Ao calor dun lume de carballo, rodeado de urbanitas gastroviaxeiros e veteranos solteiros do rural ulloán, decátome do mellor símil literario para a Galicia contemporánea: a Comarca inventada por Tolkien para a Terra Media
Esta é unha quincena estraña: soan a morto as campás da catedral, chéganme libros cheos de preguntas máis que de respostas e por riba e verifico unha vez máis que non temos remedio. Nin remedios, que é o peor
Durante as tempadas de presión vital, a nosa relación coa cultura cambia. As lecturas dos tempos tranquilos non son as mesmas que as que se precisan cando se pasan un par de meses sen tempo libre. Pero non son necesariamente máis lixeiras, senón que mesmo poden ser o contrario
A alegría polo fracaso do anunciado triunfo do libro electrónico camufla a ignorancia de ignorar que o sorpasso é moito maior do agardado, pero non na dirección prevista. A lectura dixital xa non lles pertence aos libros
No Seisentidos desta semana percorremos os Ancares e as barricadas do París do 68. Realidades tan distintas só teñen un punto en común: en canto nos descoidemos, non quedará nada do que foron
Na catedral de Santiago, tralo pórtico, os arcebispos misaron ata o século XVI, ben conscientes do que facían, sobre unha lousa consagrada aos deuses manes de Roma. Foi un chivato de Felipe II quen lles obrigou a cambiar o conto
"Son d’Aldea ten apenas oito anos de vida como festival, pero o rural conta coa prodixiosa capacidade de darlle a calquera novidade un balor de tradición en apenas unha presa de anos"
"Stalin morreu antes de que a estatua estivera rematada, e esta tiña os días contados habendo un novo Komitern. As autoridades decidiron voala e aplicarlle unha 'damnatio memoriae'. A escultura, oficialmente, non existiu"
"Agrafoxo prefire sacrificar esas faíscas literarias en prol do realismo da viaxe, nas que os aspectos de loxística —atopar fonda, buscar transporte, transaccionar con locais— ocupan sempre unha parte central do tempo"
Descobrimos o centro da interpretación que Pepe Barro deseñou para a Catedral de Mondoñedo
"Para facer a Shakespeare global foi preciso primeiro crear un imperio, e despois descarnar o dramaturgo en valores absolutos coma o poder, o odio ou a paixón. A Valle Inclán só o descarnou Castelao no seu Alba de gloria. E do imperio, mellor non falar"
Fronte ao relato da arqueoloxía como unha disciplina que atravesa placidamente, como Drácula, océanos de tempo, a arqueoloxía do pasado contemporáneo ten a capacidade de revolver o relato que facemos de nós mesmos
Só unha minúscula escena redime esa parte do filme: cando o cantor gaélico Joe Heaney, porteiro nun edificio de Manhattan, acariña o granito da fachada con morriña, coma bo emigrante de Carnota, perdón, de Carna
"Estes días lin un estraño libro de José María Castroviejo, 'La montaña herida'. Unha especie de novela sobre o maquis e a represión militar nos Ancares"
COINCIDEN NAS librarías dúas biografías moi distintas do poeta Manuel Antonio, a de Xosé Ricardo Losada e a de Xosé Luís Axeitos. De maneira inusual, son tamén dúas formas de ver o pensamento e obra dun poeta que marchou demasiado pronto, pero que segue tendo lecturas de actualidade
Comprobeino unha vez máis coa excelente 'O Cairo confidencial', da que está todo ben agás o horroroso título. Cine negro de altura, con protagonista corrupto camiño da redención e turbulento momento histórico, a primavera árabe, de fondo
No Museo de Ciencia Viva, o seu director, Rui Dias, anda por todas partes con bolígrafos e metros. É un apaixonado das escalas. Para demostrar as inconcibibles dimensións do sistema solar, converteu o concello de Estremoz nun taboleiro á medida
Os vinte mil abonos ao festival O Son do Camiño esgotáronse en pouco máis de dúas horas. Isto demostra que a xente, cando quere, entérase de todo. O dato pon o acento nun consumidor de cultura activo que simplemente non nos escolle
"Algúns comentaristas franceses inventaron un novo verbo en primeira persoa do plural, 'ormessons', para describir os espíritos voluntaristas e optimistas. Era un home que ría de si mesmo, con moito gusto e, aínda ben de vello, conseguía atraer os rapaces máis novos. Comparen. Claro que hai fronteiras".
"Os redactores do 'Cuestionario del folklore gallego', en 1881, pedían aos colaboradores vilegos que preguntasen cando comezaron a desaparecer as fadas. E sobre elas tiñan que completar o seguinte epígrafe, inquietante e enigmático: 'Esperanza do seu retorno'"
