Emotivo adeus de Paz Padilla á súa nai: "As túas ganas de vivir mantivéchelas ata o teu último sopro"

A presentadora, moi afectada, despediu a súa proxenitora co apoio incondicional da súa filla Anna

Tras enterrar a súa nai rodeada dos seus seres queridos e co apoio inquebrantable da súa filla Anna e o seu marido, Paz Padilla sacou forzas nun dos momentos máis complicados da súa vida para despedir a famosa Lola de xeito público e cunha mensaxe que emocionou a todos os seus seguidores. A presentadora estaba moi unida á súa nai, de 91 anos, e sempre presumiu da infancia que lles deu a pesar da complicada situación económica que atravesaban, algo que marcou o seu carácter optimisma e divertido para sempre, a mellor herdanza de Lola.

E precisamente iso é o que expresou Paz nas súas emotivas palabras, nas que explicou como foron as últimas horas da matriarca: "Ela disfrazaba a vida, a carencia disimulábaa e facía que as pequenas cousas fosen importantes para cada un dos seus fillos. Non sei como o facía, pero todos criámonos que eramos o seu preferido; inculcounos o humor como forma de vida. A túa despedida foi triste á vez que bonita. Onte volviches ser o centro da festa, onde todos os que estiveron ríronse contigo, como tantas veces o fixeron.  As túas ganas de vivir e a túa forza mantivéchelas ata o teu último sopro; e dicías: Ten guasa ter que irse!!!! Cando todos os teus pollitos estiveron ao teu ao redor, emprendiches a túa viaxe e seguro xa estarás liándoa coa túa amiga Juana a Chata no banco do cerro Prim, onde atrapaban co seu sarcasmo e dobre sentido a todos os que alí se atrevían a cruzar. Os cuchichines brindamos por Usía... Vai tranquila porque a túa esencia, como ti dicías, levámola nos 'gemene'", escribiu Paz.

 
 
 
 
<>
 
 
 
 
 
 
 
 
 

ela disfrazaba a vida, a carencia disimulábaa e facía que as pequenas cousas fosen importantes para cada un dos seus fillos. Non se como o facía, pero todos criámonos/criámosnos que eramos o seu preferido; inculcounos o humor como forma de vida. A túa despedida foi triste á vez que bonita. Onte volviches ser o centro da festa, onde todos os que estiveron ríronse contigo, como tantas veces o fixeron. As túas ganas de vivir e a túa forza mantivéchela ata a túa ultimo sopro; e dicías: -Ten guasa ter que irse!!!! Cando todos os teus pollitos estiveron ao teu ao redor, emprendiches a túa viaxe para reunirche co “vello”. Seguro arriba estarala leándoa coa túa amiga Juana a Chata no banco do cerro Prim, onde atrapabades co voso sarcasmo e dobre sentido a todos os que alí se atrevían a cruzar. Os cuchichines brindamos por Usía... Vaiche tranquila porque a túa esencia, como adoitabas dicir ,levámola nos “gemene”<>

Unha publicación compartida da Paz Padillapaz_padilla)> o 12 Feb, 2020 ás 7:01 PST

 

Comentarios