REPENICAN as palabras, os seus sons e significados, en cada unha destas páxinas que converten a poesía nun territorio sempre a conquistar. Fran Alonso, domador do verso, sempre anda á procura desa físgoa pola que verter ese verso para forxar con el unha nova realidade creativa. A súa poesía nos últimos tempos móvese nun proceso de experimentación que non deixa de abraiar pola súa sorpresa e capacidade de amosar de xeito novidoso o permanente degoiro de todo poeta, como é o de reflectir a relación do eu coa súa contorna.
O autor vigués fai de Poemas inmóbiles de movemento estático un novo itinerario por esa esculca da tensión que xorde entre o que se escribe e o que se quere dicir, mais aínda, entre o escrito e o visible, xa que cada unha destas achegas poéticas desenvólvese pola súa correspondente páxina cunha forma determinada, nun desafío ao límite do soporte branco ou á tradicional maneira de amosar a poesía ou mesmo de ler cada poema. Non son poucas as ocasións nas que debemos mover o libro, xiralo lixeiramente, voltealo por completo ou o que o texto nos demande para poder seguir a súa lectura. Alí, no seu permanente movemento, a palabra é a que xestiona cada acontecemento, con maior ou menor intensidade, a que reclama o seu protagonismo dende a súa repetición ao longo do libro, pero sobre todo é o compás que manexa ese individuo ao longo da súa peregrinación. Corpo, dúbida, nada, luz, vida, silencio, ruído ou palabra, resoan ao longo de todo o libro nunha convivencia con termos máis esporádicos, pero que escintilan nesa viaxe cara á comprensión do individuo no universo.
Desta volta atopamos esa sorte de existencialismo que converte cada poema nunha pregunta, nunha cuestión do que somos e de onde nos atopamos nesta especie de deriva na que estamos enchoupados baixo o dioivo do desacougo. Cada poema esixe de nós un tempo, unha parada ante cada remate para elaborar a nosa propia experiencia fronte ao real, establecendo, deste xeito, un paradoxo entre a aparente brevidade de cada unha das propostas e a interminable paisaxe que se abre ante nós cando chegamos ao seu fin.
Nesta permanente eclipse de nós mesmos á que estamos sometidos reclamamos de cada unha destas palabras a súa capacidade de nomear, de poñer luz onde se acolle a escuridade, facendo así máis sinxela a nosa observación e a maneira de desenvolvernos nesa paisaxe que xorde despois do verso, e despois dese bombardeo da conciencia, ao que se refire Fran Alonso, para provocar en nós esa complicidade do desacougo, mais, sobre todo, a posibilidade dunha resposta, de facer fronte a esa inacción cómplice co establecido. Unha rendición de nós mesmos ante a que o poeta rebélase dende esa "incerteza da esperanza" coa que dende a contracapa se deixa suspendido un texto de presentación daquilo que non precisa presentación, unha maneira de propoñer a poesía como un permanente desafío para o poeta e, nun segundo chanzo, para o lector, que xa se deixou caer por ese engaiolante pozo como a nena do conto, atopándose nunha nova dimensión. Esa é unha das grandes virtudes do feito por Fran Alonso, converter este conxunto de poemas nunha paréntese, unha sorte de espazo límite ao que trasladarnos durante uns minutos para debullar o que somos. Un espazo de respiracións e alentos, de nubes brancas e instantes perplexos, pero sobre todo un espazo no que facer da poesía un xeito de tensar a nosa existencia, tan cómplice do que acontece, daquilo fronte ao que se rebelan estes poemas que confabulan contra a nosa civilización dun xeito intelixente e acedo, tal e como corresponde a quen aínda confía no verso para reverter, ao xeito da catarse dos clásicos, o noso papel nesta sociedade que nós mesmos fomos quen de crear e mesmo de esnaquizar.
