Demasiada soidade nas estradas e nas beirarrúas, coma se visitásemos pobos abandonados. Demasiado gris no aire, no mar, con frío, choiva e aguanieve. Demasiado risco de que a tristeza ou a melancolía apoderásese de nós nesta ruta mariñeira, que apuntaba o domingo sete de xaneiro cara á Taberna de Rotilio, no porto de Sanxenxo.
Íbamos a vingarnos dos inspectores da Michelín que lle retiraron a estrela. Pensaba eu nun guiso mariñeiro de rape e nunha empenada de millo e berberechos, da que di un dos meus acompañantes que non a mellora ninguén en Galicia. Tampouco está mal o taco de rape con arroz negro. Pero a Taberna de Rotilio estaba pechada. Sanxenxo era pura soidade.
Non puidemos levar a esta muller suízo-americana, que visita por vez primeira Galicia, ata o Rotilio nin ata ningunha das mesas que un aconsella desde o Barbanza a Vigo, se se quere viaxar o maior tempo posible coa vista posta sempre sobre as rías. A restauración galega pecha en xaneiro. Nin a Pousada do Mar, ao pé da ponte para A Toxa, refuxio da boa cociña tradicional galega de calidade. Con base no bo do mar. Non hai moitos meses que comín aquí unha caldeirada como Dívos e os canons mandan. ¡Xa é difícil de atopar hoxe!
Atrás quedou A Lanzada, con ese mesmo reflexo da total soidade, con aguanieve sobre o parabrisas do coche que non para, tact,tact,tac...Como unha campá de morte. A Lanzada este domingo non era unha palaya no inverno para pasear con katiuskas, xersei de pescozo alto e chuvasquero, como no escenario dunha película de Truffaut. Ou de Eric Rommer, para recordar ao falecido da semana.
Non se pode viaxar por estes lugares en días de temporal. Non é fácil comer quente. ¿Como se lle explica a esta muller que non nos atreveriamos a entrar en coche en Sanxenxo no mes de agosto? Das rías ímonos ao lago Constanza, a súa terra, mentres o limpa segue coa súa tac-tac-tac. Ao entrar no Grove o aguanieve ten máis do segundo que do primeiro.
Acabamos en Dorna, no Grove. Excelentemente atendidos por Marisol. Recordábaa polos seus arroces de hai anos, cando os nosos corpos, os dalgúns, eran novos e practicaban a relixión camusiana do sol. Facía uns bos arroces Marisol. Este local aberto, con madeira e cristal, ao exterior da ría e a illa non está pensado para este frío e esta ventisca. Os chipirones de hoxe se non estivesen tan aceitados serían perfectos. Sóbralles o acompañamento de pemento e cebollla. Moi ben a pescada á galega e o linguado. Sen exceso de allo, para non dar motivo ao tópico da cociña española. O caldo galego gustoulles a quines comérono, incluída a muller suízo-americana á que pretendiamos introducir nestes paísajes. Debeu ser o primeiro caldo con verza galega da súa vida.
O viaxeiro está avisado. Na invernía, aquí non queda case ninguén.
