Un periodista pode deixar de ser periodista. Javier Fraiz é periodista de Sucesos sen remedio. Para sempre. Non se escolle. Un periodista de Sucesos pode converterse en escritor, pero será un escritor de Sucesos. Javier Fraiz debutou no periodismo cun suceso, o asasinato de Laura Alonso; agora debuta na literatura con Morte no espello
Alfredo Conde foi mariño, pero ten un sentido confuso da orientación. Francisco del Riego diagnosticoullo: "Non sabes estar". Unhas veces non o deixaron estar nos sitios porque aplicaba ferozmente o seu criterio do xusto; outras, porque a impaciencia o arrastrou fóra. A conto do literario (Ézaro) é un auto de danos, dos padecidos e inflinxidos.
O teléfono de Jamas empeza por un 7. "É un problema porque non me collen pensando que son de Facenda". Jamas está afeito a esa confusión que supera coa orde que existe no seu grupo, Dios Ke Te Crew. Aquel grupo de amigos que xogaban o hockey en Ordes acaba de publicar En que ano estamos?, un disco de rap sobre o desconcerto.
Xabier Cid coñece todos os estratos da sociedade. Agora viste unha chaqueta dun gris case azul para unha consultoría sobre a que non pode falar. Leva a chaqueta axustada ao corpo. Séntalle ben porque ten esa delgadez poderosa dos deportistas. Practica atletismo de correr e monta en biciletas verdes dende que o coñezo. Hai dous anos repartía comida.
Ricardo foi o rapaz máis obstinado do barrio. Vivía dúas casas máis alá. A familia marchou a Madrid, que era onde se cocía o éxito con callo. Estudou Historias –dicíao en plural– e opositou a diplomático. Aprobou o primeiro exame. Cando ía polas Cuatro Calles, en Ribadeo, todos o felicitaban. El contestaba en francés ou en inglés porque xa se vía embaixador.
Un amigo ten un cabalo de madeira pastando no salón. Acaríñao cada amencer. É unha besta parda, pero polas tardes, as luces esmorecen na auga da piscina e o iluminan, parece laranxa. O cabalo aturou golpes de machado e está suxeito por cables.
A maior parte das parvadas hai que intentar facelas antes dos 20 anos. Ao pasar esa idade as tonterías non parecen manchas solares no sangue fervente, senón ridiculeces. Con 18 creei un fanzine que parodiaba as revistas cursis para mulleres. O horóscopo era a sección que lograba as maiores atencións.
Lúa Mosquetera ten présa. Logo de rematar a conversa ten que ir dende Trasdoroña,un lugar de Miño, ata Correos para mandar exemplares do seu libro. Lúa acelera a vida como se o pedal non fixese tope. Se lle preguntas, diche que é "escritora", pero iso é unha sensación súa porque fai unha chea de cousas que lle devoran a vida e brillan como a felicidade.
Verto é Berto agora. Recuperou a ortografía correcta tras separarse de Fer. Berto non desbota a volta de Verto, pero, polo de agora, fai discos en solitario. Publicou Viaxe ao espazo interior, pero xa prepara Dó, un álbum dobre sobre a falta eterna de quen queres.
Os coches aceleran na recta da antiga estrada francesa D606, na Borgoña. Carecen de motivo para ir a modo. Nada, nin unha placa, indica que alí morreu un premio Nobel. Algúns automobilistas saben quen foi Albert Camus. A banda de asfalto avanza entre plataneiras, xunto a latas oxidadas e unha botella de wishkey.
Aquel cura tiña a cabeza coma un galeón e unhas mans que poderían servir de remos. En Ribadeo afirmaban que lle medraban coa lúa chea, unha vez ao mes. Como misaba en parroquias pasaban meses cada vez que o atopaba, pero sempre confirmaba que aqueles órganos eran maiores que na ocasión anterior.
Falei unha vez con Anxo Quintana. Algo antes das eleccións do 2009, que desembocaron na derrota colectiva do BNG e na súa. El visitaba en campaña o periódico. Eu fora ao baño. Cruzámonos. As palabras que dixemos poderían contarse cos dedos, pero as persoas que aliñean os ombros cos teus para conversar dan confianza.
O neurólogo mirábame coa paciencia dun santo repoludo co pelo cano. El falaba de reflexos, veas rotas e coxeiras. Eu contáballe sobre Limonov, un libro de Emmanuel Carrère que me quedara por ler no 2013. A culpa foi do médico. Ao acabar a consulta, confesoume que lle lera El adversario.
Galicia padece unha catástrofe recorrente. É unha característica peculiar porque o propio país está feito de peculiaridades. A desgraza do Prestige é tan singular nosa como habitual. Vivimos a trinta millas náuticas dunha ruta que transitan barcos que se tambalean coma zombies noqueados por un peso pesado.
Marga Tojo botara un tempo fóra de Galicia. Volveu. "Tiven un stendhalazo". Camilo Franco leva uns meses encamado, non para gobernar Galicia, senón para gobernar un músculo da perna. Xacobe Martínez Antelo non agarda, improvisa. Montou a Orquestra Galega de Liberación como quen monta un horto: para improvisar coas mellores sementes
Xacobe Martínez Antelo ten un abrigo negro de varias capas e unhas patillas de Lobezno. Home lobo en Lugo. Falamos de política. E un pouco sobre jazz. Gústalle o jazz político. El toca jazz político. E bromea un cacho. Bromeamos bastante. Encántame rir con músicos de jazz. Case sempre falan en inglés con eses acento pastoso dos norteamericanos e non os entendo.
Uns anos atrás Paco Martín botaba o inverno baixo un sombreiro. Un día explicoume que era para darme a primeira frase da necrolóxica, que nunca sae á primeira. «Podes escribir: Sempre vivirá en nós a imaxe dos seus paseos pola Praza Maior de Lugo co seu sombreiro». Algunha vez pode fallarlle a saúde, pero nunca perderá o humor negro.
Chelo é a maior experta en plantas que coñezo. Eu pregúntolle ás veces unicamente por ver como desenvolve a sabedoría sobre esta cala ou sobre aquela flor de Pascua. Faino coa humildade de que o seu coñecemento non importa e co orgullo de amosalo.
Domingo Villar estivo o martes en Lugo. Contoume, xa mo contara, que «antes», antes era cando vivía o seu pai, chamaba a este cada mañá dende Madrid ás Rías Baixas para lerlle os folios que escribira o día anterior. Villar estivo en Lugo presentando Algúns contos completos, o seu libro novo.
Aínda se acorda en Lugo de cando un poeta local entrou enfebrecido na catedral pola porta central. Deitouse na nave maior. Bicou o chan santo cos brazos en cruz berrou: "Credo! Credo! Credo!", á moda da cabeza de Pardo de Cela, que rolou pola praza catedralicia de Mondoñedo despois de ser seccionada polo machado afiado e fernandino dun verdugo zurdo
Vostedes andan empezando o outono, pero o Arcipreste de Hita e máis eu xa levamos andada media estación. No seu calendario os meses outonais son agosto, setebro e outubro. Gústame esa estación porque trae caza, os cogomelos, as castañas e unha cesta surtida de froitos do bosque, que son pequenos e bonitos na gama de violetas
Sabemos que o Demo entrou en Xudas polo alimento. San Xoán detalla que "untado pan, deullo a Xudas, fillo de Santiago o Iscariote. Detrás do pan entrou nel Satanás". Os propios evanxelistas exculpan ao traidor. Falan de que o Deaño anulou a súa vontade para usalo como un instrumento do mal
RAMÓN CARBALLO marchaba exultante entre Campo Castelo e a consistorial. Parecía estar adestrando para dentro de dous anos A maioría de candidatos son nomeados por exclusión. Comentoume que o...
Cézanne nunca cedeu contra a vida. Aínda cando se lle acababa o gas do sol era levado nunha cadeira por un campo de laranxos que había cerca da súa casa en Aix. No amencer mandaba á Louise e ao xardineiro que o levasen en volandas para poder pintar ao aire libre. Eles ataban un pincel á súa man, que parecía a gadoupa dun grifón, e deixábano traballando.
Homero escribe os 24 cantos da Odisea para explicar que hai que volver a casa antes de que se enfría a cea. Ulises prende en todas as silveiras. Deixa que o líen lotófagos, cíclopes e outros menesterosos. Esa lectura sobre a obriga de volver en tempo, que era a orixinal, non a entendeu ninguén. Dende aquela pensamos que a viaxe debe ter un propósito.
Kirmen Uribe naceu nunha casa que cheiraba a "peixe, salmoira e suor". "A avoa traballaba na fábrica de conservas. Tamén a miña nai e as tías. Eran traballadoras, non amas de casa". Elas limpaban anchoas sobre a mesa da cociña. Os rapaces de antes coñecíamos os animais doutro xeito. Non eran obxectos de culto ao final dunha correa.
Fun facerme camisetas novas. Encárgollas a un home que se parece a Marlon Brando por vello e por orondo. A gráfica está nun arrabaldo campestre ao sur da cidade, segundo se vai a desmán de todo. A emoción de acudir a ese almacén de roupa amoreada é que el che cobra con voz áspera e en papel como se fose o teu provedor de fantasías ilegais
Anthony Bourdain foi o máis bucaneiro das cociñas que mellor buscou o tesouro. Sinto fascinación por Arcachon dende que lle lin Confesiones de un chef. Francia, as ostras que se gozan no mesmo bote de pesca, o viño temprano, o sol deitándose secretamente ao suroeste, sobre o mar brando e doce da Xironda.
Ricardo saúdame cunha alegría colmenero. Sen pausas. "Oes, Jaure.Antes de empezar. Ti es escohotadista?". Con 17 anos probara tantas drogas ilegais como agora. Ningunha. Descubrín a Antonio Escohotado defendendo os estupefacientes no programa La clave. En 1982 levaba doce anos asentado en Ibiza sen canles correntes de luz nin auga
