Opinión

O peso da luz

As achegas pictóricas de Din Matamoro convértense sempre nun desafío á percepción do espectador, ao que conecta cunha pintura que tensa cada un dos seus postulados clásicos de representación ou mesmo do seu soporte para facer desa experiencia un feito único.

CADA exposición que Din Matamoro lle propón ao espectador convértese nun desafío que fai da propia pintura unha sorte de escenario no que discutir todos e cada un dos seus significados, dende os seus ingredientes de representación, como a forma, a cor ou a luz, e mesmo dende o propio soporte.

Na compostelá Galería Trinta e ata o día 16 o pintor vigués volve tensar a súa proposta pictórica para poñer ao espectador fronte ese debate permanente que ocupa a súa obra nos últimos anos, cunha serie de conquistas que fan da súa linguaxe unha das máis fascinantes da actual plástica galega. O peso da luz non deixa de ser un berro para facer da pintura unha experimentación directa que leve ao visitante á sala de exposicións e que non se contente coa súa observación a través dun soporte tecnolóxico, como semella que moitos entenden xa hoxe a súa relación, xa non só coa pintura, senón coa arte. A pintura de Din Matamoro convértese nunha revelación ante a persoa, unha emoción que xorde desa representación da luz e da cor como imáns que cautivan a quen chanta os ollos ante unhas pezas que, lonxe de ser nós quen lles fagamos preguntas, son elas as que nos preguntan a nós, as que nos obrigan mesmo que a bailar con elas, a afastarnos, a achegarnos, a miralas dende os seus perfís, porque a pintura de Din Matamoro non entende da frontalidade. Xa na súa superficie a luz e a cor xogan con cada unha das súas capas para propoñer unha atmosfera de sedimentos, matices e transparencias que se fían coa gran milagre da pintura que é a luz e na que Din Matamoro pousa moitas das emocións que é quen de trasladar ao espectador.

Percorrer a súa mostra nos dous andares da galerista Asunta Rodríguez ten moito de procura da luz, de entender como esa emoción histórica da pintura aínda pode revelar novas posibilidades, afundirse no interior do cadro, agocharse, ou tamén mostrarse orgullosa ante os ollos do espectador. Pode ser delicada, tamén agresiva, pode ser unha caricia, mais tamén unha puñada. Din Matamoro trata cada unha das súas pezas para que esa diálectica luz-espectador acade novos chanzos, convertendo cada unha das intensidades nun novo territorio que explorar. El xa o fixo antes no estudo, ámbito magmático onde todo estoura, onde todo se cuestiona e de onde xorde a milagre, pero todo o feito alí non é quen de pechar o seu sentido último sen a nosa mirada, sen a nosa contemplación directa. Sen mirar unha e outra vez cara esas superficies para tentar comprender que é o que nos propón cada unha desas luces e calibrar así o seu peso. Pois si, o certo é que algo tan liviano, tan ontolóxicamente fráxil, pode materializarse cunha forza impenetrable, e aí é onde o pintor amosa a súa capacidade para, dende a luz, sempre dende a luz, revelar o potencial dos outros elementos que a conforman: a forma, a cor ou o volume. Temos pezas nas que domina o baleiro, outras nas que a materia excede os propios límites que fixa a superficie xerando unha suxerente espacialidade da obra e que se traslada ao conxunto do espazo expositivo no que se alternan cadros de gran formato con pequenas pezas nun diálogo infinito.

En Trinta temos máis que a observación dunha exposición, temos toda unha experiencia artística

Un diálogo cheo de sorpresas, como ás que nos ofrecen esas pequenas pezas conformadas a base duns libros que se empregan como soportes, nalgúns casos superpostos. Representacións da cultura, do debate, do pensamento que se erixen como os que fixan esas novas propostas pictóricas, converténdose nun potente material dialéctico co espectador, pero tamén en debate coa propia historia da arte e da cultura. Todas estas densidades, todas estas intensidades, non terían ningunha razón de ser sen a nosa contemplación, sen que a súa presenza complete ese misterio, ese senso ignoto que é o que lle outorga á pintura o seu maxín.

En Trinta temos máis que a observación dunha exposición, temos toda unha experiencia artística, a posibilidade de entender cómo ese magma que leva latendo na pintura dende aquelas covas prehistóricas pode, aínda hoxe, converterse nun enigma no que a emoción se impón a razón e onde sentimos, abofé, o peso da luz.

Comentarios