Fillo ionqui

Algo pasaba na aldea: botáronlle o feche a portas que sempre estiveran abertas, meteron para as fincas os coches que durmían no camiño; ata puxeron fóra da vista as bicis, rozadoiras e mesmo os tinóns negros de colgar a roupa. Eu paseaba cos cans e sentía dentro das casas mover as cortinas. Tamén é certo que ás  veces levo unhas pintiñas que, tan arranxado para algunhas cousas e logo vou pola aldea como un soldado xaponés que bota trinta anos na selva despois de perder a guerra.

Pero esta xa é a miña selva e ben ou regular vestido ando camuflado nela. A este que vén de fronte ben se lle ve que non é de aquí. Non, non é dos adiantados do verán, eses que alugan quince días e cando aburren da piscina van estirar as pernas e cantan que son de fóra; entre esa roupa de turista, ese aire lento de que todo lles fai chiste e que camiñan pola estrada da beira que non é. Este que vén de fronte, e que lle vou dar os bos días cando chegue á altura precisa inda que teña el a cabeza para o chan e o paso rápido e escangallado, máis que turista parece alieníxena.

Primeiro, polos pantalóns pitillo. En 2025 só llos ves a señores velloucos que van de alternativos, pero a este non lle sentan mal de todo porque é delgado, anomalamente delgado (para os estándares da aldea). Arriba leva unha camiseta negra de grupo tamén vellouco, como se fose Nuno de Grande Amore, e tamén cazadora de chándal desas vintage, oversize, de flúor cantoso, e xa se me vai a vista porque están de moda, máis con esa pátina cotrosa. Fíxome nos seus tenis, a caer, e xa case estamos a distancia do saúdo. Ensaio o ton e o volume do bos días cando reparo en que non vai replicar, que non me mira, que nin labios ten e a cara está gris, chupada, masacrada en engurras. Cando xa pasou detéñome no seu andar cambaleante e o abultado da mochila escolar que ten ás costas. Os cans turran da correa porque estamos cerca da casa.

Na súa porta está Mariluz, a laretar nerviosa co das empanadas, que ten a furgalla prendida pero non moita présa.
-Hai un ionqui solto no barrio! E aquí ninguén fai nada!

Un pouco por defenderme e por facerlle a broma a veciña díxenlle que sen faltar, Mariluz, que vale que salgo da casa vestido un pouco trapalleiro pero para ben ou para mal xa hai anos que me coñecedes. Ela fixo como se non sentira tal cousa, porque non lle dou collido o humor, e foi interrogando ao panadeiro. Ten familia por aquí e algo sabe do tema. Cando o informe cadrou na súa cabeza deu un aplauso entre o espanto e a satisfacción: o ionqui, ao que ninguén vira dende que era rapaz (agora tiña como cincuenta) era o fillo dunha señora da que eu nunca sentira falar.
-Non a coñeces porque nunca sae da casa.

Inda non se disipara o cheiro a gasoil da furgoneta e xa me estaba a alimentar o artigo con detalles escabrosos. Había que andar con ollo, razoaba, porque ao chaval dábaselle por roubar. Primeiro á nai: e por iso non pisaba a rúa, para que non lle estragase a porta primeiro e tivese que forzar ás das outras casas despois. Estas visitas resultaban ben separas no tempo, que había unha chea de anos que marchara á cidade. Andaba na casa duns amigos, iso lle dicía á nai, a nai ao das empanadas, o das empanas a Mariluz e mais a a min. Ao principio, cando inda era medio nova e tiña algo de forzas, saía por ver a que andaba, e con que compañas; axiña aprendeu que onde máis servía era na casa, por se aparecía, por máis que lle traballase a cabeza en mil abismos.

Creo que ninguén botou nada a faltar dos portais, dos coches, dos xardíns, dos galpóns, naqueles breves días. Ao rapaz vírono diante dun bar da parroquia, coa mochila do colexio contra os quads e o Opel Calibra do teito comesto polo sol que sempre andan aparcados, xunto con homes calvos e fondóns que beben en vasos de tubo e miran grupos de telegram. Mariluz díxome que morrera hai pouco e pareceulle ben, pola nai, que agora podía descansar. Por animala e ter con quen saír igual ata lle dicía de ir a un concerto bonito, agora que vén o bo tempo. Hai anos estivera a piques de ir a un do Manolo Escobar, que estivera nas festas; pero a idea de ir ver música moderna, como a que lle gustaba ao fillo, púñalle triste e facíalle acordar máis del, e de onde estaría.