Só quen é capaz de situar os diferentes matices nun viño ou nunha comida, como os sons nunha orquestra, poderá gozar a plenitude da mesa ou da música. Non se trata de ser especialista en nada nin de filosofía do coñecemento. Sinxelamente propomos o autocultivo que, se pode ir acompañado de formación, será mellor e máis fácil para espertar os sentidos. Non é imprescindible ''saber'' para descubrir a riqueza de sensacións que poida darnos un viño. Hai que ''coñecer'', aínda que se careza de palabras para expresar o que sente á hora de gozar dun prato, de beber un viño, de escoitar un concerto.
Carecer de conceptos non impide o goce. O importante é contar cos sentidos espertos, abertos e cultivados para percibir os matices. Quen achegue o discurso perfecto sobre unha vivencia sensorial deste tipo non necesariamente logra un nivel de percepción e de gozo maior que quen o vive carecendo da linguaxe adecuada para describilo. Parece demostrado que avanzaremos e profundaremos se na práctica descubrimos por nós mesmos. E avanzaremos co esforzo para describir o que percibimos, aínda que as palabras que utilicemos non se correspondan necesariamente coas que poida achegar un catador profesional. Pero si, o esforzo de reflexión, de introspección sobre o que experimentamos na mesa axuda a mellorar o coñecemento sobre o que comemos ou bebemos. Contribúe á sensación de pracer .
A lectura dos clásicos da gastronomía é aconsellable. Abrirán camiños. Pero é sobre todo na práctica onde poderemos educarnos e espertar en plenitude os sentidos. Sempre estivo mal visto isto, tanto pola vía tradicional relixiosa como pola vía progre da esquerda redentora. Suárez Granda en ''As culleres da tribo'' cita ao místico alemán Tomás de Kempis, o da ''Imitación de Cristo'', que dicía ''vale máis sentir a compunción que saber definila''. Certo. Non será igual o que do amor conte quen pechou os seus sentimentos ao outro e nunca viviu o estado de obnubilación do namoramento, que o que poida dicir quen está aberto ao mundo e ao outro, con todo o optimismo dun namorado, se ademais é un experto en relacións humanas.
Recorda tamén o autor as memorias de Pablo Neruda, 'Confieso que he vivido', onde por certo se describe a experiencia de beber un tinto en Galicia nunha clásica cunca de porcelana branca. A referencia a Neruda é para unha maldade, transformar o título en 'Confieso que he bebido'. Pero quen confesa que bebeu, aínda que fose moito licor de Escocia, como quen comeu ou quen amou, é quen pode dicir con fundamento que viviu. Non hai outra obrigación no escenario da vida, que é o que nos corresponde neste val de bágoas, que o de vivir en plenitude. Pouco ou nada que ver cos excesos que se aproximan para Nadal e fin de ano.
