O quíntuplo medallista olímpico David Cal revelou este xoves que os de Sídney 2000, aos que acudiu como reserva e os únicos nos que non subiu ao podio, foron os Xogos Olímpicos que "máis" gozou, xa que "unha vez que están no foco, tocan máis presións".
Así o dixo esta tarde durante a conferencia Perdendo el miedo a ganar, no marco das clases maxistrais online, organizadas pola Federación Española de Piragüismo para proporcionar entretemento e formación ante a inactividade debida á pandemia do coronavirus.
Cal, que marcou un punto de inflexión no piragüismo español ao gañar dúas medallas en Atenas 2004, recordou os seus inicios aos 7-8 anos primeiro en kaiak, que non lle gustaba "moito", o que lle levou a cambiar á canoa durante un verán. Vivía en Vilariño, unha localidade próxima a Aldán (Pontevedra), onde xunto a un amigo dixéronse: "¿Probamos niso da piragua?".
O deportista español máis laureado en Xogos rememora que ao final daquel verán lograra estabilidade na canoa, de maneira que non caía á auga aínda que non lograba afastarse da beira mentres os seus compañeiros penetrábanse en auga das Rías Baixas.
"Non tiña referentes no piragüismo", dixo Cal, que "gozaba moitísimo. Foi un verán perfecto; adestrando, xogando e divertíndome cos meus amigos".
Ao principio non lle gustaba competir, "non quería" ir á súa primeira proba como alevín fronte a nenos 2 anos maiores, recoñeceu.No repaso á súa carreira deportiva, David Cal mencionou o primeiro podio logrado en Lugo e un dos "paus máis gordos" recibidos cando sendo un rapaz quedou fóra do equipo nacional.
Entre as anécdotas desvelou a vivida na súa época júnior cando no Mundial a súa canoa non superou o control de pesada por un fallo de fabricación, e acabou conseguindo a medalla de bronce cunha embarcación prestada por un fabricante, que finalmente lla regalou.
Despois, son 17 anos acudiu aos primeiros dos seus catro Xogos Olímpicos: "En Sídney remou José Manuel Crespo, que era o que máis andaba. Se o fixo eu, eu quedaría fóra da regata xa na liña de saída. ía ao campo de regatas, intentaba non molestar moito; había un ambiente tenso no equipo. Foi unha experiencia brutal, visitaba a cidade, acudía a outras competicións, aquilo deume outra perspectiva".
De sentir "moita envexa" ao presenciar desde a bancada as regatas dos multicampeones Andreas Dittmer, Martin Doktor e Maxim Opalev, Cal pasou a gañarlles catro anos despois en Atenas 2004 (ouro en C1 1000 e prata en C1 500), a cuxa cita chegou sendo "moi nova, sen ser o favorito, e un pouco tapado, a pesar de que ser entón vixente subcampión mundial".
A tranquilidade coa que o cangués afrontaba as finais olímpicas era tal que incluso quedou durmido antes dunha delas. "Facía moi ben eses momentos de desconexión".
Cal comentou que non gozou "tanto" en Pequín 2008, onde ser o abanderado español foi algo "espectacular", aínda que os resultados non foron os buscados: "iamos por dous ouros e viñemos con dúas pratas. Caéronme bastantes críticas".
Para preparar Londres 2012 tivo que superar "problemas de motivación", e admite: "Xa levaba catro medallas olímpicas, pasamos de pelexar por dous ouros a facelo pola quinta medalla da miña carreira. Para lograr a remontada tan brutal na final olímpica tocou improvisar e adaptarse".
O cangués foi "aprendendo a controlar a ansiedade" ata que en 2015 decidiu pór fin á súa carreira deportiva tras un período de adestramento en Brasil xunto ao que foi o seu técnico, Suso Morlan.
"Era o momento idóneo, estaba saturado", concluíu Cal, que admitiu os "medos" aos que tivo que enfrontarse no seu cambio de vida ao integrarse no servizo de Deportes da Ucam, onde sente plenamente axustado desde a súa incorporación o 10 de febreiro de 2016.
"Levo o confinamento o mellor que podo, fáiseme duro", comentou o deportista español máis exitoso en XX OO, para o que "agora toca aguantar".
