Repican as campás e unha multitude agarda xunto a unha pequena capela da que comeza a desfilar en procesión unha fileira de cadaleitos aos ombreiros de sacrificados carrexadores acompañados de grupos que cantan pregarias e do redobre de tambores dunha banda de música.
A escena remite a unha desgraza multitudinaria, pero en realidade trátase da romaría de Santa Marta de Ribarteme, no municipio pontevedrés das Neves, na que nada é o que parece.
Os féretros non van baleiros, ocúpanos persoas vivitas e coleando que, desta forma tan peculiar, expresan a súa devoción pola irmá de Lázaro, protectora dos desafiuzados, na crenza de que intercedió por eles para que puidesen superar unha grave enfermidade.
O son das campás, compasadas coas bombas de palenque e un cántico repetitivo, "Virxe de Santa Marta, raíña da gloria, todo o que se che ofrece sae con vitoria", e "Virxe de Santa Marta, estrela do norte, traémosche aos que viron a morte", dan maior solemnidade á comitiva.
Algúns dos seus integrantes visten unha especie de mortaja feita de tul e portan un bastón e unha vela, outros procesionan de xeonllos, como é habitual ver nos santuarios de Fátima ou de Lourdes.
Pero, sen dúbida, os grandes protagonistas son os "mortos-vivos", tal e como se coñece aos penitentes dentro dos cadaleitos que se abren paso entre a multitude expectante que destila, a partes iguais, fe relixiosa e morbo.
Este ano foron sete os "ofrecidos" a Santa Marta, aínda que son seis os que foron dentro dos cadaleitos, todos eles adultos.
En todo caso, a maioría de idade non é un requisito indispensable. A única excepción é que os nenos polos que se pide axuda á santa non desfilan amortajados en caixas, senón que estas, da súa característica cor branca, van baleiras.
Este ano o tempo nubrado foi un bo aliado para os "ofrecidos", xa que o sol que habitualmente adoita facer a estas alturas do ano é un tormento para quen ha de permanecer inmóbil durante case unha hora dentro dunha caixa mortuoria.
Alimenta a lenda desta tradición ancestral, da que hai referencias escritas que datan de 1700, que o diario inglés The Guardian catalogásea hai anos como unha das festas máis raras do mundo.
