A literatura galega vai camiño de ser a literatura máis feminista, ecolóxica e antixenófoba do mundo. Tamén a literatura con máis exlectores. Non é problema de ler en galego, é problema de que aburre

Roberto Rosellini sabía que o ambiente é a narración. O ambiente créase consagrando curas altos ou indo filmar películas a illas tan pequenas que poderían non existir

Truman Capote entrou na revista The New Yorker con 17 anos. A súa responsabilidade laboral estaba equilibrada entre escoller tiras cómicas e recurtar textos dos columnistas estrela. Cuatro anos máis tarde foi despedido. Daquela, con 21, publicou o conto Miriam. Apabullante.

As miñas primaveras fiscais son mellores ou desastrosas. A constante é que intento pagar o mínimo de impostos. Hugo ocúpase de velarme esas armas mentres eu contabilizo letras.

Morreu A., o pai do meu amigo J. A. Non escribo un dos meus mellores amigos porque podería contalos sen precisar ecuacións nin cálculo infinitesimal.

Os Estados Unidos fanse imposibles de abarcar cun abrazo. Resultan grandes de máis para circunvalalos. As  paisaxes e as cousas son extensas, altas, longas, rechamantes. Soamente poden verse cativamente as lápidas e o pasado.

Escribir novelas é como pasar a ITV ao coche. Sabes que teu vehículo non ten dúbida porque é teu —coma o viño da casa— ata que te metes na cadea de control e empeza a fallarche na suspensión, delatarche que as luces non aluman abondo e os gases poderían levar un premio á contribución ao efecto invernadoiro

Paso por diante dunha barbería. Vexo que, para afeitar, o perruqueiro tapa a curiosidade do cliente cun antifaz opaco

Vivín a cola do furacán en Ribadeo. Eu nunca me disfrazo porque me entendo bastante ben comigo mesmo, pero encántame que outras persoas se convirtan en Puigdemont ou en garotas brasileiras por uns días

Manuel Xosé Neira paroume o outro día pola rúa. Manuel vestía un xersei azul mariño, unha barba acoutada e uns ollos tráxicos de poeta. –Jaureguizar, ti sabes algo que arquitectura? A pregunta confundiume: —Ben, non moito. Son afeccionado.

Son un gran paseador de centros sanitarios. Non vou ser humilde: diría que son un dos mellores paseadores de hospital deste país

O festival de Wodstock deu nome a unha xeración de nenos, algúns de pai tan descoñecido como as tumbas dos soldados enviados a Vietnam

As nubes matutinas do mércores pesaban tanto que temín que me caesen enriba. Eu agardaba un señor verde intermitente no semáforo cando unha señora me falou. A anciá tinxira hai meses o pelo a xogo coa chaqueta vermella. Unha liña branca de raíz destacaba un centímetro coma unha cenefa de virxe anunciadora

As victorias acaban esmagadas polo tempo. A saúde remata por desaparecer. A felicidade dura ata que se che dobra o lombo

Ser ou non ser ourensán. Non hai dúbida hamletiana posible porque pode ser e non ser ourensán ao mesmo tempo

Hai persoas que se ofrecen a outras con música de Amancio Prada. Ás veces, eses cancións serven para cruzar a fronteira na que a última paraxe do sexo limita co amor

Todas as preguntas que nos facemos cando somos adultos foron xa contestadas na nosa infancia. A nenez de Anxo Rei Ballesteros foi orfa de pai e axitada de rúas

Nunha conversa co líder de Siniestro Total descubrín que as estrelas do rock tamén teñen sentimentos e senten deslumbrados ás veces.

Jaureguizar pode perdoar calquera afrenta a unha persoa que escribe ben, mesmo que lle describa un ufólogo como "reputado"

Houbo unha noite na que os 90 empezaron a esmorecer. Xosé Cid Cabido, Andrés Vila e máis eu especulamos con sermos delincuentes políticos. Agora que o expediente prescribiu podo contalo

Un libro sobre comida de Ignacio Peyró e unha charla en Lugo de Ferrán Adrià convencéronme de que ler a Ernest Hemingway non foi unha boa idea

O mundo literario está cheo de voluntarios para pegar a un cadáver, xa estea morto ou unicamente ausente

No deserto atopa un o mesmo que na vellez: soidade, abandono e desánimo. Antón Reixa atravesou un Sáhara de 18 días en coma. A crónica desa viaxe polo Gobi do real é o libro 'Michigan, acaso Michigan'

O xogador brasileiro de fútbol Mané Garrincha e o columnista Rafa Cabeleira son triunfos do inesperado

Unha visita a Barcelona para asistir ao Premio Planeta permitiume coñecer o perímetro do Camp Nou, admirar a Ildefons Cerdà e envexar a resistencia de Sánchez Dragó

O editor de Vigo Javier Romero convenceu o poeta Carlos Oroza para que se deixase publicar en pepel. Paralelamente, persuadiu a Luis Eduardo Aute para que se atrevese a musicar a poesía exenta do escitor de Viveiro. O resultado é Aute canta a Oroza

A lectura de La hermandad de los celtas de Carlos Núñez supúxome un alivio. Recuperei o termo celta, que levaba mudo no meu vocabulario dende que un arqueólogo me mirou mal nun supermercado e impúxome o de castrexo

Pepe Barro aprendeu de Raimundo Patiño que o deseño debe ter algún punto de ancoraxe en Galicia. Agora, pregúntase se ten familia que o acompañe

O azul marengo da cerámica de Sargadelos pode empezar a ser un recordo nos fogares de toda Galicia. En décadas pasadas foi a estética que definía o país