O descubrimento dunha galiña diferente ás habituais nos currais de Galicia produciuse fai 20 anos, da man do veterinario de Arzúa Jesús García Rodríguez.
Desde entón a Fundación para o Avance Científico da Veterinaria en Galicia (Acivega) e o Colexio Oficial de Veterinarios da Coruña desenvolven de forma periódica, tarefas de investigación e promoción, segundo explicou a GG o seu portavoz Xuan Álvarez.
As galiñas máis galegas
Nos estudos realizados tanto polo descubridor como polos veterinarios colexiados, constatouse que a nova galiña está totalmente adaptada á súa contorna, polo que non precisa instalacións especiais para a súa cría, nin pensos fortes.
É un ave criadora e poñedora sobre calqueira nivel esperado para unha raza autóctona, pois é capaz de por 150 ovos ao ano en condicións naturais, sen adición alimentaria nin especiais condicións de luminosidade.
Se se compara a "Galiña Piñeira" coa outra galiña autóctona galega recoñecida que é a de Mos, segundo Xuan Álvarez, a evidencia indica que a de Lugo -recuperada en San Xiao de Mos, do municipio lucense de Castro de Rei- pon 70 ou 80 ovos ao ano, igual que as das variedades "Pinta Asturiana" e "Euskal-eiloa", polo que a Piñeira é aínda máis rentable.
Longa historia en breve
O veterinario de Arzúa explicou a GG que ambas as razas autóctonas, instaladas en Galicia antes da chegada dos romanos, fai dous mil anos, estiveron a piques de desaparecer, como debeu ocorrer con outras, pois teñen unha crista pequena e xa que logo, pouco valorada en sociedades como a romana na que se atribuían propiedades afrodisíacas ás grandes cristas.
"A galiña de Mos ten unha crista baixa con forma de guisante e a Piñeira tamén pequena e en forma de roseta, así que ambas estiveron estigmatizadas e condeadas a desaparecer", agregou.
Jesús García, o Colexio Oficial de Veterinarios da Coruña e Acivega iniciaron hai catro anos o proceso regulado para reclamar protección para esta galiña, chamada Piñeira porque as cores e forma da súa plumaxe lembran ás piñas dos piñeirais.
As características desta galiña non están presentes de forma exclusiva en Galicia senón tamén, segundo García, en comunidades de Irlanda, Holanda e Francia.
A especial cociña da "Galiña Piñeira"
Tras ser cociñada a "Galiña Piñeira" ten un sabor intermedio entre pito de curral e ave de caza. A súa canle de carne ten menos peituga e máis proporción de muslo e contramuslo, o que a fai especialmente indicada para todos os pratos de guiso, salteado e forno, tanto con receitas tradicionais como para as máis innovadoras.
A súa total adaptación ao medio lévalle a producir pitos de carne magra, con moi baixa cantidade de graxa e con pesos que chegan aos tres quilogramos, o que a fai perfecta para as demandas actuais do mercado, segundo Xuan Álvarez.
As accións de promoción dos colectivos veterinarios inclúen a degustación de pratos con Galiña Piñeira elaborados por cociñeiros de toda Galicia con premios prestixiosos no sector.
Recuperar, potenciar e protexer
A reprodución de exemplares de Galiña Piñeira, iniciada polo veterinario García e continuada polos colectivos veterinarios, fixeron posible o paso de 60 exemplares da ave fai 20 anos aos máis de 500 actuais, en mans de varios criadores repartidos polos municipios coruñeses de Arzúa, Boimorto e O Pino.
Precisamente no Pino, celebrarase entre os días 31 de xullo e 1 de agosto de 2011, a edición número once da "Festa do Galo Piñeiro", declarada de Interese Turístico Galego.
Receita de Galiña "Piñeira"
A investigación iniciada por Jesús García levoulle a buscar non só as características propias da raza senón tamén a mellor receita para aproveitar o seu sabor diferente así que, segundo explicou a GG, pasou de cociñala como unha ave normal a preparala como unha peza de caza.
"Hai que deixala despezada durante un día en cebola, allo, pirixel, aceite e sal e viño -eu uso Sansón-, para que macere ben; logo pásase volta e volta pola tixola e no mesmo líquido de maceración e prepárase aparte unha cebola pochada con pemento morrón e zanahoria. Cando todo está preparado xúntase e ponse a lume lento durante 4 horas. Para evitar que se seque, engádese todo o líquido de macerar e a auga de cocer o pescozo noutra pota".
O remate da preparación está en engadir algo de tomate e guisantes ao final e sérvese acompañada con patacas redondas e pequenas preparadas no mesmo aceite no que se dourou a carne.
"Non hai carne igual a esta", rematou o veterinario-cociñeiro.
Galicia ten unha galiña que sabe a faisán
