Todo o mundo lle escapa a Mariluz

Chegou o inverno. Andamos os veciños máis metidos na casa e non todo o día a enredar por fóra, que se lendo na hamaca, a regar os tomates, de paseo cos cans. Xa non pode ela  asomar a cabeza polo valo e reclamar a nosa atención dende cincuenta, cen metros de distancia. Meteulle unha boa poda ás hortensias do seu valo para  que vexamos mellor o soa que está.

Simeón o Estilita tamén tiña un punto exhibicionista da súa soidade: pasou 37 anos chantado nunha columna no deserto, aló pola banda de Alepo en Siria. O seu era o rigor e a penitencia; antes estivera cuns monxes famosos polo masoquismo, botárono por radical. A xente acudía onde o Simeón por ver e falar con tremendo friki, e o fulano por arredarse deles mudábase a outra columna máis alta, e así  sucesivamente congregaba máis fans e monetizaba o da inevitable santidade. 

Daquela o tema non estaba tan profesionalizado e facíanse santos un pouco como cadraba; se nunha aldea non tiñan patrón ou patroa para montar a festa e traer  ao Dúo Brisamar pois collían a alguén que destacase por guapo ou virtuoso –a verdade, queda mellor cando entre bombas de palenque pasean a imaxe– e miraban de martirizalo, que era o propio daqueles primeiros beatos. O da xentiña un algo tronada, de facerse anacoreta e por aquilo da falta de contacto humano andar a soltar enigmas e profecías, resulta máis das igrexas orientais, tan místicas elas.

Mariluz pode que garde misterios nas súas palabras. Eu ás veces trato de poñer a máxima atención –que non é moita; se as mellores mentes da nosa xeración acabaron estragadas polas redes sociais, como andará a miña, tan de marca branca– e albiscar o sentido do que fala, pero non dou. Cando Mariluz abre a boca esténdese un baleiro, o tempo queda diluído e estirado como lles pasaba ao monxe das Cantigas de Santa María cando escoitaba un paxaro cantar. Solta frases, e non para, pero non di nada. Para expresar a idea máis sinxela emprega unha cantidade abusiva de palabras, de maneira que cando pensas ter filtrado o mensaxe inicial xa está noutro bucle expositivo e perdes o fío e quedas sen saber o que quere contar. Naturalmente, resulta  inútil meter baza e intentar expor ti algo, sequera preguntarlle: fai un segundo de silencio, se hai sorte, e volve revirar o seu bucle. Así entende o falar. Nun capítulo de Pai de familia andan os homes a falar de sexo e Joe, o policía parapléxico, teima en non ser excluído; chama á muller e pregúntalle a berros: "Bonnie, a que ti e mais eu fodemos?" E Bonnie responde cansada que si, fan o que Joe chama foder. Pois igual o de Mariluz, se é que equipara conversar con falar. 

Ela está nun estadio superior

Posiblemente estea ela nun estadio superior, porque realmente non precisa nin a escoita nin moito menos outra participación máis activa. Por iso se dirixe a ti inda que esteas a rozar a herba, cos auriculares postos ao outro lado da finca, ou cando estás no camiño botando un conto coa veciña, sube a cabeza polo valo, enceta a súa performance e ao cabo de media hora  de monólogo di: bueno neno, déixoche que vexo que estás ocupado. E mirámonos con pena a veciña e mais eu, que paralelamente á nosa conversa sobre as obras das pluviais dicímoslle si si Mariluz, como se lle di a un neno pequeno, e non a deixamos coa infinita palabra na boca por iso da cortesía e a boa convivencia. Todo o mundo lle escapamos o máis discreto que damos.

Sendo optimistas, non pode ser unha soidade ferinte e completa. Manolo, o home, tamén escapa dela –nin o seu nome pronuncia: chámaa con asubíos– pero saen de festa gastronómica unha chea de veces, que é o que máis lles presta no mundo. Ás veces veñen os fillos comer o churrasco. El, que sempre me mira con mala cara, menos, que seica ten orde de afastamento da muller –isto seino pola veciña– e ten un can malísimo que non pode estar cos dos pais; ela xa non vén nunca porque se meteu a animalista e non quere ver ao beagle que foi dela de cachorro, que agora anda vello e amarrado dende que marchou da casa.

Mariluz metera ao resto da camada nun saco e soterrouno ao carón das hortensias. Para compensar a súa poda, eu deixo crecer as nabizas. Mariluz pensará que pena de rapaz, sempre metido na casa, apenas fala con ninguén e non dá fiado tres palabras; se non lle dou eu palique ía estar morto do noxo.