Irrecoñecible, esvaecida, apagada de principio a fin, sen case ocasións, cun empate no minuto 91 de Iago Aspas (2-2) contra unha selección eliminada xa do Mundial como Marrocos, España sobreviviu en Rusia 2018 mentres bordeou o fracaso e atopouse, de súpeto, a primeira posición.
Logrouna de rebote, por un gol de Irán no minuto 93 fronte a Portugal; un obxectivo cumprido que non mereceu. A meta final vai moito máis alá, ao título que se definirá o 15 de xullo, unha utopía con partidos como o deste luns de España, que xa sabe rival, data, hora e lugar para oitavos: Rusia, 1 de xullo, 17.00, Moscova.
Mentres Hierro mantén moi definida a súa estrutura basee da selección, con só retoques en tres partidos, porque de aí non se moven nin De Gea nin Carvajal nin Ramos nin Piqué nin Jordi Alba nin Sergio Busquets nin Silva nin Isco nin Iniesta nin Diego Costa e aí este luns apareceu de súpeto Thiago -non fixo nin un só cambio ata o minuto 74 do duelo-, o equipo aínda xoga sobre o arame.
Non hai coartada nin para o seu partido; nin para o primeiro cuarto de hora, unha sucesión de pases sen risco nin destino, coma se calquera xogada ofensiva fose unha mera cuestión de tempo ou inercia, coma se non requirise un pase, un desmarque, unha carreira ou un remate; nin para as súas mínimas ocasións; nin para as súas lagoas atrás; nin para o seu cuarto gol en contra no campionato, que foi un despropósito.
Era o minuto 14 cando, ao redor da liña de medio campo, Sergio Ramos sacou unha falta en curto a Andrés Iniesta, este devolveulla, o defensa creu que máis que un pase era unha condución do centrocampista e por aí o máis listo foi Boutaieb, que agarrou o agasallo, correu a toda velocidade e superou por baixo a David de Gea.
Non é unha casualidade xa tanta adversidade. Pasoulle con Portugal, cun penalti nada máis comezar o choque, cun erro do porteiro no segundo tanto luso e cunha falta innecesaria no terceiro; rozouno contra Irán, xusto cando xa gañaba 0-1, e ocorreulle de novo este luns ante Marrocos, que atopou un gol que non intuía.
España mantén dificultades defensivas. Xa non son dúbidas. é un problema co que xa convive, aínda que a súa reacción este luns foi tamén inmediata; moito máis concluínte no marcador ou nas individualidades de Iniesta ou Isco, conectados por dúas veces no 1-1 culminado polo madridista, que colectivamente no seu fútbol.
A selección español rexurdiu entón, sobre todo, por Iniesta. Desde as súas conducións verticais, o liderado que se propuxo co balón, a responsabilidade que asumiu e as súas irrupcións entre as incontables vías que ofreceu un opoñente descuberto a intres na súa feble zaga, España respondeu a un momento máis que inquietante.
Tamén por unha intervención indispensable de De Gea. A súa primeira parada no Mundial, xa polo terceiro encontro, foi transcendente, polo resultado, polo momento, o minuto 25, apenas cinco despois do empate de España, e polo que suporía outro golpe. O segundo duelo con Boutaieb gañouno o porteiro con aguante e astucia.
Unha parada crave, como tamén o foi despois, xa preto da hora de xogo, a cruceta para repeler o trallazo de Nourredine Amrabat, para soster a España, que tiña a posesión como sempre, pero sen a profundidade nin o desborde de antes, dúas calidades que transforman o poder do balón nunha arma incontestable.
Non as atopa ata agora neste Mundial. Nin sequera está aparentemente cerca. Tampouco contra Marrocos, que sen ser nin facer nada do outro mundo a desdibujó case sempre, encomendada a unha xogada puntual para gañar o partido, como o cabezazo de Isco que sacou baixo paus Dá Costa ou o croque de Piquei que roldou o gol, mentres rebuscaba a Diego Costa e Silva, imprecisos e inadvertidos.
Xa por encima da hora de partido, Marrocos dispuxera polo menos das mesmas ocasións claras, senón máis, que España, que nin sequera tivo un arrebato final ofensivo. Nin asediou nin se achegou xa á vitoria. De feito recibiu o 1-2 de En Nesiry, que non estrañou a ninguén. Empatou logo por medio de Iago Aspas, alá polo minuto 91, co uso do VAR, e atopouse de súpeto o primeiro posto.
