O xuíz Carmen Rodríguez-Medel considera que a celebración de manifestacións durante os primeiros días de marzo "indiciariamente aumentaron o risco de contaxio" de coronavirus e, xa que logo, "supuxeron un risco para a saúde pública", pero conclúe que de todas as dilixencias practicadas non se desprende que o delegado do Goberno en Madrid, José Manuel Franco, tivese un coñecemento certo sobre o perigo, polo que lle exime de responsabilidade.
Fronte ás consideracións da Avogacía do Estado, que representa a Franco e defende que a conduta sería en todo caso atípica porque o delegado carece de competencias sanitarias, Rodríguez-Medel opina que de acreditarse o coñecemento previo do risco, Franco debería sentarse no banco por unha presunta prevaricación para que un tribunal colexiado valorase a súa conduta. Por esta razón, opta polo sobresemento provisional en vez do arquivo definitivo que lle pediu a defensa.
A pesar de repróchelos pola inactividade da Delegación do Goberno que se deixan ver ao longo de toda a súa resolución, de 51 páxinas, a maxistrada afirma que "non pode concluírse que Franco tivese naquel momento un coñecemento certo, técnico e fundado sobre que o feito de que non manter a distancia social incidía no risco de contaxio". Engade que "se este coñecemento tíñano ou non outras autoridades ou instancias, non é obxecto deste procedemento".
"Non consta, en definitiva, que no exercicio das súas funcións legalmente atribuídas velase polos dereitos e liberdades dos cidadáns ponderando o risco para a saúde pública que levaba a aglutinación de persoas ante a gravísima situación sanitaria do covid-19. Outra cuestión é se tiña os elementos para facelo", resume Rodríguez-Medel.
"Evidentemente non se pode pretender que dita páxina sexa consultada polo delegado do Goberno"
A pesar de ter en conta as conclusións achegadas polo médico forense adscrito ao xulgado, a instrutora recalca que para poder facer esa ponderación, era "necesario que o delegado do Goberno fose coñecedor do risco, non un coñecemento popular, un sentir común, senón un coñecemento técnico sólido e suficiente como para restrinxir un dereito fundamental".
ALERTA EUROPEA DO 2 DE MARZO E RESPOSTA DE SIMÓN. O xuíz menciona no seu auto o documento do 2 de marzo do Centro Europeo para o Control e Prevención de Enfermidades, no que se fundamentaba a denuncia do querellante inicial. Subliña, no entanto, que este documento nunca chegou ao delegado do Goberno en Madrid.
Neste punto, cita ao director do Centro de Coordinación de Alertas e Urxencias Sanitarias (CCAES), Fermando Simón, quen contestou o oficio xudicial sinalando que se trataba dun documento público que o propio organismo publica na súa web de forma regular e actualizada, e que "evidentemente non se pode pretender que dita páxina sexa consultada polo delegado do Goberno".
"Xa que logo, no que aquí concierne que é o único relevante neste procedemento, ao non ser un documento que indiciariamente chegase ao señor Franco, non pode basearse coñecemento algún do risco por parte do investigado en devandito documento", conclúe, aínda que non ve "moi lóxico" que non recibise determinada información.
A maxistrada discrepa co alegado polo delegado do Goberno durante todo o procedemento, xa que considera que este si pode prohibir manifestacións
ITALIANOS NO 8-M. O xuíz pregúntase "que garantía existía de que non houbese persoas procedentes do norte de Italia entre o millón de asistentes previstos ou entre os centos de miles que adoitan participar todos os anos na manifestación" do 8-M, para engadir que outro tanto pode dicirse dos documentos de Sanidade que tiñan destinatarios específicos, como o persoal sanitario, aínda que insiste en que ditos documentos non constan enviados a Franco.
A maxistrada detense na documentación que puidese remitir a Comunidade de Madrid para concluír que "resulta absolutamente insuficiente para pretender que con base nela adoptásese medida algunha en materia de manifestacións". En todo caso, resúltalle "rechamante" que aínda o 11 de marzo, con toda a actividade educativa en Madrid suspendida e declarada a pandemia, Franco ditase resolucións dándose por decatado da convocatoria de concentracións e sen esixir medida algunha de seguridade.
Por outra banda, apunta que na análise de todos os expedientes dese período, nin a Garda Civil nin ela mesma atoparon documento algún no que alguén instase o delegado a que prohibise manifestacións por razóns sanitarias ou que adoptase algunha medida de precaución.
Ademais, sobre o documento de prevención de riscos laborais elaborado pola Delegación o 28 de febreiro -no que falábase xa de distancia física para os empregados-, sinala que non tiña entidade suficiente e descarga que Franco actuase "a propósito da súa inxustiza cando mantivo unha inactividade nas súas decisións en materia de manifestacións e covid-19".
"A celebración das concentracións masivas indiciariamente aumentaron o risco de contaxio do covid-19, é dicir, supuxeron indiciariamente un risco para a saúde pública"
SÍ PODE PROHIBIR. A maxistrada discrepa co alegado polo delegado do Goberno durante todo o procedemento, xa que considera que este si pode prohibir manifestacións, impor modificacións ou medidas preventivas durante a celebración das mesmas; ademais, mantén que Franco era "coñecedor" desta "posición legal como garante dos dereitos e liberdades dos cidadáns con ocasión de devanditas concentracións/manifestacións na vía pública".
Segundo o auto, a lei outorga ao delegado do Goberno "un papel absolutamente relevante con ocasión das concentracións en vía pública e as manifestacións", que é "protexer todos os dereitos e liberdades que poidan verse afectados".
Con todo, o delegado non prohibiu ningunha entre o 5 e o 14 de marzo -salvo unha fronte ao domicilio do vicepresidente Pablo Igrexas-, unha actuación que, en opinión do xuíz, foi unha "permanente e absoluta inactividade xurídica" que implica que non se protexeu o "dereito fundamental á saúde", incluso despois de que a Comunidade de Maddrid suspendese toda actividade educativa a partir do 11 de marzo.
"As resolucións administrativas ditadas polo señor Franco no exercicio da súa competencia legal nesta materia, sen acordar prohibicións ou precaucións, deron lugar a que entre o 5 e o 14 de marzo celebrásense 130 concentracións e manifestacións en Madrid, algunhas cun importantísimo número de manifestantes, como a do 8-M. A celebración das concentracións masivas indiciariamente aumentaron o risco de contaxio do covid-19, é dicir, supuxeron indiciariamente un risco para a saúde pública", conclúe a maxistrada.
"Non quedou acreditado que se coaccionara aos convocantes"
No período investigado, entre o 5 e o 14 de marzo, o auto contempla que o "único comportamento proactivo en relación co covid-19" foron as chamadas telefónicas a promotores de manifestacións desde a Delegación de Goberno a partir do día 11". Unhas chamadas nas que, apunta, "non quedou acreditado que se coaccionara aos convocantes" e realizáronse "con información imprecisa en canto ao coñecemento do risco e por iso non consta acreditado o dolo reforzado que o tipo esixe" para falar de prevaricación.
NON ERA CAUSA XERAL. Nun epígrafe dedicado a dar resposta á Avogacía do Estado, a maxistrada nega que a investigación teña carácter prospectivo e de alcance xeral, pois se cinguiu a unha pinza temporal determinada e un ámbito competencial como son as decisións en materia de concentracións e manifestacións.
Deste xeito, Rodríguez-Medel defende a súa instrución asegurando que someter a calquera imputado ao proceso de investigación durante un período prolongado parécelle "tan indesexable como inadmitir a trámite a denuncia e non indagar para esclarecer se os feitos denunciados teñen ou non entidade penal".
