Opinión

Sangue irlandesa en San Vicente

A noite cae apracíbel sobre San Vicente e os nenos dormen rendidos polo esforzo malgastado na praia, sen cálculo ningún, como os xenios tolos. Os seus pais dormen rendidos igualmente polos máis que probábeis excesos e agora o humilde hostal é un remanso de paz

PERO A MADRUGADA amosa as súas cartas e chegan os músicos bébedos coa súa algarabía, as súas apócemas, as súas drogas e mulleres. Irrompen con desenfreo no corredor do hostal e miañan escaldados as súas penas e extravíos: beben e fuman, berran porque a súa noite non ten horario.

Entón o poetastro interrompe o seu soño: nel, persegue angustiado os pasos do seu fillo por unha Roma imaxinaria, onde xunto a unha turba de infantes serven aos propósitos dun artista contestatario ao réxime. Construíu un Mussolini xigante para encher o seu corpo inconmensurábel e tallado en madeira con decenas de nenos no seu interior, ao modo dun Cabalo de Troia contra o fascismo O poetastro quere salvar o seu fillo e non é quen, pero afortunadamente unha onda do mar irrompe de modo marabilloso polas descoñecidas rúas desa Roma de ilusión. Entón a corrente leva por diante os coches e os soldados fascistas nunha explosión final de tomates e laranxas en ondas de acordeón.... 

Cago en todo! Prorrompe o poeta aínda no entresoño. A súa muller e el saen á porta e corroboran o terríbel ruído que provén da habitación do lado. Os nenos espertaron aqueloutrados e inquedos pola barafunda. Intúen descontrol, certa falta de civismo. Ensaian con rabia e impotencia algunha chamada de atención para logo pechar a porta.

Pero entón ocorre o inédito: o seu amigo irlandés, pai de seu afillado, a quen tiñan pola persoa máis comedida do mundo, sae da habitación de en fronte. Parece posuído polo espírito dalgún Peaky Blinder e camiña decidido cara á porta da habitación dos músicos coma se estivese nun filme de Guy Ritchie.

Golpea con sinxeleza e contundencia a porta, coma se fose botala abaixo.

Golpea con sinxeleza e contundencia a porta, coma se fose botala abaixo. Esta ábrese no silencio sepulcral que, de golpe, pobóao todo: queredes facer o puto favor de calarvos? Panda de idiotas! Unha voz feminina responde con timidez: Eh, que non fai falta insultar, perdón... Atrás, o silencio clamoroso dos covardes músicos.

A noite sucede. Ao día seguinte cruzámolos na porta, nos almorzos: ensaian miradas distraídas, apoucadas... Si, son eles, miña muller, Alba, recoñéceos: son os músicos da banda de Late Motiv, o programa de Buenafuente. Viñeron tocar ao Náutico onte á noite. O noso amigo irlandés, alleo ao detalle, subliña sorbendo o café: está a perderse o respecto. Se fas sangrar un irlandés, sangramos todos.

Míroo orgulloso e asento, torcéndolle o xesto ao pianista, como a piques de cuspir. Se non fose porque fixeron unha boa versión do You never can tell, de Chuck Berry... Aparece o resto da banda e, despois, un deles achégase ao noso amigo: perdona, yo también tengo hijos, nos hemos pasado... Os invitamos al concierto de esta noche, tocamos con Coque Malla.

A dona do hostal confésase polo baixo con Alba: o peor é o Malla, ten correa o rapaz. Miña mai xa o botou do hostal unha vez. El díxolle: usted no sabe con quién está hablando... E miña mai díxolle: non, quen non sabes con quen estás falando es ti.

Non fomos esa noite ao Náutico. Ás veces o rock and roll aparece nun hostal, entre tomates e laranxas, nunha Roma de soño.

Comentarios