DIEGO AMEIXEIRAS estase convertendo, a través das súas novelas, nun axeitado cronista da nosa realidade. Unha realidade tinxida de negrura que reflicte o desacougo dunhas persoas cada vez máis desamparadas e sen acubillo nestes tempos crueis. O autor emprega de xeito hábil a súa escrita coa faciana da novela negra para, dende o literario, levarnos polas moitas eivas que ofrece a nosa sociedade.
Tras títulos como Matarte lentamente, Conduce rápido ou A noite enriba, chega A crueldade de abril —todos eles editados en Xerais— como un mosaico máis deste tempo noso. Aquí reflíctese a violencia das persoas nun contexto vencellado á especulación económica e urbanística e cunhas víctimas que son as persoas sen teito. Se antes foron os preferentistas ou o branqueo de cartos, agora o autor fende coa súa pluma para amosar de novo un deses espazos tráxicos do noso ecosistema no que as persoas se moven e interactúan dende un amplo abano de posicións.
Quizais sexa nesta ocasión, dentro das súas últimas obras, na que esa fenda entre os comportamentos humanos sexan máis radicais. Unha das vítimas é unha poeta a piques de publicar o primeiro libro, unha persoa sensible, pero chea de debilidades e medos. Fronte a ela, os seus verdugos, persoas sen ningunha sensibilidade, alleas por completo a toda humanidade e unicamente desexosas de cumprir o encargo que lles encomenda o sistema ou de moverse dende as adiccións que anulan a personalidade.
De novo Diego Ameixeras é quen de producir unha narración capaz de engaiolar ao lector dende o primeiro momento manexando unhas ferramentas cada vez de maneira más afinada; intercalando tempos e accións, e xerando así unha modernidade no que se conta que vai a beneficio daquilo que se quere relatar. Do mesmo xeito que nas súas novelas se artella unha narración que, como un crebacabezas, vai liña tras liña xuntando as súas pezas, ata o xiro que pon todo patas arriba e fainos mudar a percepción do relato que enfía cara unha nova dirección.
Amor, vinganza, odio, son os tres capítulos nos que se divide o libro
Como sempre son fundamentais as relacións entre os personaxes. Relacións de amizade, familia ou amor que se converten nunha lousa coa que moverse ante as situacións que a trama presenta. Lousa para a propia persoa, pero tamén para a súa conexión cos demais. Amor, vinganza, odio, son os tres capítulos nos que se divide o libro. Tres sentimentos que son parte esencial do ser humano e que se presentan como o argumentario real do texto de Ameixeiras. Cada un deles artéllase como o pano de fondo dos feitos que xera a trama, pero arredor desa trama serán esas relacións humanas ás que nos poñan ante a verdadeira realidade do ser humano, fronte aos seus abismos morais, ante as súas dúbidas e tamén mesquindades. Porén tamén xorde un espazo lírico, que non se detectaba nas novelas anteriores, a presenza desa personaxe, desa poeta, outórgalle a certas partes do relato unha fermosura que semella querer loitar contra o desacougo que agroma en cada páxina. Esa sensibilidade, esa respiración, diferente a do resto dos personaxes séntalle moi ben ao relato e constitúe un contrapunto brillante.
Ese vento feble rapidamente perece fronte aos trebóns que provoca unha sociedade egoísta e aniquiladora cos seus propios habitantes. "O home é un lobo para o home", dicía Hobbes, e dende esa proposta filosófica Diego Ameixeiras está a construír un relato sen paragón na nosa escrita pola súa singularidade, ambición e afouteza. Literatura que serve para tentar explicarnos, para facer do que acontece ao noso carón, nas nosas rúas, o tubo de ensaio dende o que conformar un xénero de seu que, partindo das propostas da tradicional novela negra, ten tamén moito de análise social dun tempo e dunha sociedade que non semella ter intención de rexenerarse para constituírse como a contorna adecuada para nós. Polo de agora, Ameixeras fai do amor, a vinganza e o odio as canles que mellor nos poden amosar no que nos estamos a converter, isto.
