A ver se o ano e a década que abrimos trae o recoñecemento en forma de estrela Michelin para algún restaurante da provincia de Lugo. Opcións con posibilidades hai como a recordada aquí do Nito, na praia de Cobas, en Viveiro. A ver se se impón a calidade na oferta do Camiño de Santiago neste ano santo compostelán. Que haxa máis dunha Parada dás Bestas, como a de Pidre, en Palas. A ver se potenciamos o coñecemento desas boas casas de comida, deses restaurantes que sen pretensións de luxos nin recoñecementos ofertan o bo produto e o bo facer dunha cociña baseada na tradición. Como o Mesón de Pallares, en Guntín. Fagamos a ruta desas excelentes mesas que hai no país, aínda que non aparezan coa estrela, que ben merecerían, como o Galileo, na saída de Ourense cara a Trives. E, en fin, oxalá se concrete en realidade esa aposta por un hotel e un restaurante dentro da organización Relais&Chateau que anunciaron para Santiago, por iniciativa do restaurador da Pasaxe, un dos excelentes lugares para atoparse coa mesa na capital compostelá.
A ver se chega a promoción global e para un turismo de calidade da Ribeira Sacra, en base á súa paisaxe e o seu silencio, que hai que respectar incluso polas grandes empresas, o románico, o golf, as boas adegas, a boa mesa e os catamaráns. As boas opcións hostaleiras xa as ten. A ver se chega algún avance na Mariña luguesa para que se fagan realidade opcións de lecer complementarias que chamen a visitar e permanencer a quen busca o mar, pero non tostarse na praia. Parece coma se houbese medo a crear un campo de golf nunha comarca que por natureza, clima e paisaxe, debería contar con el. A expor apostas coa hípica, que sirvan de chamada e de instrumento de promoción nos medios.
Tampouco é cuestión de que formulemos aquí un programa pero si que reivindiquemos unha filosofía da procura e o fomento da excelencia na gastronomía, do fomento de investimento e creación de infraestruturas para actividades de lecer que atraian un visitante con poder adquisitivo.
Capítulo independente merece Mondoñedo, a un paso do mar, con historia, con encanto, que vai perdendo poboación e que debería ser lugar de peregrinación obrigada para galegos e foráneos. Pasear por aquelas rúas, recordar a Cunqueiro, entrar na súa catedral, deixarse ir polos arredores da cidade. Mondoñedo é un decorado único que está a pedir con urxencia acción para rendibilizalo ao máximo. A apertura da autovía do Cantábrico é a gran oportunidade para que a maquinaria da administración pública actívese e a iniciativa privada anímese.
Pero quizais sigamos con douscentos malos folletos de promoción, con outras tantas entradas pobres en internet e mandando fose aos mozos que se formaron como nunca para este negocio.
