A Sala II do Tribunal Supremo ha confirmado a condena de 27 anos e 3 meses imposta polo Tribunal Superior de Xustiza de Madrid (TSJM) a Bruno Hernández Vega, con raíces en Lugo e Samos e coñecido popularmente como o descuartizador de Majadahonda, por matar a dúas mulleres, unha delas a súa tía, e despois trocear e destruír os seus corpos cunha picadora industrial situada no soto da vivenda onde vivía.
Nunha nota, o Supremo explica que rexeita integramente o recurso exposto polo condenado e ratifica a súa condena por dous delitos de homicidio, estafa continuada, falsidade documental e tenencia ilícita de armas. O TSJM, na sentenza ratificada agora, confirmara á súa vez a sentenza ditada por un tribunal do xurado da Audiencia Provincial de Madrid.
En primeiro lugar, o recurso defendía a nulidade das actuacións porque a entrada e rexistro na vivenda de Majadahonda, propiedade da tía do acusado e onde as mulleres foron descortizadas, realizouse sen consentimento de Hernández Veiga e sen autorización xudicial.
O Supremo contesta que o acusado si prestou consentimento ao acceso á vivenda e ao soto pola Garda Civil (facéndose constar nas actuacións que non tiña "ningún problema en acompañarlles a ensinar o domicilio") , aínda que no último momento negouse a asinar a acta, e que o rexistro inicial (o 7 de abril de 2015) paralizouse ao acharse efectos da participación do acusado nun delito de detención ilegal. Pediuse entón autorización de entrada e rexistro ao Xulgado de Garda de Majadahonda, reiniciándose a inspección cinco horas despois coa autorización concedida.
En segundo lugar, o recurso reclamaba a aplicación da eximente de anomalía psíquica (artigo 20.1 do Código Penal). Pero o Supremo sinala que o relato de feitos probados, onde se menciona unha limitación leve das facultades mentais do acusado, que padece esquizofrenia paranoide, non permite concluír que a diminución da culpabilidade deba determinar a apreciación dunha eximente, completa ou incompleta, como a que pretende.
Así, a Sala explica que na sentenza do TSJM exponse todas as conclusións alcanzadas respecto diso polos distintos especialistas, tanto os que lle trataron en tres ingresos hospitalarios entre 2012 e 2014, como os que lle recoñeceron no curso da investigación realizada.
ESQUIZOFRENIA PERO SEN ALTERACIÓN DA INTELIXENCIA. Todos "coinciden en que o acusado padece unha esquizofrenia paranoide con ideas delirantes, pero ningún deles puido afirmar que aquel padecese alteración no seu nivel de conciencia e/ou na intelixencia, ou que actuase baixo os efectos dun brote esquizofrénico, ou que no momento da comisión dos feitos atopásese en situación de delirio psicótico, ou incomunicación absoluta ou polo menos grave co exterior".
"Lonxe diso, sinalaron que en todos os delirios o nivel de conciencia, a intelixencia e a memoria non aparecen alterados. E unicamente algúns dos especialistas afirmaron que o acusado tiña alterada a percepción da realidade en contraposición aos que consideraban que non era consciente da enfermidade que padecía, pero si conservaba a conciencia da realidade, aínda que estivese reducida", sinala o Supremo.
MOVEMENTOS DE BRUNO. A sentenza, recorrida pola defensa do condenado, considerou probado, tal e como estableceu o xurado popular, que tras matar á súa tía Liria nunha data por determinar, Bruno H. constituíu unha empresa de construción co ánimo de obter un beneficio económico desa morte.
Así, cargou á conta da súa tía, meses logo do seu falecemento, recibos por importe de máis de 33.000 euros e co mesmo propósito simulou a firma do seu parente nun contrato falso de arrendamento, polo que a falecida cedíalle o uso da súa vivenda da rúa Sacedilla, na localidade madrileña de Majadahonda, que é onde se atopou a picadora industrial coa que Bruno troceó tanto ese cadáver como o da súa inquilina.
Tamén quedou igualmente probado que o condenado, anos logo deste primeiro crime, o 1 de abril de 2015 causou a morte de Adriana Beatriz G.N., cuxo cadáver tamén troceó e fixo desaparecer axudándose da mesma picadora de carne. Para facer crer aos achegados e amigos de Adriana que a moza seguía con vida e marchouse de viaxe, tres días despois da súa morte introduciu baixo a porta do establecemento comercial no que ela traballaba un sobre cunha carta mecanografiada dirixida ao xerente na que supostamente lle contaba esa intención.
Ademais, para outorgar verosimilitud á estratexia, Bruno enviou mensaxes co móbil da falecida nos que explicaba que se atopaba en Barcelona de camiño ao estranxeiro. O condenado fixo desaparecer os corpos ocultándoos nun lugar descoñecido, aínda por determinar.
