Non podería ser negacionista porque a pandemia ten unha carga dramática que me bloquea, pero sospeito que a Xunta nos mantivo pechadas as terrazas durante tres semanas para que volvésemos disfrutar deles. Era un luxo sen aprecio. Hai un estrano pracer masoquista en que che quiten e devolven o dereito a tomar un café nunha mesa ao aire libre
A literatura galega vai camiño de ser a literatura máis feminista, ecolóxica e antixenófoba do mundo. Tamén a literatura con máis exlectores. Non é problema de ler en galego, é problema de que aburre
Roberto Rosellini sabía que o ambiente é a narración. O ambiente créase consagrando curas altos ou indo filmar películas a illas tan pequenas que poderían non existir
Truman Capote entrou na revista The New Yorker con 17 anos. A súa responsabilidade laboral estaba equilibrada entre escoller tiras cómicas e recurtar textos dos columnistas estrela. Cuatro anos máis tarde foi despedido. Daquela, con 21, publicou o conto Miriam. Apabullante.
As miñas primaveras fiscais son mellores ou desastrosas. A constante é que intento pagar o mínimo de impostos. Hugo ocúpase de velarme esas armas mentres eu contabilizo letras.
Morreu A., o pai do meu amigo J. A. Non escribo un dos meus mellores amigos porque podería contalos sen precisar ecuacións nin cálculo infinitesimal.
Os Estados Unidos fanse imposibles de abarcar cun abrazo. Resultan grandes de máis para circunvalalos. As paisaxes e as cousas son extensas, altas, longas, rechamantes. Soamente poden verse cativamente as lápidas e o pasado.
Escribir novelas é como pasar a ITV ao coche. Sabes que teu vehículo non ten dúbida porque é teu —coma o viño da casa— ata que te metes na cadea de control e empeza a fallarche na suspensión, delatarche que as luces non aluman abondo e os gases poderían levar un premio á contribución ao efecto invernadoiro
Paso por diante dunha barbería. Vexo que, para afeitar, o perruqueiro tapa a curiosidade do cliente cun antifaz opaco
Vivín a cola do furacán en Ribadeo. Eu nunca me disfrazo porque me entendo bastante ben comigo mesmo, pero encántame que outras persoas se convirtan en Puigdemont ou en garotas brasileiras por uns días
Manuel Xosé Neira paroume o outro día pola rúa. Manuel vestía un xersei azul mariño, unha barba acoutada e uns ollos tráxicos de poeta. –Jaureguizar, ti sabes algo que arquitectura? A pregunta confundiume: —Ben, non moito. Son afeccionado.
Son un gran paseador de centros sanitarios. Non vou ser humilde: diría que son un dos mellores paseadores de hospital deste país
O festival de Wodstock deu nome a unha xeración de nenos, algúns de pai tan descoñecido como as tumbas dos soldados enviados a Vietnam
As nubes matutinas do mércores pesaban tanto que temín que me caesen enriba. Eu agardaba un señor verde intermitente no semáforo cando unha señora me falou. A anciá tinxira hai meses o pelo a xogo coa chaqueta vermella. Unha liña branca de raíz destacaba un centímetro coma unha cenefa de virxe anunciadora
As victorias acaban esmagadas polo tempo. A saúde remata por desaparecer. A felicidade dura ata que se che dobra o lombo
Ser ou non ser ourensán. Non hai dúbida hamletiana posible porque pode ser e non ser ourensán ao mesmo tempo
Hai persoas que se ofrecen a outras con música de Amancio Prada. Ás veces, eses cancións serven para cruzar a fronteira na que a última paraxe do sexo limita co amor
Todas as preguntas que nos facemos cando somos adultos foron xa contestadas na nosa infancia. A nenez de Anxo Rei Ballesteros foi orfa de pai e axitada de rúas
Nunha conversa co líder de Siniestro Total descubrín que as estrelas do rock tamén teñen sentimentos e senten deslumbrados ás veces.
