Gran Café Tortoni, en Buenos Aires, o máis antigo de Arxentina (Foto: EFE/Cézaro De Luca)
Sentados nunha terraza estival, como quen oe chover nunha noite de outono logo de recoller todos os mobles do xardín, quedamos algúns que arranxamos as crises persoais, económicas e políticas tomando unhas cañas en compañía e falando a caño aberto.
Unha destas últimas tardes calorosas de domingo, coas rúas case baleiras de Madrid, deixamos pasar o tempo na terraza de José Luís, coa embaixada USA e os Xesuítas como veciños próximos; tampouco son mala compañía, sobre todo a de Jesús. Algunha noite en Lugo compartimos un par de cañas, case nunca en terraza, claro, e o presente e o futuro empezan a verse con mellor horizonte.
A lectura en Jot Down do ‘El perdido orgullo de ser tertuliano en Madrid', da autoría de Jorge Bustos, lévame nunha viaxe de volta a eses cafés de lectura e faladoiro, de axitación, dos que falaba Steiner para definir Europa. As cafeterías das facultades eran faladoiro e centros de formación ideolóxica acelerada. En sucesivas entregas, un íase desprendendo da Formación do Espírito Nacional e ía introducindo pílulas de Marta Harnecker, ata que se mostrou evidente que o paraíso non estaba dese lado e que no canto de facer a lectura de Wilhelm Reich, un orgasmo intelectualmente imposible, eran preferibles as clases prácticas que se estenderon polo mundo occidental desde os campus californianos, que proclamaban a consígna de si ao amor e non á guerra.
Os faladoiros de agora son a expresión máis patética da cultura do espectáculo, que analizou Mario Vargas Llosa. Faladoiro radiofónico ou televisado, con repartición preestablecida de papeis e consignas, que serven para manter en silencio un fogar, plantados todos os seus membros ante o altar dun televisor, ou para que o illamento sexa total, tamén físico, entre os dous membros dunha parella que, cos cascos da radio na orella, quedarán durmidos ata oir o espertador, que lles leve de novo a ser meros oíntes doutro faladoiro, ao traballo, a volver sentar de novo ante o televisor tertuliano e, o fin de semana, de excursión ao centro comercial. Só falta que poñan misa nestes centros e constituíronse nos mellores aglutinadores dunha institución familiar en crise. Estes faladoiros mediáticos da cultura do espectáculo son responsables da descomposición familiar e da resignación social por aburrimento..
O día en que o espectador/oínte do faladoiro tire o mando do televisor pola fiestra e os cascos polos que oe a radio ao colector das compresas usadas, empezaremos a saír desta parálise na que nos meteron e da que nos culpan.
Hai que volver á terraza e cun par de canas arranxar a política, a economía e, así, resólvese moito das crises persoais. Hai que negarse a tuitear para os faladoiros de televisión, outra trampa para calarnos e que nos creamos partícipes do espectáculo de guion fixo.
Este tempo de verán debería servir para recuperar o faladoiro, pero como protagonistas.
