O Ministerio de Cultura está de volta. Pero o ministro non convence. A idea afrancesada de que a cultura sexa ministrable decepcionou ao mundo cultural polo desentendemento entre o que parece cultura e o que debe ser

Quizais o curioso non sexa a nosa relación coa ficción dos videoxogos, senón a relación coa realidade: coa súa brutalidade e coa súa virtualidade. O asunto parece ser que precisamos unhas ficcións que sexan o máis realistas posibles

Pasa cada vez con máis frecuencia que a cultura galega só parece ser mausoleo ou resignación. E non o digo só por como unha cultura necesitada de mans se desfai con tanta soltura de xente con experiencia como Manuel Bragado. Dígoo pola enésima lea do Centro Dramático Galego e o trasfondo ao que responde. Temos unha cultura simbólica e parece que temos que resignarnos aos símbolos.
 

A televisión debe ser o campo de batalla ideal da contemporaneidade. Parece máis real que a realidade. Pero é xusto o contrario. A televisión é o grande espazo público e cando máis tentamos disimular máis quedamos retratados.

Temos esquecida a filosofía. Temos esquecidas as ideas excepto as que necesitan os emprendedores para encher papeis sobre negocios audaces. Temos esquecido o humor e isto tiña que ser un chiste, pero necesita de tempo para levedar.

A xente é forte para ferir, feble para ser ferida. Danlle voltas e acusan ou indígnanse. Poden pasar meses acusando a Carlos Santiago sen telo escoitado primeiro e o curioso de todo é que se consideren atacados, pero non recoñezan o que fan como outro ataque. Un ataque desproporcionado para un asunto de facer humor sobre segundo que argumentos

Andan as clásicas soltas por Lugo. Andan soltas as obras sen precisar dos engolamentos que se lle supoñen e abandonando esa retórica bonita que en algún tempo foi considerada como identidade inescusable dos clásicos. Helena e Dulcinea andan xuntas sen revoltarse. As dúas coa súa condición de mulleres que foron escritas por homes