O descubrimento da cuestionable restauración dunha figura escultórica nunha fachada dunha céntrica rúa de Palencia provocou a sorpresa e a curiosidade dos cidadáns, que ven como un desastre estético pode converterse en reclamo, aínda que neste caso o valor artístico da obra danada é escaso e nin sequera está catalogado.
Na imaxe apréciase agora un rostro deforme, cos ollos excesivamente separados e unha boca de trazos infantís, sen apenas expresividade.
Foi o artista palentino Antonio Capel quen alertou a través das redes sociais do desagradable descubrimento, situado fronte ao seu taller.
Trátase, en concreto, dun relevo escultórico cun século de antigüidade que coroa unha das torres do edificio, no número 9 da rúa Maior da capital, a uns vinte metros de altura.
Probablemente esa altura fixo que pase desapercibida ata agora a imaxe deformada do rostro dunha das figuras, unha pastorciña, que xa se coñece como o Ecce Homo palentino, por analoxía á desafortunada restauración en 2012 do cadro do Ecce Homo dunha igrexa do municipio zaragozano de Borja.
Capel non dubidou en cualificar a restauración de "picia" e elucubrou que "a cabeza caeu" no seu momento, durante algunha das reformas do edificio, que na actualidade ten varios propietarios, entre eles a entidade bancaria Unicaja.
O edificio, un dos máis emblemáticos da rúa Maior de Palencia, foi construído entre 1919 e 1922 como sede da Federación Católica-Agraria de Palencia.
Desde a década de 1970 alberga no baixo unha oficina bancaria que, como consecuencia das sucesivas unificacións foi propiedade da Caixa de Aforros e Préstamos da Provincia de Palencia, Caixa de Salamanca, Caixa Douro, Caixa España e Unicaja.
Dado que o conxunto escultórico non está catalogado e que o edificio só conta con protección estrutural no Plan Xeral de Urbanismo, o futuro da imaxe dependerá da decisión que tomen os propietarios do inmoble.
O caso é que, co balbordo que se montou, que cruzou incluso as fronteiras, as fotografías ás alturas e os cidadáns que se paran fronte á fachada para sinalar o estropicio son numerosos.
Está por ver se todo queda en anécdota ou se, como ocorreu en Borja, o edificio convértese en lugar de peregrinación para curiosos de todo o país, aínda que neste caso o autor segue sendo anónimo e bótase en falta esa figura cándida que si existía no caso análogo en Borja, a de Cecilia, a autora do desaguisado que aseguraba que o fixo con toda a súa boa vontade.
