Blog | A lume maino

Sofá, caderno e boli

NON é doado atopar un recuncho tranquilo para ler ou escribir na casa nunha fin de semana de inverno fría e morriñenta cando tes nenos pequenos pululando polo cuarto como sombras apegadiñas a ti, pedíndoche que xogues con eles, que lles leas uns contos ou que mires para as súas últimas fazañas. Así que dous crebacabezas, catro contos, unha montaña de cousas por recoller, un cine, unha partida ó dominó e unhas carreiras en bici despois, alá marchou o domingo e con el toda posibilidade de poder mergullarte durante outra tarde nunha novela por comezar a degustar, ou nunhas páxinas por crear. A madrugada é miña, seica, se non hai virus, toses ou pesadelos, claro.

Cando es cativo o tempo móvese amodo. Como un desfile de vaquiñas agarimosas. Daquela queres que bula. O que darías por poder empuxalo, como se fose un coche avariado ou unha póla a mercé do vento. Deveces porque chegue o teu aniversario, ese día no que todos che cantan, sopras as candeas e ata tes algunha sorpresa. Logo queres que se apresure aínda máis para que volva o Nadal ou para as vacacións de verán, para ir á praia, esquecer os deberes e xogar todo o día, e cando estás canso de sol e area, queres que bote a correr de novo para reencontrarte cos amigos da escola. Vas sumando anos cos dedos, primeiro cunha man... Ata que alcanzas os ansiados 18 e, case sen levantar os ollos dos libros, os 20. Pos o babeiro, colles coitelo e garfo e sentas á mesa dos maiores, a de merendar o mundo, e ollo, antes de que te decates chegan os 25. E veste a ti mesmo nun tobogán a velocidade de vertixe e os anos como espelidas lebres que saltan arredor de ti e non se deteñen ante nada. Os 40 aínda se albiscan lonxe.

Ó longo dos días escoitas ós máis vellos dicir iso de que “o tempo voa”, que “se os novos van para arriba e nós para abaixo”, que “en nada che comen as papas”, que “vendo medrar ós rapaces es consciente do tempo que pasa”... ata que un día descúbreste a ti mesma repetindo o retrouso arrodeada de rapaces que xogan coas letras, xa sen cueiros, e sentes que xa non hai volta atrás, que definitivamente pasaches ao outro lado e que es tan maior como non imaxinabas. Malia que o espello leve tempo gritándocho á cara. Ti convénceste de que co ben que opasas xogando cos nenos case es unha máis. Co que te emocionaches vendo ó touro Ferdinand e o que che prestan os risos con flocos de millo, ti que gozas co chocolate como un pequeno e cantas canda eles a pulmón aberto as cantigas de Migallas e o que che boten.

Os propóstos do 2018 seguen con papel de agasallo intacto

Mentiría se digo que non me importa que en días coma hoxe, que ditan as leis do consumo que é o máis triste do ano, teña a sensación de que o tempo unha vez máis se escorrega entre os dedos, que alá vai metade de xaneiro, e os propósitos do 2018 seguen co papel de agasallo intacto. Se dixera que nun domingo calquera non miro para o sofá de esguello, con nostalxia e desexo, que non procuro nalgún intre a maneira de que os rapaces se entreteñan soíños para deixarme caer nos seus brazos cunha mantiña amorosa por riba, un caderno e un boli e unha idea. De conseguilo aparecerá deseguida un dos meus pequenos demandando apertas, ou outro que non entende moi ben que diga que de maior quero escribir, pero que te convida a inventar un conto para os nenos da súa clase, 25 contos, un para cada un e a profe, e aos dez minutos volve para ver se remataches e cólgase do teu pescozo para volver a xogar.

Contaba o escritor e músico Pedro Feijoo nunha entrevista de hai uns cantos anos que para escribir os seus libros aíslase no seu cuarto, cargadiño de chuches. A académica Fina Casalderrey atopa a inspiración rodeada dos seus personaxes. E sei dun músico galego que compón mirando a ría. Pasa horas e horas no estudo, entre teclas e notas, ata que se vai espindo nunha melodía. Lin que Alice Munro aproveitaba a hora da sesta da súa filla para ir compoñendo frases e historias e coñezo a unha futura poeta que crea os seus versos a media luz e cos pés descalzos.

A min acompáñame a lúa. O silencio reparador dos que durmen e esa quietude feliz do final do día na casa cando sabes que coa luz do sol o rebumbio, as apertas, as presas... todo volverá comenzar.

Comentarios