Soa o teléfono con moi mal agoiro: reunión simultánea nas plantas de Alcoa. Os traballadores póñense de acordo nas teorías posibles. Pechan as plantas da Coruña e Avilés é a que resulta. Chega o momento do obrigado consolo, de ver como salvar as contas domésticas... e de pelexar.
As forzas non fraquean na fábrica de Alcoa na Coruña, na que os 369 empregados directos da multinacional acoden a traballar cada día para, ao acabar a súa quenda, volver ás protestas coas que pretenden conseguir que se free o peche da factoría e o seu consecuente despedimento, que deixaría na rúa a todos eles.
A incerteza forma parte xa da súa forma de afrontar o día a día posto que a multinacional estadounidense ameaza co peche da fábrica desde hai anos, aínda que sempre foran intentos, posto que as negociacións entre empresa, persoal e administracións conseguían reverter os simulacros.
Esta vez confían en que tamén e, por iso, non cesarán nas súas protestas cada xornada nas inmediacións da empresa, da que non deixan saír camións con material, a pesar de que de portas dentro a actividade segue sendo a mesma xa que os operarios continúan desempeñando as súas tarefas para evitar que Alcoa poida alegar un descenso da produción.
É, en conxunto, a actuación decidida por uns traballadores que senten como súa unha empresa á que dedicaron boa parte da súa vida, en moitos casos do mesmo xeito que os seus antecesores, como lle ocorre a Manuel Sánchez, que iniciou a súa traxectoria laboral en Alcoa, onde traballara o seu pai.
Situación similar é a de David Graíña, que logo de dezaseis anos na empresa non se podía crer que, unha vez máis, a electrointensiva ameace co peche sen pensar nas persoas que pode deixar na rúa.
"Sempre se espera algo malo desta empresa, pero un despedimento, sen previo aviso, sen falar cos traballadores para buscar solucións... chócanos tan de súbito", conta, como os demais, nunha conversación con Efe.
A falta de consideración, a xuízo de todos eles, dos que aínda son os seus xefes espertou nos empregados coruñeses un estado "de enfado" e "frustración", ao rexeitar ademais as explicacións que se ofrecen para clausurar o negocio, dado que "é mentira que non sexamos rendibles" dado que a falta de beneficios non se debe ao traballo na fábrica senón "ás malas praxes" coas que a multinacional actuou na Coruña.
"Sempre se espera algo malo desta empresa, pero un despedimento, sen previo aviso, sen falar cos traballadores para buscar solucións... chócanos tan de súbito"
Sosteñen os afectados que o aluminio é un "material de futuro" que podería continuar dando riqueza en Galicia, iso si, puntualiza o propio Graíña, "se se quixese", xa que para iso é necesario "compromiso" por parte da empresa e dos Gobernos, se non queren que o futuro do país sexa que todos acaben traballando "pondo copas".
"É o modelo de país que están a buscar parece ser, que todos acabemos pondo copas e comida, modelo que aínda que é moi respectable, deixa polo camiño un tecido empresarial ao que abandona", deixando caer tamén a un persoal "que non sabe facer outra cousa" e que terá que "empezar outra vez de cero", conclúe.
María Anido, unha das catro mulleres que traballa na produción da fábrica, mostra sentimentos atopados durante a súa protesta ás portas da empresa, onde recorda que hai quince anos entrou a traballar por primeira vez, nunha compañía na que lle permitiron acceder a un emprego "que antes só eran de homes".
"É o modelo de país que están a buscar parece ser, que todos acabemos pondo copas e comida"
"Tratábannos igual" á hora da tarefa, e tamén os trataron igual ao non avisar das intencións de peche, subscribe: "Decatámonos dun día para outro, ninguén nos dixo que podía pasar isto", sabendo que tal decisión pode cambiar a vida de centos de familias.
Non lle piden á empresa ningún tipo de favor, a súa intención non vai máis aló de continuar co que fixeran ata a data; "o que queremos é traballar simplemente, seguir co noso posto de traballo", manifesta.
Anido incide ademais nas dificultades que tería o persoal de Alcoa na Coruña para atopar outro emprego xa que levan anos desenvolvendo traballos moi específicos que non poderían desempeñar noutro lugar: "A maioría entran con 19 anos, toda a vida levan facendo aluminios e non saben facer outra cousa..., vaia". Por iso necesitan respostas.
Obxectivo para o que non queren "parches" como os colocados ata agora e que cada certo tempo os devolve á corda frouxa pondo en risco a toda unha comarca. "Queremos unha solución real, necesitámola", reivindica Mena.
O 30 de novembro esgótase o tempo para negociar o expediente de regulación de emprego e esperan que para esa data alcanzouse unha solución; pola contra, tampouco abandonarán o campamento improvisado no que permanecen día e noite e no cal non descartan comerse o turrón se o conflito non está resolto o próximo Nadal.
