Por ir de sobrado
AI O PREMIO! Se inda fosen cartos! Ou unha figuriña de Sargadelos! Pero que ían ser: tan pequeno era o certame, tan de andar por casa, que polo que morría eu de ir recoller no meu día libre eran catro botellas de viño e dous libros vellos, que inda por riba xa os tiña. Porque por ter xa tiña ata as bromas preparadas para soltalas eu, excesivamente vestido nun traxe espectacular, cando dixesen o meu nome e subise moi cheo ao escenario. Que si grazas polo viño porque se fosen cartos habían ser para viño igualmente, jiji-jajá, e mirarían para si pensando non nos compensa o do premio pola clase de frikis que veñen, que aparecen pintados como para unha alfombra vermella cando estamos literalmente no medio dunha aldea.
Estaba, dicía, tan convencido de ganar non só por esa seguridade inxustificada e suicida que temos os homes —que tamén— esa que nos di que mal que ben poderiamos pilotar un avión se ao comandante lle dá un parraque; contaba para min razóns algo máis fundadas. Primeiro: a convocatoria tivera ben poucas reaccións en redes. A entidade que o organizaba apenas conta con seguidores, e o anuncio pois media ducia de likes soamente. Iso na miña cabeza deixaba moito camiño expedito. Logo a ausencia de dotación económica quitaba do medio a rivais ben perigosos, eses que viven máis ou menos de escribir e claro, teñen que sacar os cartos de baixo das pedras, e que non van gastar o tempo nestas cousas de afeccionados. E segundo: de verdade quería eu ganar este premio. Porque levaba o nome dun dos meus ídolos, Otero Pedrayo —moito teño dado a vara nestas páxinas sobre Otero, e o que me queda mentres me aguanten— porque tiña que escribir un contiño sobre el e porque o acto sería en Trasalba, na súa casa museo que tan ben montada teñen, e onde eu porque son así de flipao síntome como na casa vella da familia.
Tomeino en serio, tomeino divertido. Certo é que puxen o freo de man para non desbarrar polo turbio —inda que iso en Ourense sempre vende— porque o xurado, malia non ser franquía dos certames polos que se mata a xente, igual agradecía algo da gravidade do homenaxeado e audacias as xustas. Pero si, ao final metín coches a facer trompos, a Victoria Armesto de estrela invitada e ben de claves oterianas, que se nota que controlo e non son uns deses que manda relatos ao chou a ver se soa a frauta e poden actualizar a páxina de Wikipedia con outro premio que levaron.
Tampouco me matei moito. Quedou algo xeitoso, simpático, con máis amor que traballo —non sei traballar tanto como lle quero eu a Don Ramón, hei dicir— e en todo caso, nunca a derradeira cocacola no deserto. Será tamén que as derradeiras cocacolas do deserto non aparecen nestas misións para covardes, case de abusóns. Inda que a miña non fose unha peza literaria moi alá, polo menos armaría algo de show, chegando no meu descapotable, baixando guapo que flipas, posando sedutor para as cámaras —que logo sempre é un só móbil, e coas fotos en horizontal— e soltando catro gracias que deixan uns sorrisos conxelados e a impresión de pero que quixo dicir este. Todo bastante Otero Pedrayo, a verdade, que o ves nas fotos a falar de pé moi intenso e a xente a mirar para el como bueno, os intelectuais, que cousas. Ou Oliver Laxe, que con esas trazas de príncipe aqueménida ou superheroe da Marvel, ese pelo, esa barba, tes que convencerte de que sendo guapo tes carta branca para fliparte tamén.
Foron pasando os días e tampouco vou mentir: anunciada a data púxenme nervioso, ata mandei un mail preguntando: inda non se sabe nada do fallo? Estaba por pedila no choio, compensaría co dobre de horas se fixese falta. Logo vin que o acto non era en Trasalba, e xa se me esvaeceu a entrada toda no descapotable e as fotos na galería. Máis tarde, que eu non ganara; que fora outro. Mirei no google quen era, que non me sonaba de nada, e si, ten cen mil libros publicados. Colgaron os vídeos do acto. Foi algo moi rápido, empeza con Alonso Montero a erguerse en plan eu destas myerdas paso. Déronlle as botellas e os libros e nin falou, trinta segundos. Inda así, ben me valería a min.
Despois pensei en que pena o traballiño que pasei, total para nada. Para nada? Tampouco! Que lles contei aquí iso de ser tan flipao e ir tan de sobrado. Por se non o viviran.