Opinión

Manual para escritores ebrios

Imaxine por un momento que vostede é un escritor, ou peor aínda, poeta. Ou poñámonos no peor dos casos: imaxine vostede que é crítico literario.

POR TANTO, é vostede agora á literatura o que, no seu día, o líbero foi para o fútbol: alguén pouco dotado para a creación destinado a labores defensivas —do canon, se tal cousa existe— de pouca relevancia ou directamente á destrución —neste caso, dos autores—. O líbero acabou desaparecendo coa evolución do xogo, non así no caso do crítico, pois a evolución da literatura —ao contrario cá do fútbol— traballa noutras claves temporais de máis longo percorrido. Xa saben: Kafka morreu no anonimato e Villarroya foi internacional.

Comprenderá vostede agora que, nese suposto, para aturar a súa ingrata tarefa, lle pidamos que imaxine que lle pega ao alpiste con algunha frecuencia: cando recibe obras que non quere ler; cando non le obras que tería obriga de ler; cando fai recensións favorábeis a algún amigo que non as merece ou, peor: cando fai recensións favorábeis a algún inimigo que, nin as merece, nin non as merece. Pero agarda poder congratularse con el.

Por tanto, vostede, no terceiro parágrafo deste artigo está metido de cheo na literatura e na bebida. Agora imaxine tamén que, nese contexto, frecuenta a compaña de escritores e poetas tan ou máis borrachos ca vostede. Tratareite de ti a partir deste parágrafo.

Ah, a literatura, amigos! Ti agora debes imaxinar que camiñaches para a casa vendo a metade no dobre e que estás a facer memoria do excelente faladoiro que tivo lugar hai un par de horas nalgún deses bazares da noite da zona vella, entre combinados, apócemas e fumes do ambiente exterior. Se vas en coche, un consello: non poñas o intermitente na curva do garaxe. 

Outra receita moi socorrida dun poeta amigo meu era a tortilla de patacas fritidas de bolsa

O caso é que xa non lembras do que falaches pero iso é o de menos, xa estás no conforto da túa casa e os libros obsérvante dende os seus andeis, famentos igual ca ti. E aquí, querido crítico, é onde comeza a lección de hoxe: cociñar na ebriedade. Un aspecto importante sen ningún tipo de dúbida para completar de xeito satisfactorio a túa seguinte recensión. Neste punto, lembro que un escritor amigo meu era un especialista en cociñar ebrio; entre as receitas preferidas, "proíalle" todo o referente á pasta italiana. Tanto tiña que chegase de día ou de noite, á unha ou ás sete da madrugada. Picaba cebola e allo, setas e bacon afumado e facía un rustrido ao que logo lle engadía nata, auga da pasta cocida, a xema dun ovo, sal, pementa e queixo grelado. Só en ocasións, un chisco de marihuana artesá. Por varias veces cortou os dedos sen querer, pero isto é algo que non te debe preocupar como crítico: o sangue dálle un toque persoal ao teu mollo e, como ben sabes, certo período de abstinencia na escrita pode fornecer a dureza da túa recensión.

Outra receita moi socorrida dun poeta amigo meu era a tortilla de patacas fritidas de bolsa: imprescindíbel cando é verticalidade é precaria e a fame espesa. Non ten maior complicación ca ser quen de termar de pe namentres se cociña e vixiar a temperatura dos fogóns sen adormecer. É importante hidratar un pouco as patacas no ovo antes de botalas á tixola e, de paso, pode ser interesante abrir unha cervexa para mirar a primeira luzada do día. É o que se chama técnica de contraste: ir reducindo devagar a gradación do alcohol inxerido, nunca de xeito abrupto. O corpo agradéceo e, se non o agradece, obterás unha boa bebedeira.

Pero de entre todas as receitas ebrias lembro ben unha dun moi bo amigo meu, un poetastro. Parece que chegaron seu irmán máis el xa de mañá logo da patrulla nocturna e resolveron cocer un arroz, ao cal lle engadirían ovo, chourizo, queixo grelado... Mesmo un toque de cervexa no último momento. Ademais, acenderan o forno para a pizza. Parece que era un tempo de calor, pois tamén resolveron quitar a roupa e agardar dese xeito polo tempo óptimo de cocción —o do arroz— á par que se quentaba o forno. Non hai dúbidas de que o forno quentouse finalmente. O arroz queimouse... Espertamos á mañá seguinte inquiridos por un denso cheiro a queimado e a cara de circunstancias de nosa nai. Aquela mañá abandonamos a casa pronto.

Meu amigo e seu irmán preguntábanse: como acontecera iso? Adormeceran espidos na cociña? Que mágoa de arroz. Daquela a meu amigo ocorréuselle unha idea, pode imaxinalo: serei crítico! Que digo, serei escritor! Ou peor aínda, un poeta!

Comentarios