Amada pintura que golpea

Cada un dos seus cadros, maioritariamente de gran tamaño, propón un relato interno. A presenza de figuración, a relación entre os personaxes presentes nas súas obras, as xestualidades e as enerxías e posibilidades da cor, conceden a estas escenas unha condición narrativa que pon un pé na realidade e outro nun ámbito onírico que, dende esa tensión entre o real e a imaxinación, xera unha axitación que o espectador percibe dunha maneira intensa, pero sempre con ese punto atractivo que xorde do que fascina. Ese universo tan singular, enchoupado en cores violentas, é dende o que Juana González reflicte tamén a madureza creativa da súa obra, e que a levou a expoñer en diferentes espazos de Colonia (Alemaña), Madrid, Badaxoz e agora Compostela, grazas á colaboración coa galería madrileña Espacio Mínimo e que permite comprobar cómo a pintura pode aínda hoxe camiñar por novos vieiros, explorar novas maneiras de reflectir as inquedanzas do artista, neste caso por unha muller que equilibra de xeito brillante todo o pouso da tradición pictórica con ese desafío dunha modernidade que establece unha linguaxe que reforza eses sentimentos ás veces perdido entre o espectador e unha pintura que, en demasiados casos, adícase a repetir exitosos clichés pero que non aportan máis que un asegurado número de ventas.

Licenciada en Belas Artes pola Universidade Complutense de Madrid, Juana González non dubida en explorar o noso mundo a partir do seu mundo. Para iso debe evocar escenas de alta voltaxe, de violencias, de xestos agresivos, de lumes e de distorsións corporais ou mesmo de perdas, tamén de mans, dunha grande importancia en moitas das obras, como esa prolongación do ser humano dende o que o físico obtén todo o seu potencial. Mans que nos conectan á realidade, pero que tamén permiten amosar todo o noso poder de destrución coa nosa contorna así como con nós mesmos.

Observar estas pezas ten algo de ollar á nosa convulsa realidade, de sentir esa condición infernal que mesmo nos remite a obras do Bosco nas que a superficie se converte en toda unha exuberante representación de moitos dos nosos males e que moitas veces só dende o ámbito dos soños, convertendo ao subconsciente en actor principal desta representación, pode acadar a súa plena capacidade de representación, con situacións fantásticas ou, dende o punto de vista dunha razón tantas veces sobrevalorada, imposibles de situar dentro das coordenadas de normalidade da nosa sociedade, pero que no territorio da imaxinación semella unha máis que efectiva ferramenta para amosar a confusión na que estamos inmersos de xeito cotiá, provocando así o debate interno no espectador. Este debate é o bo, o que converte a unha pintura en boa pintura, a que reforza o noso sentimento de amor por ela, tal e como evoca a propia artista dende o título da mostra.

Amada é, polo tanto, todo un imprevisible feitizo que tamén vén a reivindicar o papel das galerías de arte e o seu olfacto para xestionar este tipo de exposicións de autoras non demasiado coñecidas pero que si amosan un talento indubidable que nos convulsiona pero tamén que nos anima a seguir confiando na pintura.