As súas fazulas son afiadas e vermellas, como se portase unha sorte de xeografía tatuada a lume desa vida dura, nómade e sen fogar que levan os vagabundos, como unha caixa de resoancia do salvaxe que algunhas veces envexamos e que nos sacude —cos seus ecos de promesa estraña— da nosa relativa pracidez urbana.
Mirámonos sempre sen saudarnos. Leva unha mochila, onde garda o seu saco, unha esteira perfectamente envolta, atada por baixo e viste un abrigo de inverno e unhas botas de montaña. Déitase moi cedo -entre as sete e as oito- ao pé do aparcadoiro dun dos edificios, a rentes do chan, onde se envolve no seu saco, que desprega sobre a esteira e unha pel sintética dalgún material illante do frío. Pousa as botas perfectamente dispostas ao seu carón. Os coches e os transeúntes entran e saen do garaxe a escasos centímetros do seu corpo, pero é como se non existisen pra el, xa durmido e invisíbel.
Ergue moi cedo, coa luz do mencer, crúzoo ás veces entre a néboa pola beira do río cando vou correr. Alí lávase con paciencia ao carón dunha fervenza. Ás veces véxoo no supermercado, xuntando as moedas para pagar o pan, o viño, unhas conservas... Despois, garda a compra na mochila e marcha de novo. É observador: repara nos milagrosos niños de pombas torcaces que hai en dúas árbores da nosa rúa. E son un milagre porque a torcaz é unha pomba enormemente desconfiada que non se pousa no seu niño namais que cando está segura de que non hai ninguén arredor, é case imposíbel velas dentro. De feito, el obsérvaas coma min no alto dalgún edificio próximo vixiando o seu niño durante o día sen atreverse a visitalo até altas horas da noite. Antes viñan só no inverno fuxindo do Norte de Europa pero agora xa quedan aquí todo o ano. E que estes paxaros se instalasen na nosa rúa é un verdadeiro milagre, no medio de tanta presenza humana.
Sei que este home hai un par de anos vivía preto de aquí: pernoctaba ao pé do escaparate dunha tenda de mobles que pechara e que o gorecía do frío. Pero un día o entrante da tenda abandonada apareceu pechado cunha cerca que lle impediu volver durmir alí nunca máis.
As semanas dos últimos tres meses foron estremadamente frías. Cada día que pasa reparo no seu lugar. E, sorprendentemente, alí o está, puntual e idéntico no seu ritual, coas botas perfectamente dispostas ao carón do saco. Preparándose pra durmir cando se vaia o sol e listo pra erguerse coa primeira luzada. Quero dicir: que espírito inquebrantábel goberna o seu ánimo pra durmir ó raso centos de noites, un terzo delas a temperaturas baixo cero sen revolverse cara a ninguén ou cara a nada e situar as súas botas milimetricamente dispostas ao carón do seu saco? Que pensamentos o sacudirían a noite que houbo cinco ou seis graos baixo cero? Obsérvoo nalgunhas outras rúas pero o seu radio de acción comprende namais un par de mazás, como se tasase ao milímetro as súas forzas e calculase ao mínimo detalle os tempos do seu día.
Dalgún modo, o seu é un exemplo anónimo de heroicidade digna ou de dignidade heroica nese seu xeito de estar no mundo que me cuestiona como cidadán e individuo e me fai estar mal a gusto con certa frecuencia. Porque sinto con frecuencia un paradoxo incómodo e desagradábel: a súa victoria individual de supervivencia ten un pouso de derrota colectiva, que se fai maior pola indiferenza terribelmente incómoda que esperta. É como un heroe anódino que loita cada día pola vida con unllas e dentes —non vin un só día que non levase perfectamente envolto o saco baixo a mochila, existe un plan cumprido con rigor espartano— e que, ao irse o sol, descalza os pés e pousa con coidado as súas botas no frío chan ao pé da porta dun garaxe, disposto de novo a soñar coa guerra nun país remoto ou cun bote de xel de afeitar namentres lle negan o sorriso as estrelas. Xusto nese intre en que a pomba torcaz, por fin, se decide a entrar no niño.
