Percorrendo o centro da cidade, o viaxeiro percorre o territorio da súa infancia. Todo empezou para el, pois alí naceu, na rúa Emilia Pardo Bazán, entre o Palacio de Xustiza e a praza de Vigo. As praias de Riazor e o Orzán, os Cantóns, a rúa Real, a Mariña e as súas emblemáticas galerías, o peirao, a praza de María Pita, a Cidade Vella. Os seus pasos de agora só son esvaecidos ecos daqueles pasos leves e sempre ilusionados de hai tanto tempo. Pero como é consciente da súa morbosa tendencia á nostalxia, senta nunha terraza da Mariña para ver pasar mozas e esquecer os recordos, pois ben sabe que o amable e paciente lector destas crónicas agradecerao.
A Cidade Vella ten moito interese, empezando pola igrexa de Santiago e a colexiata de Santa María. ¿Cal das dúas lle gusta máis? Quizá opte pola colexiata e a súa preciosa portada, sen que a de Santiago desmerezca un chisco. Ademais, enfronte de Santa María está o barroco casarón dos Cornide, e os palacios barrocos son unha das súas debilidades, sempre quixo vivir nun, pero se conformaría con esta casiña. Pasa pola recoleta plazuela das Bárbaras e chega ao xardín de San Carlos, o máis romántico da cidade, aínda que perdeu algo de maxia porqué, asomándose á súa balconada, xa non queda abaixo a praia do Parrote, senón unhas pistas de tenis, afastándose o mar cos recheos. No centro do xardín, a tumba de Sir John Moore, xeral británico abatido na batalla de Elviña loitando contra as tropas napoleónicas. Uns versos de Rosalía de Castro réndenlle homenaxe.
Tras comer unhas perfectas luras "da ría", achégase, como non, á Torre de Hércules, a Torre simplemente para os herculinos. Un faro que chegou a nós desde os romanos non se ve en todas partes, ata cre que é caso único no mundo. De todos os xeitos, a impresionante construción que agora admiramos é basicamente do século XVIII, se non recorda mal. Preto da Torre, en verde e amplo espazo sobre o mar bravío, instalouse unha especie de parque escultórico, do que destaca un conxunto de menhires.
De regreso, detense en Elviña para botar unha ollada á casa de “El Lagar”, que pertenceu aos seus avós e na que tantas tempadas pasou de neno. Tras varias vicisitudes e algo mutilada, agora pertence á Universidade. Xusto enfronte, a poucos metros, un monólito recorda onde caeu Sir John Moore.
