De penalti e grazas, máis aló do postremeiro tanto de Lucía García, porque esta selección española feminina de fútbol que promete facer vivir emocións fortes a partir da posesión é tamén capaz de recrearse no toque; de consentir o coiro e perderse en intentos que este sábado estiveron a piques de pospor a celebración da primeira vitoria da súa historia nun Campionato do Mundo absoluto.
Só soubo golpear a rede no Stade Océane de Le Havre a partir de dous penaltis, xusto antes de que a novel Lucía García, a benjamina da expedición, demostrase que non está de paso.
KGLATLANA, VELOCISTA E GOLEADORA. A perspectiva era pesimista co gol da escuadra surafricana no minuto 25. O ánimo cambia tras dobregar por 3-1 á súa primeira opoñente no Mundial de Francia, con máis sufrimento que fútbol e unha defensa algo desprotexida, aínda sabendo como atacaban as pupilas de Desiree Ellis.
Na rolda de prensa previa ao partido, o seleccionador español reparara tan só nunha futbolista rival: "A 11, Kglatlana".
"Será probablemente a xogadora máis rápida do Mundial", sostivo Jorge Vilda ante os medios.
Quizais non contaba con que ela fose reivindicar o seu valía como goleadora e non só como velocista. Como intuía o técnico madrileño, Kglatlana foi capaz de gañar por zancada a Irene Paredes no inicio do choque, cando a central do París Saint-Germain aínda tiña as pernas frescas. Pero tamén de sorprender a Sandra Panos cun sutil golpeo no minuto 25.
A pasividade de Marta Torrexón foi unha invitación a probar o seu disparo afastado. A súa vaselina deixou curta de centímetros a estirada da gardameta do Barça.
A partir de aí quedou sen reacción La Roja, negadas as españolas para xerar máis que catro tiros a porta en todo o primeiro período, aínda tendo un 73 por cento de posesión -a miúdo mansa e manexable-, e contabilizando 297 pases.
REACCIÓN. Animouse a paisaxe a cambios. Entraron Lucía García e Aitana Bonmatí, dous futbolistas da nova onda, xuvenís e con desenvoltura, que tomaron a substitución de Amanda Sampedro e de Vicky Losada co labor de revitalizar o xogo nun escenario solemne pero apocado.
Tan calados estaban os espectadores no Stade Océane que a melodía, pesada polo repetitiva, foi en moitos momentos a de calquera adestramento da semana en Deauville. "Mira a Vir", "vou", "si, Ale", "vai"... ouvíase unha e outra vez no estadio.
Rompeu ese ton dormidero Jenni Fermoso ao golpear a madeira no seu primeiro intento do segundo tempo, pero para atopar a rede debeu esperar un pouco máis.
Non quería cometer penalti Janine Van Wyk, aínda que o balón tropezou no seu cóbado e a colexiada chilena María Belén Carvajal puxo a Jenni Fermoso a 11 metros do empate (min. 69).
Aliviou, así, a selección española a súa desconsuelo cando empezaba a intuír que ía escapar a primeira vitoria da súa historia nun Campionato do Mundo absoluto. E é que hai catro anos, en Canadá, o equipo recolleu un só empate en toda a fase de grupos.
En Francia ten xa esa primeira vitoria tan desexada como sufrida. Outro penalti apreciado polo VAR motivou o dobrete de Jenni Fermoso e Lucía García puxo a puntilla.
