4-2. O Atlético, supercampión de Europa; o Madrid, cheo de dúbidas

Rescatado por un gol de Diego Costa no minuto 78, resolutivo na prórroga con dous tantos e oportuno en cada erro defensivo do Real Madrid, o Atlético de Madrid conquistou a súa terceira Supercopa de Europa (2-4), mellor nos detalles que un rival vulnerable, que tivo o título na súa man.

Desde que marcou o 2-1 de penalti Sergio Ramos a media hora do minuto 90 e desde que se apropiou do encontro sen aparente resposta do equipo branquivermello, tan convencido quizá da súa vitoria que Marcelo se permitiu un luxo innecesario, do que renaceu o Atlético agarrado a Diego Costa, a un gol directo ao tempo extra.

O seu partido foi sensacional, polos seus tantos, pola súa entrega, polo seu despregamento, porque sen el, probablemente, o éxito sería imposible, como sen o golazo de volea de Saúl Ñíguez na primeira parte da prórroga, que desequilibrou xa invariablemente un encontro que sentenciou instantes despois Koke Resurrección, coa frustración do Real Madrid, derrotado nunha final 18 anos despois.

Nin sequera o verán nin unha pretemporada tan condicionada alixeiran nin a dimensión nin a emoción nin as vibracións nin a paixón nin a tensión do derbi máis grande de Europa, menos aínda nestes tempos. Son dous equipos para loitar por todo, para disputar cada título, para reinar en Europa... E non admiten ningunha escusa.

Non as hai desde a súa ambición nin a configuración dos seus planteis nin tampouco as propoñen desde o terreo de xogo. Había futbolistas case recentemente aterrados das súas vacacións, pero competiron con todo no estadio Lillekula, un campo minúsculo, con apenas 12.500 espectadores, para un partido tan enorme; axitado, en ebulición, a toda velocidade, practicamente ao primeiro instante.

Hai catro anos, na final da liga de Campións en Lisboa, Diego Costa aguantou oito minutos, roto, imposibilitado, por lesión; este mércores, na Supercopa, só necesitou 50 segundos e un pase longo, quizá á nada, de Diego Godín para transformar un lance aparentemente irrelevante do xogo nun golazo incontestable.

Por que? Porque, de costas, foi astuto para sorprender a Sergio Ramos, fóra de foco de inmediato cando o atacante peiteou o balón; porque despois foi rápido para conectar de novo outra vez coa cabeza na pelota e desbordar por zancada a Varane e porque a súa definición foi brutal, cun dereitazo que dobrou a Keylor Navas.

En 50 segundos. Con todo o que supón para o goleador, o Atlético, e para o adversario, pero non para o Real Madrid. Asumido o lapsus, controlada a presión que tanto lle angustiou de inicio ao conxunto branco, en canto atopou a Marcelo, Bale e Isco fabricou metro a metro, pase a pase, a resposta ao primeiro golpe.

Non foi inmediata no marcador, tampouco humillante nin moito menos, pero si convincente en canto logrou rebaixar a pretensión branquivermella de xogar en campo contrario, en canto conectou con verticalidad, en canto Marcelo profundou pola esquerda, como o taconazo de Asensio que salvou espectacular Oblak, e en canto Gareth Bale superou polo outro lado e por primeira vez a Lucas Hernández.

A parábola perfecta do seu centro sorprendeu incluso ao mellor porteiro do mundo. Oblak dubidou cando nunca dubida, arrinconado na propia liña da súa portería, batido polo certeiro cabezazo de Karim Benzema ao bordo da media hora, empatado un partido que se moveu a un ritmo moito máis alto do esperado ata que durou a forza.

Unha acción tan simple como efectiva nivelou un duelo que fora do Atlético -quince minutos-, despois foi do Real Madrid -ata instantes do descanso- e logo, xa no segundo tempo, non foi nin para un nin para outro, moito máis medidos os dous desde o 1-1, máis pendentes dos riscos que dos beneficios.

Nin había aparecido ata entón Antoine Griezmann nin apareceu despois, sen a frescura de pernas aínda que esixe calquera partido de competición oficial, sen o protagonismo dun futbolista da súa talla e substituído no minuto 55 por Ángel Correa, cando, instantes despois, de súpeto, un penalti impulsou ao Real Madrid.

Unha man prescindible de Juanfran, quizá accidental, se cadra provocada pola pugna con Benzema, pero penalti á fin e ao cabo. Transformouno Sergio Ramos, cun lanzamento sutil, con toda a seguridade do mundo, inalcanzable e impredicible para Oblak para dar ao Real Madrid a sensación xa de medio título, pero só sensación.

Porque as arremetidas ofensivas do Atlético decaeran desde moito antes, practicamente desde o gol que lle adiantou aos 50 segundos, sometido aparentemente xa polo Real Madrid ata o agasallo de Marcelo que aceptou Juanfran, deu continuidade Correa e culminou Diego Costa co 2-2 (m. 78) para provocar a prórroga.

A prórroga... de Saúl, de Koke e do Atlético, que se apropiou definitivamente da Supercopa de Europa, cunha volea preciosa do primeiro coa esquerda, previo fallo de Varane, no minuto 98; co 2-4 dos segundo instantes despois, no 104, e co sétimo título europeo, catro con Simeone, do equipo branquivermello.