Unha excursión polos Ancares é como unha viaxe no tempo, que se detén mentres circulas por esas estradas que serpentean as ladeiras das montañas. As présas esquécense polo imperativo da orografía. Un condutor permítese incluso o luxo de deterse á entrada dunha ponte para charlar cuns veciños, a pesar da escasa visibilidade, a propósito de que apenas estorbará aos restantes vehículos, obrigados tamén a practicar a filosofía da lentitude.
Con esa pausa, os viaxeiros encamiñámonos desde A Fonsagrada cara a Navia de Suarna, unha estrada que aínda mantén a súa hechura de lírica corredoira, a diferenza do ampliado tramo que une a capital naviega con Becerreá. Logo da visita á impoñente ponte medieval e dun aperitivo na praza de Navia, mentres falamos das grandes feiras de outrora en contraste coa paralizante despoboamento actual, pomos rumbo á solitaria paraxe que eliximos para comer e que por se mesmo xustifica calquera desprazamento. Imos cara ao Caserío Meiroi, illado en plena montaña, seguindo a sabia suxestión duns amigos de Lugo. é un lugar aberto sempre no verán e períodos vacacionais, pero no que hai que encargar fóra desas datas.
«Comer carne dás vacas que pastan por aquí, xa vale a pena a viaxe», comentamos na subida cara ao solitario restaurante. A ilusión faise realidade. O caserío conta cunha ampla explotación dedicada á cativa de tenreiros, porcos celtas, pitos e coellos de forma totalmente ecolóxica.
A especialidade da casa son, loxicamente, o chuletón, o solombo e o entrecot de tenreira. Ao enfrontarme a este último aprendín a inxustiza que cometen os distribuidores que malpagan a carne ecolóxica aos produtores. O sabor é realmente exquisito. é unha carne de primeira calidade, á que se lle deben dar cortes longitudinales co coitelo, nunca horizontais, para gozar de todo o seu mollo. Nótase a diferenza, E así te podes zampar unha peza en torno ao medio quilo sen sentir pesadez.
Outro compañeiro optou por un lombo de porco celta, cortado en bistecs, realmente exquisito. Un xabaril con puré foi a elección do terceiro comensal. A zorza é outro dos reclamos da casa.
Á hora de pedir os entrantes, moitos deles atractivos, escollemos un revolto de ortigas con cogomelos e xamón. As ortigas, cun padal similar ao das espinacas case pasaban desapercibidas. Non así o xamón, co seu potente e auténtico sabor. As croquestas caseiras eran soberbias.
A tranquilidade do restaurante, situado na planta baixa deste caserón de pedra, coa serra como pano de fondo, invitaba a rematar a comida reposadamente, Probamos un queixo de Castela para despachar o último vaso de Ribeira do Douro e unhas orixinais sobremesas caseiras.
Tras gozar deste paraíso das carnes, recreámonos na arquitectura da aldea de Coro e das pallozas de Balouta e O Piornedo. Foi unha inesquecible comida e unha bonita dixestión.
