RóGOLLE que desculpe a comparación: hai un café da mañá que se corresponde con ir ao surtidor de gasolina a encher o depósito do coche para que circule. É ese un café irrenunciable para hipotensos e adictos á cafeína e incluso, por experiencia propia, ten algo de medicina preventiva fronte á xaqueca. Non se que opinarán os médicos disto, pero a experiencia dime que é así: unha necesidade para estar activo e para responder a unha demanda ás veces urxente e ameazadora do propio organismo. A dose ha de ser xusta, sen pasarse. Hai cafés que son un pretexto para a cita e o encontro, para verse e falar, incluso para un diálogo de silencio fronte ao outro: necesítase saber que está aí, enfronte, aínda que vaia pasando como ensimesmado as páxinas dos xornais.Pero que nin se lle ocorra mirar o correo electrónico ou empezar co WhatsApp: ou está ou non está.
Hai un tempo en que a mañá empeza a arrincar, coa brisa da madrugada presente aínda pero xa en retirada, a temperatura anuncia que o día será bo e a cidade toma en fin de semana pausadamente vida. Nesa hora, un café nunha terraza, coa lectura de prensa e en boa compañía, é dos grandes praceres que dá a vida. Hai que pasar polo quiosco, cargar debaixo do brazo, sen bolsa claro, e irse a unha terraza con sol e silencio a repasar a actualidade e a ler a quen un admira, de quen aprende e a quen lle achegan sempre un ángulo novo para ver o mundo, para situarse ante a realidade. é un tempo de terraza cara ao interior dun mesmo, nin para ver nin para que véxanche, para sentir que a vida regresa con forza e aproveitar para ler a quen mostran camiños ata entón ignorados: nomes, títulos, lecturas, cine, exposicións que farán máis levadía esta vida e permitirán construír mundos novos. é un resucitar conxunto coa cidade.
Creo que nesa mesa da terraza, cos xornais e un bo café, haberá que deixar sempre un espazo e unhas cadeiras para a última de Miguel Olarte en El Progreso, para a sabedoría de Vargas Llosa en El País, para o editorial de Jean Daniel en Le Nouvel Observateur, para o whisky e o puro de Sagarra en La Vanguardia do domingo, para Lugilde e Julián Rodríguez en El Progreso, para o humor e o mal leite de Armas Marcelo cando fala, ou falaba, da tribo de escritores españois, para a sabia análise de Enric Juliana, para a edición de fin de semana de Le Monde e así, con seguridade, ese café da mañá dun sábado ou domingo transfórmase definitivamente nunha universidade do pracer. Xa o é.
O atractivo é maior se o café que serven é bo, condición irrenunciable para Torrente Ballester, e o local e a terraza presentan algo de personalidade. Hai espazos que son plenos por si mesmos: un café en Montmartre, esas terrazas que hai na Quintana compostelá, a Praza Maior de Lugo, a de Salamanca, irse por Roma á busca e captura dese local que Enric González sitúa próximo a Piazza Navona e onde, segundo el, serven o mellor café de Roma; aí irase só a tomar café. Para sentar nunha terraza, Roma ofrece todas as posibilidades.
Non renego, ao contrario, dos Starbucks en calquera cidade onde os atope. Xa me gustaría un en Lugo, fronte á catedral e a muralla.
O primeiro principio é que o café sexa bo. Non sempre sucede así. Hai demasiado brebaje negro dese que serven nos almorzos da maioría dos hoteis.
