Abraham Boba escribe cancións. Para el mesmo; para o seu grupo, León Benavente. Unha vez cambiou as revolucións ás que soaba un disco. De 33 por minuto a 45. "Fue nuestro único acto de rebeldía en aquellos años". Suficiente como para comprender. "¿Qué vas a hacer con tu única y salvaje vida?"
Hai dous tipos de persoeiros: os que teñen expostas na sala fotos nas que aparecen dando a man a outros persoeiros de "maior rango, dignidade e goberno" -que dicía un meu tío carlista- e os que as gardan en álbumes de vellez que nunca ensinan.
Comecei a ler Os rostros do frío, onde Xulio Pardo de Neyra fala de retrato e fotografía galegos nos séculos XIX e XX. O ensaio vai cargado de erudición e complexidade. Decidín metelo no conxelador da biblioteca ata verán. Daquela disporei de tanto tempo que mesmo poderei perdelo coa precisión dun reloxo calvinista
Ernest Hemingway foi ver a Pío Baroja nunha cama de despedida. Ofreceulle unha bufanda vermella, uns calcetíns negros, unha botella de Johnny Walker, un exemplar de Adeus ás armas e o seu Nobel. Baroja aceptoulle todo menos o premio: "Como siga usted repartiéndolo vamos a tocar a muy poco"
Jamas foi pirata. Asoma á terraza de Compostela, na rúa do Home. Inspira con toda forza que lle consinte o alcatrán que lle pinta as paredes dos pulmóns para ulir o recendo do Caribe. Jamas, de Jamaica, foi un capitán de 15 anos.
Os circos sobreviven. Con olor a gasóleo e a rinoceronte putrefacto. O circo Arlequín tamén sobreiviu porque tiña dous nomes: Arlequín e Eddy. Instalouse en 2011 en Ferrol. Okupou a pista americana do cuartel Sánchez Aguilera militarmente, sen permiso. Aguantou as pesadas cargas dos tanques burocráticos durante cuatro años coas súas noites
Álvaro Cunqueiro botou media vida facendo tropelías e outra media intentando solucionalas. Mentiu á súa muller, mentiu ao seu país, mentiu a súa alma; pero unicamente se arrepentiu do primeiro: "Fallei no que máis quería"
Maruja Mallo dicía que o mundo por "intelixencia, sentimento e sexo". Maruja moveu o mundo, axitouno dende que naceu en Viveiro, cando se exiliou en Bos Aires e ata que se deixou durmir en Madrid. "No hay nada mejor que joder, verdad Laxeiro?". E o pintor de Lalín ría a gargalladas a dramaturxia irreverente da súa amiga.
Habería que preguntarlles os rapaces do Celta que pasaban por diante do Hotel Universal se souberon quen era aquel arxentino que lles preguntou por unha tenda na que comprar gomina. Foi o primeiro que fixo Carlos Gardel ao saír ás rúas de Vigo nunha mañá de decembro de 1923.
Os únicos milagres nos que cría ata o xoves eran os que facía Berlanga nunha película de 1957. Despois estiven vendo Estrela do día, a obra que escribiu Quico Cadaval e cambiei de idea. Presenta un catálogo de marabillas sobrenaturais inspiradas nas Cantigas de Alfonso X a Virxe María. Estreou na Mostra de Teatro Clásico de Lugo
Non podería ser negacionista porque a pandemia ten unha carga dramática que me bloquea, pero sospeito que a Xunta nos mantivo pechadas as terrazas durante tres semanas para que volvésemos disfrutar deles. Era un luxo sen aprecio. Hai un estrano pracer masoquista en que che quiten e devolven o dereito a tomar un café nunha mesa ao aire libre
Solicitei unha entrevista a Manuel Jabois. Contestoume atento: "Chámame cando vexas que amence, por favor". El estaba en Pontevedra e eu, en Lugo; así que deixei pasar un cuarto de hora dende que o sol emerxeu das augas do Alto Miño porque nós amencemos antes.
Cadroume co cantante Alberto Comesaña nunha viaxe a Roma en 2015. Lembro o ano non soamente pola sorpresa de atopar un galego no urinario do Coliseo, senón porque dous musulmáns ametrallaban a liberdade de expresión na redacción do Charlie Hebdó neses días nos que "a tristeza improvisa invernos baixo o sol" (Lucía Aldao)
O sol elevouse onte polo oeste. Sopraba un vento sur que nos distraía de xaneiro. Antes de que Lugo estivese outra vez convalecente da pandemia fun a un instituto para falar cos alumnos.
Xan López Domínguez estaba cociñando cando o chamei. Esquecín preguntarlle pola receita. Non sei por que virus, enredamos a falar de Boccaccio. "A Peste Negra produciu dúas cousas: a Danza da Morte e o Decamerón. Eu prefiro o Decamerón, quedo coa alegría", concretou.
"Os neoplatónicos estamos decepcionados co de Cataluña", dime Ramonet. Nunca lle discuto. É catalán e domina o tema. Ao igual que nunca discuto sobre asuntos vascos porque teño a árbore xenealóxica ben podada e blasón co RH negativo sobre campo de coles.
Os cativos e os terremotos non respectan as fronteiras porque non as coñecen, tampouco os lumes. Pasan por riba das raias e ao carón dos postos aduaneiros sen pararse porque responden a trazos que fan os adultos en terras mortas.
Teño unha saúde ben amoblada, sensata. Son hipocondríaco. Teño escasos síntomas de enfermedades, pero, na miña cabeza, son todos intermitentes que anuncia un xiro cara a morte. Soamente acudo ao socorro sanitario se vexo unha película na que un personaxe morre por desacoidarse
A literatura galega vai camiño de ser a literatura máis feminista, ecolóxica e antixenófoba do mundo. Tamén a literatura con máis exlectores. Non é problema de ler en galego, é problema de que aburre
Roberto Rosellini sabía que o ambiente é a narración. O ambiente créase consagrando curas altos ou indo filmar películas a illas tan pequenas que poderían non existir
Truman Capote entrou na revista The New Yorker con 17 anos. A súa responsabilidade laboral estaba equilibrada entre escoller tiras cómicas e recurtar textos dos columnistas estrela. Cuatro anos máis tarde foi despedido. Daquela, con 21, publicou o conto Miriam. Apabullante.
As miñas primaveras fiscais son mellores ou desastrosas. A constante é que intento pagar o mínimo de impostos. Hugo ocúpase de velarme esas armas mentres eu contabilizo letras.
Os Estados Unidos fanse imposibles de abarcar cun abrazo. Resultan grandes de máis para circunvalalos. As paisaxes e as cousas son extensas, altas, longas, rechamantes. Soamente poden verse cativamente as lápidas e o pasado.
Escribir novelas é como pasar a ITV ao coche. Sabes que teu vehículo non ten dúbida porque é teu —coma o viño da casa— ata que te metes na cadea de control e empeza a fallarche na suspensión, delatarche que as luces non aluman abondo e os gases poderían levar un premio á contribución ao efecto invernadoiro
Vivín a cola do furacán en Ribadeo. Eu nunca me disfrazo porque me entendo bastante ben comigo mesmo, pero encántame que outras persoas se convirtan en Puigdemont ou en garotas brasileiras por uns días
Manuel Xosé Neira paroume o outro día pola rúa. Manuel vestía un xersei azul mariño, unha barba acoutada e uns ollos tráxicos de poeta. –Jaureguizar, ti sabes algo que arquitectura? A pregunta confundiume: —Ben, non moito. Son afeccionado.
