con novas cancións. A cantante anxelina ten 26 anos. Modula a voz entre a gravidade susurrada e a agudeza infantil para interpretar melodías envoltas en melancolía. Canta letras sobre os problemas da súa clase social. As amizades longas e densas, os medos a empezar unha relación ("Nin de broma malgastarei os meus vinte anos en mozos aleatorios, ningún é máis listo que as miñas amigas") ou os namoramentos ineficaces ("Ardo por ti e nin sequera te sabes o meu nome"). Podería escribir sobre os problemas da súa xeración, podería denunciar a aventura de atopar un zulo no que vivir ou os salarios de manta que tapa os pés ou a cabeza, pero sendo filla do produtor J. J. Abrams porque é branca, medrou unha casa pola que corría. Atesoura unha infancia luminosa financiada por un pai que produciu Star Wars ou creou a serie Lost.
Hai un par de décadas pensaría que o mérito naceulle na sala de partos do hospital. A paternidade virou tanto que xa non o penso. Eu teño dous fillos. Son produtor das súas vidas, en tanto que as financio en gran parte; se ben ambos traballan parcialmente mentres estudan. Tamén son espectador. Quero dicir, que eu non tomei decisións sobre a miña vida ata que tiven un salario. Agora, como novo pai, deixo que collan as opcións que consideren. Case sempre son acertadas. Penso, daquela, que este xeito distinto de rexir a vida dos fillos permitiulles adquirir unha sensatez e unha autonomía que me achega tranquilidade.
No caso de Gracie Abrams non foi determinante ser filla de, senón cantar Us canda Taylor Swift, a cantante de Pensilvania. Ten máis sentido que escriba "dixen a verdade, pero non che gustou, marchaches da casa/ no teu Benz" que sobre a carestía dos apartamentos ou das dificultades para que ter un traballo digno. Quero dicir, que non es Susan Mailer, que naceu en 1949 como filla maior de nove que tivo Norman Mailer con seis mulleres distintas. A nai de Susan é Beatrice, a primeira esposa do novelista. Susan traballa como psicanalista, pode que o motivo sexa o seu pai. Un novelista alcohólico, ausente no cotián e autoritario no presente, divorciado da nai e acumulador de parellas.
Recupero dúas escenas da súa vida. A primeira quítoa das súas memorias En otro lugar (Lumen). "Estou no meu dormitorio, tratando de conciliar o sono. Sinto os pasos do meu pai. Senta na miña cama e fágome a durmida. Dáme un bico na meixela e contémplame. De súpeto escoito un ruído e doume conta de que está chorando. O meu pai odiaba o sentimentalismo. Entendín que estaba sufrindo e que tiña que ver comigo".
A outra escena fala de Susan cando tiña cinco anos. O seu pai viaxa desde Nova York a Cidade de México, onde reside Beatrice coa filla de ambos. A ex de Mailer vive con Steve, que foi parella de Adele, a actual noiva de Mailer. Norman Mailer recolle a Susan para levala a pasar un tempo onda el. O escritor conduce durante doce horas. A cativa durme un bo cacho da viaxe. Pola noite, Susan non dá durmido, Norman cóntalles historias de fadas. A nena quere saír dar un paseo. Está desvelada. Adele nárralle contos. Pero a cativa remexe na cama. Norman dálle media pílula de Seconal, un somnífero. A nena cae, brandísima, no sono. Ao espertaren Adele urxe para ver o estado de Susan. Levántalle un brazo e cae. Non respira. Norman tómalle o pulso. Colle a Susan polos brazos para sacudila. Cando xa desesperara, Susan abre os ollos: “Bo día, papá”.
Esta última anécdota atopeina en La última fiesta (Circe), as memorias de Adele sobre o seu tempo con Norman Mailer. Atopei o libro na librería de Pablo Vivín, durante estas vacacións en Ribadeo. A goma do lombo secara nos 25 anos que pasaron desde que se publicou en español e o exemplar desmontóuseme. Comprei ese libro polo prezo, 5 euros, con toda a desconfianza coa que escoitei por vez primeira The secret of us. Sospeitei que Adele lograra publicar as memorias era polo morbo de ler como desguaza o extremo Norman Mailer. Equivoqueime en ambos casos. Adele escribiu un texto cheo de fondura e matices, no que ten a valentía de confesar a inseguridade que lle provoca a súa parella.
Nesa mesma procura en Vivín atopei El nadador en el mar secreto (Navona) do impronunciable William Kotzwinkle. Eu nada sabía deste autor americano nacido en Pensilvania. Non se sabe se naceu en 1938 ou en 1943. Juan Tallón falárame del. Juan ten un finísimo olfacto lector, polo que andaba atento a ese título nas pescudas polas librarías. Achégolles este autor se lles conto que o chamaron para escribir a novela baseada no guión de ET O Extraterrestre que poden atopar en Plaza y Janés. William Kotzwinkle non tiña un pai famoso. Ser de Pensilvania non axuda a triunfar, salvo que sexas Taylor Swift. Nese caso, podes facer coñecida a Gracia Abrams e a Lito da Panorama.
El nadador en el mar secreto é a crónica do nacemento dun bebé nas paixases nevadas de Maine. Podo contarlles que Stephen King viviu en Maine ata hai un par de anos. Os meus dous fillos foron xeadamente felices durante os respectivos cursos escolares que botaron nunha vila pequena dese estado norteamericano. A novela de Kotzwinkle ten un cento de páxinas, onde se condensa unha emoción intensa de neve, bágoas, árbores e estrelas. Ser pai encolle a alma.