1-0. Morata reanima ao Atlético

Un cabezazo de Álvaro Morata no minuto 77, sete logo de entrar ao terreo de xogo, xurdiu ao rescate do Atlético de Madrid, inofensivo, irrecoñecible, deprimido e ao fío da decepción do empate contra o Bayer Leverkusen, pero gañador á espera dunha reacción aínda pendente no xogo.

Ata entón, presionado por dúas vitorias nos seus oito partidos precedentes, o triunfo é ouro para o equipo branquivermello, porque lle ofrece un tempo que non ten e que necesita para recomporse, armarse e reencontrarse cun Atlético máis acorde ao seu nivel, ao seu potencial e á ambición de aspirar a cada un dos títulos.

Á vez, mantenlle no camiño dos oitavos de final da Liga de Campións, con sete puntos ao ecuador a fase de grupos, e restitúe a confianza e o crédito en casa do equipo branquivermello, capaz de vencer un duelo que apuntaba si ou si ao empate a nada.

O Atlético non xogou o partido que quería. E iso é un problema, máis aínda para un bloque que predispone tanto cada movemento, cada acción ou cada sector. Nin manexou a pelota nin os espazos nin o control do encontro como pretendía, esixido demasiadas veces para correr para atrás, polo contragolpe tan explícito do seu opoñente.

Inferior ao Bayer Leverkusen na posta en escena, destinouse o primeiro tempo, ben por el mesmo ou ben polo seu adversario, a un partido de axitación constante, deses que tan pouco lle gustan ao seu técnico, Diego Simeone, porque transforman cada balón perdido propio nunha invitación ao rival para avanzar sen demora cara á súa portería, aínda que moitas veces termine en nada, como este martes.

A iso xogou o Leverkusen, que non é nada do outro mundo, pero que se adaptou moito mellor ao panorama do duelo, que, entre a presión alta e a intensidade que gobernou o choque no primeiro tramo, foi un xeroglífico que esixía un impoñente nivel de destreza e velocidade de execución coa pelota que neste momento non ten o Atlético, salvo contadas excepcións: Héctor Herrera, o mellor co balón, aínda que, antes deste choque, disputara só 100 minutos.

Chama a atención, visto a súa desempeño en cada ocasión que lle deron -este martes participaba no seu cuarto partido deste curso-, gol incluído ante o Juventus, que xogue tan pouco ata agora, porque se manexa ben coa pelota e porque ten a personalidade que necesita un equipo na recesión á que apunta o Atlético.

Thomas, concluínte e enxalzado non fai moito, non deu un pase ben en case todo o encontro, como tampouco o fixo Koke. Nin Saúl. Diego Costa parécese pouco -ou nada- a aquel que dominou a liga en 2014. E Correa, imprevisible sempre, mostrou esta vez a versión imprecisa, intranscendente e incluso desesperante de tantas outras ocasións. En global, o primeiro tempo do Atlético foi deprimente.

Non houbo goles entón, a consecuencia ineludible das contadas oportunidades. Porque o Bayer é o que é. Foi tan vertical de medio campo para arriba como improdutivo dentro da área -apenas lanzou un tiro alto de Baumgartlinger no primeiro acto- e porque o Atlético padece neste momento dunha tremenda indeterminación no seu ataque, do que non se percibe cal é o seu plan.

Entre tanto, perdera a Giménez. Nun do seu primeiros esprint ao corte, sufriu un tirón muscular. Titular indiscutible de principio a fin deste comezo de curso, a coxa dereita marcoulle o fin do partido en apenas 14 minutos para o central máis fixo de todos. Foi substituído por strong<> Mario Fermoso. Xa era baixa Savic.

Aí atrás crece sen pausa Felipe, un seguro na defensa e un activo a balón parado en ataque, a única forma da que se percibía algunha posibilidade de romper o partido por parte do Atlético, embarullado arriba mentres decrecía o seu adversario.

Ante tal nulidade ofensiva, parece un luxo que Vitolo ou Morata sexan suplentes. Ningún dos dous -Vitolo nin sequera xogou- foi o primeiro recurso do técnico. Foi Lemar, ao que aínda se lle espera moito máis -hoxe iniciou a xogada do gol-. Por entón, xa a hora de partido, o único tiro fora de Lodi, no minuto 31.

Xa no 70, Simeone incluíu no campo a Morata. é unha concesión deixalo no banco, aínda que só marcase un gol ata agora neste curso. Demostrouno en sete minutos, cando na súa primeira ocasión, conectou o cabezazo gañador, tan contundente como a asistencia de Lodi ou o primeiro pase de Lemar. Un bálsamo.