Blog | O Cabaret Voltaire

Artistas do insomnio no Almas Perdidas

Agora noin lembro se visitei unha ou dúas veces a casa de Julián Hernández. Recordo que tiña unhas leitugas para sementar, o que se fai na primavera, e recordo que Joe Hardy morreu aos poucos días de reunirme coa voz de Siniestro Total. Mesmo ten agora, cando a banda anuncia o derradeiro concerto neste maio
EP:
photo_camera EP:

ANTÓN REIXA e Julián Hernández son as cabezas motoras da Movida Viguesa. Ademais de colaborar en numerosas propostas, divertíanse xuntos. A madrugada do 20 de agosto de 1981 anoitecera entre nubes. No Vigo dos anos 80 a vida nocturna limitábase a rastrexar locais abertos por toda a cidade, onde non se abría para xente nova nin para a súa música.

Naquela noite de verán móvense pola cidade en dous coches. Julián collera o Renault 12 do  pai, un automóbil amplo e cómodo, e Antón leva o seu Diane 6. Acompañábanos Manolo  Romón, Alberto Torrado, Miguel Costas, Javier Soto —de permiso no servizo militar— e José Manuel Barros. Estaban tomando copas no Quiosco das Almas Perdidas, en Bouzas, que era onde podían ser atendidos un venres a esas horas. O Almas Perdidas atópase encarando a entrada ao porto, preto da lonxa na que se poxa o peixe. Nin siquera soaban discos. Os artistas do insomnio e os bohemios da madrugada compartían un sol e sombra cos traballadores portuarios que empezaban quenda cun café sulfatado, os mariñeiros empuxados a embarcarse, os vendedores de xeo, os camioneiros que bocexan e os donos de peixarías que esperaban para poxar na lonxa
 Cando cansan deciden ir ao Balneario de Samil. Antón Reixa, casado e divorciado coa mesma celeridade, atópase coa exmuller e marcha canda ela. Os outros seis soben ao Renault 12. Julián "conduce como unha vella", insiste lembrando aquela noite. A idea é continuar a esmorga na praia de Samil. Hai un chiringuito que non pecha ata a mañá.

No coche hai cigarros e bromas. Todos rin, menos Julián. Conduce co corpo adiantado e os ollos preto do parabrisas porque a néboa é densa na avenida de  Beiramar. Adoita ocorrer en Vigo cando fai moita calor durante o día. Non se ve nada a dous metros. Soa Too drunk, too fuck (Demasiado borracho, demasiado fodido) dos Dead  Kennedys. Un valo amarelo. O condutor esmaga o freo contra o chan do Renault 12 coa súa bota militar negra. Unha obra municipal deixara un capa de area sobre o asfalto. As rodas escorregan nunha pista de humidade e arenisca. Un golpe tremendo. O caos. Todo rompe, todo estala, todo fai ruído. Julián excúlpase:

—Parece que xa sucedera outro accidente e romperan as luces de sinalización, e o Concello non as repuxo. Había unha néboa do copón 
Manuel Romón ía xunto ao condutor; os outros catro, detrás. Ningún levaba atado o cinto de seguridade; que era obriga desde sete anos antes, pero non costume. En canto ao airbag, soamente empezaban a colocarse nos coches de alta gama.

—Eu lembro o golpe: Dobrar o volante, comerme o parabrisas porque non había cintos e que me baixei para apagar o motor, pensando que se cadra se incendiaba. Nas fotos do coche, que logo vi, distínguese un chorro de sangue que me saíu.

Julián acabo manchado de vermello, pero o copiloto, Romón, sufriu unha hemorraxia interna.

—Cando Torrado o recolleu do chan, parecía a Pietà de Miguel Anxo, era a imaxe renacentista da dor.

Romón partiu un brazo e a clavícula, pero a preocupación dos médicos no hospital era o caos sanguíneo que tiña no corpo. Se non o controlan, o rapaz o que meteron de urxencia en quirófano aquela madrugada de frío denso morrería. Deben actuar con rapidez e eficacia. Conseguen deter a hemorraxia, pero o accidente cobrouse o bazo. Miguel Costas ten fracturada a calvícula. Javier Soto tamén debe pasar ingresado un mes. Como está facendo a mili, agradece pasalo nun hospital militar.

 O Renault 12 é irrecuperable. A compañía de seguros sentencia "siniestro total" no informe semanas despois. Miguel Costas, aínda co brazo en cabestrillo, propón cambiar o nome do grupo de Mari Cruz Soriano y Los que Afinan su Piano polo de Siniestro Total. É máis curto é máis fácil de lembrar.

Sen mirar, estende a man cara á súa cunca co logo de ZZ  Top, un agasallo que lle facía Bill  Gibbons un ano antes, cando lles gravou 'Greatest  hits'

A choiva é solemne en Memphis. Cae con toda a responsabilidade de mollar a terra branda e triste do  blues. Chove con cansazo sobre os  Ardent Studios. O produtor Joe Hardy quedara no estudio esa madrugada de febreiro de 1993 para tratar de reconducir o soft rock de Jeff  Healy cara ao blues rock, tal e como lle pedía o canadense para o seu novo disco, Feel this. O problema podería residir en facer que as guitarras soasen máis amargas. Quizais en eliminar eses coros que parecían fantasmagorías pop. Empeza a bocexar e a peitearse a melena. Sacode os ollos e recolócase as lentes. Sen mirar, estende a man cara á súa cunca co logo de ZZ  Top, un agasallo que lle facía Bill  Gibbons un ano antes, cando lles gravou Greatest  hits. Joe axita a xerra. Apenas hai café bailando dentro. Debería cargalo máis, os norteamericanos andan medio durmidos porque o seu cafe é pouco denso.

A cafeteira estaba no despacho da secretaria, no outro lado do edificio. Joe atravesa pesadamente o corredor. Salta un asubío. É molesto. Pica no cerebro. Se non o interrompe non se dará concentrado no traballo. Entra na oficina. Na bandexa do fax foron caendo tantos contratos como partituras ao longo do día. A secretaria tivera que levar á filla onda o médico. Falta papel. O produtor resopra, mete uns folios no caixón e péchao con enfado. Non é o seu traballo.

De súpeto, o fax vai ensinando un papel estraño. É unha páxina dun cómic de Asterix e  Obelix. A Hardy sóalle aquel cómic europeo. No tebeo, o baixiño bigotudo e o mangallón obeso preséntanse a uns indígenes americanos. Explícanlles que lles gusta beber e comer, que son fortes,... galos, en definitiva. Pero os bocadillos do cómic están reescritos e alterados. Unha banda de rock escríbelle desde unha esquina do oeste de Europa. Di chamarse Siniestro Total. Preséntase ante el. Explícanlle que tamén lles encanta comer e beber, que son fortes; son galegos, en fin, e queren que lles produza un disco. Joe Hardy mira o folio con sorpresa. Volve ler. Raña a cabeza. Ninguén lle fixera unha petición semellante.

Pero Miguel Costas era importante, porque era a metade de Siniestro, a metade das letras e a metade das músicas

O álbum será  Made in Japan, importante na historia do grupo porque lles cambiará o son. Transformará asemade Siniestro Total, ao desistir Miguel Costas. Nese momento, Julián Hernández queda como único músico que participara en Cuando se come aquí, o debut discográfico dos vigueses, en 1983. Germán  Coppini, poderoso cantante, marchara ao ano e medio de que empezar. Alberto Torrado, un talentoso músico, nunca quixera ser unha estrela do rock. Pero Miguel Costas era importante, porque era a metade de Siniestro, a metade das letras e a metade das músicas.

Unha noite de febreiro de 2019 Julián Hernández atravesaba a franxa costeira galega que vai desde a estación ferroviaria de Vigo, onde acababa de ensaiar, ata Cambre, preto da Coruña, onde se instalar para vivir xunto ao apeadeiro do tren nunha casa con horto. Leu no móbil que Joe Hardy morrera.

Lembrou o primeiro día en Arden Studios. Era a primavera de 1993. Hardy advertiulles de que non se molestaría en facer unha toma para cada instrumento, como era habitual na época coa fin de definir cada son. Indicoulles que eran unha banda de rock and roll e nas bandas de rock and roll todos os músicos tocan á vez para soar compactas. Fixeron unha proba tocando un tema. Hardy púxolles a gravación.
—Gústavos como soa? —preguntou o produtor.
Os vigueses estaban fascinados. Levaban anos escoitándose tocar. Nunca soaran tan claros e contundentes.
—Pois este é o peor son que ides a ter.

Despois, pasaron 135 cancións e 26 anos sustentados por unha amizade.

Comentarios