O buffet libre máis grande do mundo

Teñen mala fama os buffets libres: comedores do Imserso e á saída pingar bolsos dos bistés que meteron para despois, restaurantes de comida chinesa onde o pato laqueado é unha pomba que mataron a patadas na alameda, pizzerías con familias numerosas a gravar tiktoks e navalladas ás portas. E logo está o sitio francés este, Les Grands Buffets lle chaman, onde tamén hai moitas stories de Instagram e un pouco do outro tamén igual.

A idea é a seguinte: un local enorme —pero enorme nivel o dobre de salas que o Voar de Ribadeo nos 90, capacidade simultánea para 15 vodas de 500 persoas— que inda por riba está sempre cheo, e hai lista de espera de un ano ou case. Decoración luxosa. Manteis de fío, louza que foi do Ritz, camareiros e maîtres con lazo ao pescozo e luvas de branco. Salóns que van desde o estilo versalles ata art déco, todo moi logrado e aparente, rico en obras de arte, mármores e dourados. E logo a comida, claro. O que manda é o criterio, ríxido e esixente, do señor Escoffier; o inventor do que coñecemos como a gran cociña aristocrática francesa aló polos principios do século XX. Pratos lendarios como o xabaril estufado, as ostras de Thau, a lebre á Royale, o turnedó Rossini, mil variedades de salmón noruegués, miolos de cordeiro, ras, caracois. O canard au sang, que cando o serven en cerimonia os boomers gravan co móbil en horizontal. Teñen no buffet máis de cen variedades de queixo, aquelas que De Gaulle defendía que mentres existisen en Francia, os franceses nunca poderían ser comunistas. Mariscos a barullo, a cada receita máis refinada ca anterior. Unha carta de viños e champáns inabarcable. Sobremesas de infarto agudo de miocardio. E nunca se acaba nada: esa cascada de lagostas á americana que tanto sae en redes nunca se esgota, sempre a repoñen. E todo isto por uns sesenta euros. As bebidas, aí clavarán? Non: saen máis baratas que no súper. A prezo de produtor. Podes probar viños de centos de euros a botella cunha alegría que dá rabia non exista fóra dese mundo de ouropel que, para desilusión dalgúns, está no interior dun centro comercial.

O de parque temático resulta atinado polo excesiva que ten que ser a experiencia: imposible probalo todo, hai que ir cun plan e sangue frío. Ou dopado como a unha final de Champions para comer a nivel metahumano. Ben luxoso parece o sitio, si, e ben auténticas as antigüidades que a xerencia chanta aquí e acolá; pero ten un aire entre Port Aventura no seu artificio e os enormes salóns do Kremlin cando recibe a Maduro en chándal. Para darlle ese aquel de refinamento piden un código de vestimenta semellante ao dos curas no Vaticano: non chándal, non shorts, non camisetas de fútbol, nada de chanclas. Ti ves as fotos e a xente pasa un pouco de todo. Eu penso que a xente que vai alí a comer esas cousas tan raras e que requiren tanto coñecemento xa ten mérito bastante e hailles que facilitar as cousas.

E claro, quero pensar en algo así para Galicia. Non somos país de buffets libres, inda que parecera o contrario dada a nosa afección a comer sen moita medida. Temos unha concepción bastante seria á par que festiva da gastronomía. Houbo hai anos sitios de churrasco a reventar, pero xa penso que non quedan, fartas e extintas as teimas polas fames antigas.

Antes que nada habería que pensar na nosa cociña nacional. Hai que tirar de Cunqueiro. Adaptando certas cousas, pois Don Álvaro case non chegou a coñecer espetos e churrasco, metía salsa de tomate no cocido e servía os pementos de Padrón cunha pataca cocida, por iso de mollar ca salsa. Para a decoración dos salóns eu propoño unha casa fidalga pero ben, unha baiuca refinada —paredes de bloque pero á que entras despois de escoitar vouche levar a un sitio— e quizais como estrela, un deses salóns de voda dos 80, con flores como do kremlin, ou de cando Fidel e Fraga xantaron no Chicolino de Boiro.

Pulpeiras a oficiar nas potas de cobre, ás que lles conseguiremos a autorización eclesiástica se fai falla. Empanadas de mil e una castes, algunhas ata sorpresa. Queixos antigos e novos. Viños recuperados: brancos de Betanzos para acompañar ao extinto pemento do Mandeo, picante como o wasabi. E o café poderémolo meter no prezo, non como os de Narbona. Como unha destas festas gastronómicas que petan na porta deste verán, ampliada. Pero este asunto é demasiado importante como para deixarllo aos empresarios da hostalaría.