A musa é siria. Escribe versos no exilio. Tecendo lonxe da terra que ama unha trama de dor, de esperanza. Poetisa importante, din que chegará lonxe. Leva anos na intemperie dun país alleo, sobrevivindo collida aos versos, doces e críticos, duros, sensuais. Nacen da súa biografía, "un berro na garganta que loita por saír". Sinxelos e luminosos: non lle gustan os poetas escuros. A súa poesía peta con suavidade e quenta o corazón. Un pouco de luz nun mundo de escuridades: crise, desastres, vidas rotas, a morte, a guerra siria da que non pode escapar.
Poemas contra os homes violentos, ela di mortos vivintes. Versos contra os cantís da crueldade. Como beixos. A favor do humano, contra a barbarie e as forzas escuras que fan cambalear a liberdade. Os versos son forza poderosa que cambia o mundo. E a palabra, aínda exilada, da medo ao poder.
Escribe así quen perdeu tanto, a patria, un millón de mortos, case a esperanza. Que, diante da invisibilización das mulleres, pregunta: "¿Es un crimen / si desnudo mis hombros / y dejo flotar mi pelo?". Versos enganosamente sinxelos onde albiscamos rostros de mulleres condenadas ao medo, soidade, machismo opresor.
En Francia segue a ser a exilada que pregunta: "¿Como seguir vivindo e non falar de vosoutros, vítimas da loita pola liberdade en Siria?". Desnuda va la libertad: poemas para mirar a mortos e feridos, ás nais que xogan a vida para levar pan á boca dos fillos. Que quedou daquela primavera árabe? Días xa esquecidos para os humillados, para as mulleres. Tanta mocidade cantando e bailando nas rúas tentando romper pechaduras de séculos. Despois, a guerra e a represión. A ditadura eterna. A fuxida. O refuxio nos versos para manter rescaldos de transgresión, para conquistar cada día a liberdade de amar. Vida e morte entretecida en cada verso. E así, agarrada a eles, esta muller de Lakatia éche unha das voces máis coñecidas e feiticeiras, agora nas antoloxías.
Versos, poemas, libros, tan intensos, luminosos de beleza e talento. Cun sabor autobiográfico. Coa soidade dos inmigrantes, a saudade, a liberdade das mulleres. Maram le murmurando os poemas. Cun ar de flor adolescente, de princesa sen palacio. "¿Es un crimen / pintarme los labios / y decir que tengo boca?".
E xorde o milagre dos libros. Cereza roja sobre baldosas blancas vai pola 6ª edición. Te miro, entre os máis vendidos de poesía. Señales del cuerpo.
A poesía éche un arma cargada de futuro, escribía Celaya mentres Maram pregunta: "¿Es un crimen / si mis pies se alegran de tocar la esencia / de la tierra / cuando bailo? ¿Es un crimen vivir en un país / donde ahorcan / la libertad?"
A dor, a sensualidade, as mulleres foron tatuando a pel ferida dos versos de Maram al-Masri, poetisa no exilio.
