HAI DOUS sinais que o común dos humanos podemos identificar como o asentamento do estío, a estabilización do anticiclón perenne ata setembro e as tormentas puntuais: os anuncios de cervexa ambientados en mundos idílicos, contraparte dos anuncios familiares de Nadal, e a música que fala de calor e noites para a troula e o amor. Todos estes elementos dirixen as miradas ata Rigoberta Bandini, a última estrela do pop español.
A cantante de orixe catalá e que responde no seu día a día ao nome de Paula Ribó leva meses sendo unha constante nos círculos de música alternativa polo seu peculiar estilo, unha mistura entre a canción lixeira máis clásica que remite a Marisol ata o máis electrónico ou progresivo dos primeiros anos 2000, e agora parece confirmarse como alguén imprescindible grazas a pouco máis de sete cancións, éxito tras éxito.
Pero pese a que se confunda con alguén que acaba de chegar á industria e a Cultura, o certo é que Rigoberta leva arredor de nós moito máis do imaxinado. A súa voz foi a voz de moitos rostros antes, pois comezou sendo unha nena no mundo da dobraxe audiovisual e acumula nos seu currículum títulos como A viaxe de Chihiro, Frozen, Brave ou a serie de animación Caillou, na que tamén cantaba a cabeceira.
Entre a voz infantil que formou parte da vida dunha xeración e a actual figura musical que se inspira tanto nas drogas como nas Grecas ou Deus para reivindicar que lle encantaría "ser una perra", pero non con connotacións sexuais, senón como o animal propiamente, hai un percorrido vital que explica moitas das súas referencias e versos.
Bandini confésase como alguén que gozou moito das drogas, pero que se amosa preocupada pola súa proliferación
É posible atopar en toda a obra de Rigoberta un pouso ao recentemente falecido Franco Battiato, a Julio Iglesias, a Jeanette pero tamén noutro espectro radical e oposto podemos atopar a Mónica Naranjo, Serge Gainsbourg ou David Bowie. Constrúe espazos musicais que medran e con capas que intercalan ata conversas coa mesma voz que canta.
Rigoberta Bandini é ninguén, un alias baleiro de significado que carece tamén dunha narrativa que xustifique ese nome. É, de certo xeito, filla espiritual do escritor John Fante, autor dos libros que acollen ao personaxe Arturo Bandini, á súa vez o alter ego de Fante. Ese apelido quedara cravado na súa psique de xeito inconsciente e cando tivo que presentarse, esa combinación xurdiu de xeito aleatorio.
A súa introducción ao mundo musical como Rigoberta fíxoa semanas antes da chegada da pandemia, pese a ser un proxecto que prolongara tempo no disco duro do seu ordenador en forma de cancións. Pero esas letras precisaban aire e así chegou, nun primeiro momento, Too Many Drugs, unha peza pop que serve de catarse pop onde Bandini confésase como alguén que gozou moito das drogas, pero que se amosa preocupada pola súa proliferación.
"Me voy, ahora hablaremos de que todo estará bien / Tomando un té / Y a las seis debatiremos sobre qué es lo que hay que hacer para crecer / Me voy, todo está bien porque es que siempre estuvo bien / Y estará bien / Me voy, sigo el camino y con mi ego ya veré cómo lo haré / Me voy de aquí, me voy", expón nesa canción ao mesmo tempo que avanza como un mantra relixioso criticando a falta de espírito na poboación.
De feito, tan influínte é a vida nocturna e festiva en Rigoberta como a relixiosidade. É unha católica convencida que atopa a Deus no ser humano e cada vez crea un novo poema musical síntese invadida por un sentimento demasiado amplo que compara cun eterno berro de Munch. "Quiero que Cristo baje a enseñarme a rezar, que me acompañe en este viaje semi astral. Pillarnos juntos un billete a las Bahamas", canta en Que Cristo baje.
Ao tempo que outros buscaban diversión, Rigoberta decidiu quedar en cinta e de paso ampliar a súa cosmovisión do mundo
Pero antes de viralizarse con In Spain We Call It Soledad, unha canción distinta na que case roza a palabra falada misturada cunha potente base electrónica que medra progresivamente, ao mesmo tempo que verbaliza cousas sen un sentido claro, Rigoberta Bandini foi tamén escritora dunha novela de autoficción chamada Vértigo e dramaturga e directora de diversas pezas musicais coa súa agrupación The Mamzelles.
Precisamente logo dunha sorte de tornado creativo que ocupaba todo o seu tempo, chegou o confinamento e a súa música concebida para bailar entre bágoas atopou unha conexión no público, orfo de discotecas durante meses. Pero ao tempo que outros buscaban diversión, Rigoberta decidiu quedar en cinta e de paso ampliar a súa cosmovisión do mundo, adicándolle ao seu fillo unha versión de Cuando tú nazcas de Mocedades.
A súa segunda viralización chegou grazas a Perra, un himno no que admite que é difícil ser muller en tempo de Virginie Despentes e que preferiría vivir tranquila no sofá, estreada en xaneiro, pero que cando o 8M se aproximaba foi acollida como un berro diferente que falaba deses detalles e cansancio xeral.
Actualmente a banda sonora do estío, aquilo que levaba sendo durante décadas coñecido como a canción do verán e case se procuraba, pero que agora morreu a mans de Internet, pertence a Rigoberta Bandini grazas a A ver que pasa, unha balada que nun principio parece ñoña pero alberga as esperanzas de todos nós: longas risas, noites de miradas, viaxes con amigas e enchentas arredor de conversas fondamente livianas.
