A exministra socialista de Cultura Carmen Alborch faleceu este mércores en Valencia aos 70 anos de idade tras unha longa enfermidade, segundo confirmaron a Efe fontes do PSOE.
Alborch, que faleceu no seu domicilio, foi tamén deputada no Congreso, concelleiro no Concello de Valencia e directora do Instituto Valenciano de Arte Moderno (IVAM), así como escritora.
O compromiso co feminismo e a paixón pola cultura foron os eixos vitais de Carmen Alborch, unha rebelde alegre e transgresora que desde a súa mocidade se implicou na loita pola igualdade e ocupou espazos de poder cando era estraño ver a mulleres neses ámbitos.
Nacida o 31 de outubro de 1947 nun pequeno pobo da provincia de Valencia, Castelló de Rugat, ser a maior de catro irmáns obrigou a abrir camiños -como tantas veces faría na súa vida- a quen no colexio sempre levantaba a man para cuestionar o que se explicaba.
O seu paso pola Universitat de València para estudar Dereito, en cuxa Facultade chegaría a ser decana con 37 anos, marcou a experiencia vital dunha moza que chegou a esas aulas nun momento no que era estraño que as mozas estudasen esa carreira, e que sentiu afortunada de pertencer á xeración do 68.
Durante a súa etapa universitaria loitou desde o activismo e a rebeldía contra a ditadura e pola democracia, e ademais descubriu o feminismo cando unha compañeira lle prestou O segundo sexo, de Simone de Beauvoir.
Un feminismo que, segundo confesaba, cambioulle a vida e levouna a implicarse no nacemento das primeiras asociacións de mulleres a principios dos setenta, que reclamaban a despenalización do adulterio, do aborto ou do divorcio, e a practicalo con paixón tamén desde os espazos de poder onde estivo.
Alborch entrou en política en 1987, cando a piques de irse a Nova York para estudar propiedade intelectual a chamou o entón conseller de Cultura da Generalitat Valenciana, Ciprià Císcar, para ofrecerlle a dirección xeral de Cultura, e decidiu cambiar o decanato da Facultade de Dereito pola Conselleria.
Na súa etapa á fronte de Cultura foi cualificada como a 'ministra pop' ou a 'ministra Almodóvar'
Pouco despois pasou a dirixir un museo que daba os seus primeiros pasos, o Instituto Valenciano de Arte Moderno (IVAM), onde apoiou as vangardas e que deixou en 1993 para ser a primeira ministra de Cultura da democracia no Executivo de Felipe González en calidade de independente, pois non se afiliou ao PSOE ata o ano 2000.
Desa etapa, na que houbo quen a cualificaron como "ministra pop" ou "ministra Almodóvar", recordaba os murmurios que se espertaron cando chegou ao Congreso dos Deputados coa súa melena avermellada, un trazo que sempre a acompañaría, do mesmo xeito que o seu amplo sorriso.
Tras a derrota socialista de 1996, encadeou varias lexislaturas como deputada e senadora, e incluso en 2007 o PSPV-PSOE buscouna para que o seu tirón popular derrotase na alcaldía de Valencia a unha Rita Barberá que levaba dezaseis anos de alcaldesa: un "efecto Alborch" que non se logrou e que supuxo un momento duro para ela.
En todas as súas responsabilidades traballou por avanzar nunha igualdade onde aínda existen, segundo aseguraba, "as brechas e os infernos", e de feito confesou que a primeira e a única vez que chorou no Congreso dos Deputados foi cando se aprobou a lei contra a violencia de xénero de 2004.
Autora de varios libros dedicados ás mulleres e o feminismo, como a triloxía que forman Soas, Malas e Libres, Carmen Alborch recibiu numerosos galardóns pola súa loita pola igualdade, e nos últimos meses foi obxecto de varias homenaxes.
Entre eles, o pasado 9 de outubro recolleu a Alta Distinción da Generalitat Valenciana, onde reivindicou que o feminismo debería ser declarado patrimonio inmaterial da humanidade e confesou cal sería a súa motivación vital "ata o último suspiro e ata o último día": loitar por facer un mundo mellor.
