O Partido Popular ha pedido ao Tribunal Supremo que anule a sentenza do caso Gürtel, que dite unha na que absolva ao PP como partícipe a título lucrativo ou, na súa falta, que se repita o xuízo por un tribunal "sen aparencia de parcialidad".
No seu recurso, ao que tivo acceso Efe, o PP expón tamén a opción de que a mesma sala que ditou a sentenza redacte outra "cun relato dos feitos probados carente de indeterminación e contradición".
Os populares presentaron un escrito moi duro contra a sentenza e, en concreto, contra o xuíz José Ricardo de Prada. Considéranse vítimas dun "auténtico xuízo paralelo carente de toda garantía e de toda xustificación".
Sostén o PP que a sentenza "lesionou inxustificadamente a súa honra, ben capital para que un partido político poida perseguir os seus lexítimos bens constitucionais" e achácao " falta de imparcialidade subxectiva" ou, polo menos, "falta de aparencia de imparcialidade subxectiva" do tribunal.
A sentenza da Audiencia Nacional deu por probada a existencia dunha caixa B no PP desde polo menos 1999 e puxo en dúbida a credibilidade do testemuño do entón presidente do Goberno, Mariano Rajoy.
O PP sostén que os maxistrados fixeron alusións a unha posible responsabilidade penal do PP que era irrelevante para o proceso, incluíron feitos que estaban "fóra do seu coñecemento" e fixérono vulnerando varios dereitos constitucionais.
"A atribución falsa dun delito ou da súa posibilidade é especialmente grave se provén dun tribunal penal", asegura o partido que dirixe Pablo Casado, que recorda que os partidos políticos teñen honra, un ben extraordinariamente prezado nos partidos.
Os populares argumentan que o partido chegou á causa como "un mero e moi parcial partícipe a título lucrativo" e finalmente saíu dela cunha sentenza na que se lle atribuíu delitos "que non cometeu, que non se axuizaban e dos que non se puido defender en absoluto".
O financiamento do PP ou un posible suborno non se xulgaba non só porque no momento dos feitos non estaba regulada a responsabilidade penal dos partidos políticos, senón porque "ninguén considerou sequera na súa acusación que fose destinatario ou beneficiario de suborno algún".
Pero, aínda que non formaba parte do obxecto do proceso e aínda que non había acusación algunha respecto diso, a sentenza, "nunha actitude impropia dun órgano xudicial propio dun Estado democrático", sostén que o PP puido cometer dous delitos: suborno pasivo ou financiamento irregular.
O PP sostén que a sentenza lle atribúe delitos "que non cometeu, que non se axuizaban e dos que non se puido defender en absoluto"
Aproveita o partido para negar a existencia da contabilidade oculta, pero engade que peor que esas afirmacións foron as "indirectas e directas" relativas á posible comisión de delitos.
"O acontecido ten unha gravidade excepcional en termos de garantías constitucionais básicas", expón o PP nun argumento no que compara o ocorrido co caso dun inquilino dun piso barato porque ese inmoble procedese de actividades ilícitas que fose condenado —sen acusación previa— de narcotráfico, financiamento do terrorismo ou trata de persoas.
O PP aproveita para recordar que antes da redacción da sentenza cuestionouse "a suficiente parcialidad obxectiva" do maxistrado José Ricardo de Prada "pola súa coñecida amizade" co exjuez Baltasar Garzón.
Engade como "circunstancia sobrevinda" que De Prada sexa elixido pola ministra de Xustiza, Dores Delgado, como membro da comisión para estudar o restablecemento da Xustiza Universal.
"Constitúe un feito notorio que as improcedentes afirmacións da sentenza que recorremos sobre a suposta actuación do Partido Popular han tido unha enorme transcendencia política e que han coadyuvado en non pouca medida a un cambio de Goberno en favor do Partido Socialista Obreiro Español", engade o PP.
