Xente que anda polo monte
Escribía xusto aquí hai unhas semanas Manuel Gago sobre os vellos, sobre esa afección que teñen por ir camiñar á beira da estrada (sabendo como sabemos polas páxinas de sucesos e os cortes do Galicia Noticias o que pasa cos vellos que van camiñar ao borde da estrada: que se non levaban chaleco, que se adversas condicións meteorolóxicas, que se a condutora nonaxenaria, que tamén tivo que ser atendida, deu negativo nos tests de alcol e drogas) cando igual tiñan ao lado un bosque todo para eles ir pasear, a todo bucólico, cardiosaudable e de chill. Apuntaba o profesor que segundo os usuarios primaba máis ben a seguridade (se lles pasa algo, se vén o temido mareo, andan ca estrada cerca e quen ten medo habendo ambulancias) e seica, xa nese terreo entre a intuición persoal e a memoria herdada que tan ben controla, por un medo cara ao salvaxe. Polo descoñecido. O monte como antítese da casa.
De noite compramos ese medo. No comezo de Os camiños da vida, cando o monxe de Oseira vai camiñando polo Camiño Real ata o pazo dos Doncos, o peor que se lle ocorre é que se lle faga noite: entón aparecen o lobo e a Santa Compaña, e con cero metáforas escribe Otero Pedrayo. Hoxe sabemos que a bicharía non ataca á xente (o último rexistro foi cando trabaron a unha parella da Garda Civil, cando estes levaban capa, tricornio e mosquetón) e de afectados por presenzas sobrenaturais haberá que miras nos xulgados polo epígrafe Desaparecidos/vítimas da Estadea, que deben andar grampados aos dos alieníxenas, chupacabras e nenos que quedaron revirados desque foron ver a de Barbie.
Cada época ten os seus pánicos. Pero algo sempre queda: ao final somos o país dos mil ríos, as mil primaveras máis e tamén o das cen mil farolas, esa luz amarela resesa pero suficiente, en cada carreiro. E como falle algunha e deserte da vital misión de alumear cinco metros cadrados da nada, ha faltar tempo para que chame alguén denunciando ese horror, ese perigo, ese terceiromundismo.
A farola ten un compañeiro protagonista na película das nosas estradas secundarias, camiños que foron de carro e pistas con aspiracións de ascenso: o piche. A devoción que temos polo asfalto iguala o da iluminación. Quitando que para un alcalde non hai nada máis rendible que inundar os camiños con iso, igual ten algo que ver con esas memorias profundas que temos chantadas na cabeza sen telas vivido. Aquí todos temos flashes de Vietnam cando sentimos o frío húmido filtrarse nos zapatos e un nada de lameira a lamber os baixos do pantalón. Hai que darlle un OK a quen prefire a estrada ao monte.
Que logo os nosos bosques son ben recentes: antes todo eran leiras. Ou campos de xestas, toxos e uces que non interesan a ninguén, e así arden cando as deixan. E os máis que temos están moi urbanizados, con pistas da parcelaria para aburrir e piñeiros e eucaliptos súpercivilizados, ben separados entre eles para que corra o aire e o vento. Un vai ás fragas europeas e alucina co mestas e de traza antiga que son, pois parece que vai sentir como tintinea a armadura de Sigfrido correndo diante do xabaril. Pero eses bosques tamén son modernos, da época de Wagner máis ou menos.
Serían os alemáns os que inventaron iso de dar o paseo polo monte. A nós chegaríanos vía os emigrantes en Bilbao, que cando volvían a Melide tiñan o exotismo de calzar as botas e mirar para os outeiros, a ver se podían subir a este ou mellor ao de máis alá. E irían polo centro da vila vestindo os seus bos North Face, Solomon ou Patagonia, e os que foron estudar a Santiago (ou quedaron ao gañar a oposición) imitáronos no estilo, pero sen ir ao monte. Como non había necesidade de afrouxar a galiña para non mollarse coas herbas valeulles co Decathlon.
Do Decathlon van os reis dos nosos montes: os cazadores. Porque levan escopeta e 4x4 e uns cans que van sempre coa lingua de fóra, porque realmente botan pouco tempo. Igual dúas horiñas e logo para o bar. Alí coinciden cos ciclistas de montaña (a media de idade é semellante) cos seus armatostes eléctricos e tamén os das motos, todos enlamados, que eles non van fregar o chan. Achéganse os dos quads, que compraron un para ir controlar as fincas e viron que era divertido e armaba un barullo do demo. Fóra do bar, algún hippy a facer trail. Ou ver paxaros.
E son todo homes, estes que andan os domingos polo monte. Igual algunha familia, eses funcionarios de clase A, por sentir a seiva vital. As mulleres andan todas nas presentas dos libros, nos ciclos de cine, nas expos. Igual, no monte, por un roteiro de petróglifos.