O tren que me leva
Na estación de Chamartín, un home de acento andaluz e aspecto folgado berraba entre os centenares de presentes que lle mercasen un número de lotería dos que vendía. Afirmaba que levaba o Gordo e que tocaría moi cedo. Non foi tal. Os transbordos teñen esa capacidade innata de volver humilde a xente. Alí, naquel rincón dunha inacabada mole de cemento, atopámonos familias enteiras de emigrados, nais latinas en videochamada cos seus esgotados fillos, executivos con carraspeira, estudantes inconexos e os desprazados que somos dun sitio pero con moita frecuencia estamos noutro.
Sentei fronte ao cartel luminoso que indica as vías para cada tren e vin pasar por diante os pasaxeiros para Valladolid, Valencia, Salamanca, Santander e Alacante. A miña viaxe retrasábase por un problema de acople. Botei man do bocadillo industrial que merquei alí nun ruinoso posto, onde me chamaron "corazón". Polo rebozado con leituga sintética. A 500 kilómetros do meu presente, Vilalba preparábase para a Feira do Capón. Eu, mentres tranto, miraba o meu emparedado con espírito de derrota.
Unha vez dentro, cheguei á miña butaca e apreciei como se ateigaba o ambiente. Unha muller fíxome seña, detiven o canto de Charlotte Day Wilson nos meus auriculares e atendina. "¿Es este el tren que va hasta Lugo?", dixo con preocupación. Asentín cun sorriso, pese a que desexaba contestarlle: "Iso aínda está por ver, señora".
Ao meu carón, un home maior procuraba Ourense en Google Maps. Non parecía disposto a aceptar ningún desvío.
Pode ser un ben da Chaira que nunca se acostuma á planicie verdadeira. A paisaxe a ambos lados do vagón invade kilómetros que ocuparían días a pé. Nos momentos previos ao solsticio de inverno, ese lugar da península non amosa unha cara máis agradable, unha paleta de cores menos miserentos ou un atisbo de benvida. Ao cruzar por Zamora e similares, ata o aire síntese foráneo. Certamente, Castela xustifica o despoboamento.
Retirei da miña mochila dous libros: Diario do ladrón de Jean Genet e Nada se opón á noite de Delphine de Vigan. Genet non paraba de dar nomes, de relatar delitos e coitos cargados de erotismo. Naquel tren xa abondaba a xente. Mudei de tomo. A novela de Delphine de Vigan merece cada eloxio. Pola miña parte, pouco mellor lle podo dicir que o feito de terme salvado do meu contexto. Devorei a metade antes de chegar á Porta de Galicia. O tren detívose durante 20 minutos e o tempo, unha vez máis, distorsionábase. Canto dura realmente unha viaxe?
Achegueime ata o que definen como coche-bar e merece un bautizo máis axustado, como barra-de-atraco.
Entreguei parte do fígado por un café queimado, típico deses lares, e unha bolsa de patacas fritidas. Pelei as dúas mandarinas que levaba no peto e agardei a saír de Ourense. A Ribeira Sacra abriuse frente a min e o río Miño, só a uns metros do vagón, semellaba unha ensoñación, a primeira auga na que beberon os dinosaurios. Puxen rumbo ao meu asento. O meu compañeiro xa marchara. Sentei en manspreading.
Todo apuntaba a un suicidio
Lucile, a nai de Delphine de Vigan e protagonista da novela, foi unha moza calada e a filla desapercibida dunha familia numerosa obreira na Francia dos anos 50. Logo de morrer prematuramente no que apunta ser un suicidio, aparece a pregunta de quen fora durante a súa vida. Ninguén dá unha resposta clara. Parece ser que Lucile existira como alguén moi silencioso e nese mutis xerou baleiro. Pechei o bloque de celulosa.
A voz distorsionada anunciou a parada en Monforte. Pregunteime se pararía a máquina, se logo de tantas horas pasaría eu tamén a ser parte do Museo do Ferrocarril da vila. Naquela altura, sentíame unha parte máis do decorado.
Os Tamara cantaban aquilo de que o verde xa me acaricia porque a Galicia xa estou chegando. Andrés do Barro atopou o maior éxito co tren que o levaba pola beira do Miño cara ao seu "destiño", a peor rima da nosa música pop. Retornar é un dos maiores actos de galeguidade. Seguindo esta lóxica, estaba a piques de provocar unha nova revolta irmandiña.
Para cando deixei Sarria ás miñas costas, a noite roubara toda a claridade. Tiña sobre a testa máis de doce horas fóra da casa, cando saira pola porta cunha maleta cargada de soños e esperanzas. En perspectiva, un amigo aterraba xa en Bos Aires e chegaríamos ao tempo para reencontrarnos coas nosas familias.
Fin de traxecto. Parada: Lugo. Pisei terra firme e suspirei estirando os ósos. Pensei na muller que me preguntara se aquel tren ía ata onde xustamente acababa de chegar. Quixen atopala e dicirlle agora: "Eu era máis novo ao comezo desta viaxe".