Un fino disparo, axustado á base dun poste, desde o bordo da área do arxentino Ángel Correa no minuto 75 premiou o ambicioso segundo tempo do Atlético de Madrid, lanzado na clasificación da liga e gañador contra o Betis (1-0), ao que lle sobrou posesión e faltáronlle pegada e ocasións.
Nulo o choque da primeira parte, o duelo gañouno o conxunto branquivermello na segunda por determinación, por intensidade, por xogo e por oportunidades, máis do dobre que as do seu rival, que tamén tivo algunha e que aínda lle dará voltas a un remate errado de Loren nada mais comezar o partido ou un cabezazo fóra de Mandi.
CHOQUE DE ESTILOS. Non sorprendeu a posta en escena, tan previsible como o foi o primeiro tempo de ambos os equipos. A posesión era do Betis, o repregamento, alterado por algún intento de presión alta, do Atlético e o fútbol de ninguén, afastado da finalidade de cada un dos seus estilos, diferentes, pero con idéntico destino: a vitoria. E para iso fai falta xerar oportunidades, chegar á portería rival.
Non o fixo case o Atlético en todo o primeiro acto, tan ocupado no dominio de balón rival como acelerado en canto o recuperaba, nin o Betis, cuxa mellor ocasión, no minuto 5, foi con toda a verticalidad da que excapou despois, cun envío profundo de Guardado, logo lesionado, e un tiro desviado de Loren ante Oblak.
Tamén houbo un cabezazo fóra de Godín, unha volea coa esquerda de Filipe Luís e algún contado achegamento do equipo verdibranco que terminou sen remate. Nada do outro mundo, nada próximo ao gol, nada que provocase nin sequera unha simple parada de calquera dos dous gardametas, practicamente uns espectadores.
Todo tan contido e tan preestablecido, co engadido, ademais, que, realmente, nin un estilo impúxose ao outro nin viceversa e que o Atlético se obcecó tanto en ser vertical que se esqueceu de que tamén ten futbolistas, e moitos, capaces de manexar a pelota máis de tres pases seguidos, que o 0-0 ao descanso era consecuente.
Non merecía gañar ningún consumidos os primeiros 45 minutos e un máis extra do tempo engadido, necesitados os dous de moito máis de que o ofreceron; dunhas cantas revoluciones máis á pelota por parte do Betis e dun punto máis ás veces de precisión e ás veces de calma e combinación o Atlético. O combate, entón, era nulo.
O ATLETI IMPONSE. Nulo polo equilibrio, pero nulo tamén polo efecto improdutivo dos seus plans iniciais para abordar a vitoria, chocados o un contra o outro, á espera dalgún detalle, dalgún desborde, dalgunha individualidade, dalgún erro contrario... ata o segundo tempo, cando cambiou o Atlético.
Moito máis determinante en cada rexistro, nunha intensa presión alta, cos consecuentes problemas para o Betis; na combinación, no manexo da pelota e no xogo en campo contrario, o conxunto branquivermello axitou o partido, completamente diferente xa, trasladado sen matices en torno á área de Pau López.
En seis minutos da continuación, o Atlético provocou máis apuros ao Betis que nos 46 anteriores. Non só na súa saída, no seu toque ou na súa transición, senón en todos os seus mecanismos defensivos, ademais con ocasións, un disparo de Griezmann e un zurdazo á media volta de Kalinic, notable substituto hoxe de Diego Costa, ao poste.
Xa sufría o Betis, agarrado a dúas paradas máis do seu gardameta, a un derechazo afastado de Rodri e, sobre todo, a un remate co pé de Kalinic a centro de Griezmann. Nin tiña tanta posesión nin cruzaba tanto o medio campo con ela, aínda que, aínda así, deulle para reclamar un posible penalti de Lucas e provocar a primeira parada de Oblak en todo o encontro, un despexe de puños a Canales, no minuto 66.
Desatada a ambición, chegou o gol. De Correa, a substitución de Lemar antes da hora do choque. Culminou a súa condución coa pelota cun fino, axustado e preciso golpeo coa dereita xunto ao poste, inalcanzable xa para Pau López e, a pesar logo dunha inmellorable opción de Mandi para o empate, decisivo para o triunfo do Atlético, lanzado e gañador indubidable do segundo tempo.
