Teño amigos co que se chama “Boca cuartelera”. Só lles gustan e comen fabadas, sopas de sobre, filetes moi fritos, sardiñas de lata, empanadas duras, e para beber, cubalibres ou tinto con gasosa. Non lles gusta o Champagne, o Foie-Gras, o Marrón Glacé, nin o viño Gran Reserva. A pesar de ter moito diñeiro, revisan coidadosamente a factura das súas comidas e reclaman malhumorados un servizo por encima do que pagan, merecen e teñen nas súas casas. E teño outros amigos que teñen bo gusto, pero non medios para satisfacelo, e están frustrados, nun “quero e non podo”, tratando de atopar diariamente a fronteira entre os seus gastos e os seus gustos.
Como ben dicía Sócrates, hai dúas formas de solucionar estes problemas: ou reducir os teus gastos ou aumentar os teus ingresos. Os máis, tratamos de atopar cotidianamente a segunda solución, co recurso máis valioso e escaso, o enxeño humano.
E vén ao caso, porque, como fabricante de Gastronomía, teño todos os días que explicar a alguén que non se confunda, que non hai Marrón Glacé barato, como non hai tampouco Champagne, Caviar, Foie-Gas, Trufas, mariscos , etc, rebaixados. Hai produtos caros e excelentes, pero se as compras baratos, desconfía que xa non o serán.
Se pagas como un avaro, para deixar unha gran herdanza, bos viños á túa viúva, ou ser o mais rico do cemiterio, podes acabar cunha gasosa, comendo un bocadillo reseso, nunha gasolineira de autoestrada, cousa que non lle desexo nin ao meu peor inimigo. E é mellor privarse dese penso e adelgazar, que comer e beber mal, e en mala compañía, cavilando: ¿é que non merezo algo máis? E, ao final, cada un é o que come, come o que merece, e sobre todo con quen e en que forma faio, porque as circunstancias definen claramente ao individuo, o seu gusto e a súa clase.
Non, amigo, non é posible pagar pouco e ter moito. Se o fas, atente ás consecuencias, xa que tes moitas posibilidades de ser defraudado e enganarte a ti mesmo, que é o peor e máis estúpido engano. Canto máis se paga, a realidade dinos que máis podes esixir e esperar unha adecuada satisfacción.
Os hedonistas do meu pobo din que “A boa vida é cara. Haina mais barata, pero xa non é vida”. E a ter en conta o refrán: “Todo necio confunde valor con prezo”. Por iso, cando compras un Rolls e preguntas canto consome de gasolina, regateas uns Levi´s auténticos nun mercadillo, buscas champagne barato ou Marrón Glacé de ocasión, estás a facer o canelo, buscando que che enganen, e quedando como “un quero e non podo”.
Mellor limitarse que pretender o que non che dan os medios, e hai ademais alimentos que son baratos, compénsanche, reconcilian, e son magníficos para o diario yantar. Non pretendas cousas de luxo baratas. Non as hai nin debe de habelas, porque, como ben filosofó Sancho o Escudeiro, son comidas ocasionais, que os ricos comen cando queren e os demais, cando ha a ocasión.
José Posada
AGAXET/FIJEV WRITER
[email protected]
www.marronglace.net
