A Sala Segunda do Tribunal Supremo ditou a sentenza definitiva sobre a responsabilidade civil derivada da catástrofe do Prestige, que fixa indemnizacións por importe superior aos 1.500 millóns de euros a pagar polos responsables civís da traxedia ao Estado español –como principal prexudicado–, o francés, a Xunta de Galicia e outros 269 afectados a vertedura, entre particulares, empresas, mancomunidades, concellos e sociedades.
En concreto, a sentenza sinala ao Fondo Internacional de Indemnización de Danos debidos a Contaminación por Hidrocarburos (FIDAC), o capitán do buque, Apostolos Mangouras, e a aseguradora The London Owners Mutual Insuranse Association, como responsables directos do pago das indemnizacións, e a propietaria do barco, Mare Shipping, como responsable subsidiaria. Todos eles deberán afrontar os pagos.
Con este pronunciamiento, a Sala estima os recursos da Fiscalía, a Avogacía do Estado, o Estado francés e, parcialmente, o dos FIDAC, contra o auto de responsabilidade civil ditado o 15 de novembro de 2017 pola Audiencia Provincial da Coruña, en execución da sentenza penal definitiva sobre o caso ditada polo Supremo en xaneiro de 2016, mentres desestima os expostos polo resto de responsables civís.
A sentenza, da que foi relatora o maxistrado Andrés Martínez Arrieta, modifica diversos aspectos do auto da Audiencia. Atendendo o recurso de Francia e España, establece que nas indemnizacións por responsabilidade civil recoñecidas a ambos os Estados deben incluírse as cantidades correspondentes ao Iva abonado nas tarefas de reparación do dano sufrido, concepto que no caso do Estado español ascende a 43,6 millóns de euros.
INTERESES E IVE. O Supremo acordou, ao estimar outro punto do recurso do avogado do Estado que, en contra do resolto pola Audiencia, da contía recoñecida a España non poden ser descontadas as cantidades recibidas en concepto de axudas de fondos comunitarios cuantificada pola aseguradora londiniense en máis de 275 millóns de euros, e engade ás indemnizacións os intereses.
Dese modo, a sentenza fixa que todas as indemnizacións recoñecidas deben comprender os intereses moratorios polos danos e prexuízos desde o escrito de conclusións provisionais no que se instou o abono da indemnización, ademais dos intereses procesuais devengados a partir do pronunciamiento sobre responsabilidade civil, o que eleva a contía por encima dos 1.500 millóns de euros.
REBAIXA A INDEMINIZACIÓN Á XUNTA. Ademais, corrixe a sentenza da Audiencia no tocante á indeminización da Xunta pola tarefa da Sociedade Galega de Residuos Industriais (SOGARISA), por importe de 1,87 millóns. Mantén 1,1 millóns, correspondentes á eliminación de residuos do Prestige, pero retíranse os 751.555 euros relativos ao custo estimado da posta a piques de devandita instalación, xa que esta segunda indemnización non se solicitou no xuízo, o que vulnera o principio de rogación nesta materia.
En calquera caso, segundo recordaba o auto da Audiencia, o groso da indemnización á comunidade autónoma galega formalizouse mediante un acordo transaccional co Estado no ano 2005 por importe superior a 500 millóns, subrogándose o Estado nas reclamacións futuras.
O Supremo estima tamén o recurso da Fiscalía, que discrepaba dos termos establecidos no auto da Audiencia que acordou que fosen as partes quen instasen a execución da resolución no Reino Unido, onde ten sede a aseguradora.
A ASEGURADORA PAGARÁ MIL MILLÓNS. A sentenza destaca que a Lei de Enxuizamento Criminal prevé a actuación de oficio polo xuíz español encargado da execución, polo que é devandito xuíz quen debe librar o procedente ante Reino Unido conforme á normativa de execución do dereito comunitario.
Dita aseguradora ten depositada na causa en España súmaa de 22,7 millóns de euros, que debe distribuírse entre os prexudicados a prorrata das cantidades fixadas na resolución, aínda que a súa condena como responsable civil directo ascende polo menos ata o límite de 1 billón de dólares USA (que son mil millóns de dólares).
En canto ao fondo internacional de indemnizacións por este tipo de verteduras (FIDAC), que foi obrigado a pagar indemnizacións coas limitacións de contía que establece o seu convenio regulador, o Supremo dálle a razón en canto a que o ámbito da súa responsabilidade refírese aos danos materiais, pero non aos ambientais e morais, que deben ser cubertos polo resto de responsables civís.
