A rondeña Ana del Valle, aos seus 107 anos, sobreviviu a dúas pandemias, xa que hai uns días recuperouse do coronavirus e, cando era nena, padeceu a gripe española de 1918, como conta a Efe a súa nora, Paqui Sánchez.
“Era unha muller de campo e contábanos que, por aquela época, na súa casa estaba todo o mundo malo. Ademais, non tiñan leite, nin alimentos, así que ela con só 7 anos saíu do casarío no que vivía para buscar leite no casarío máis próximo. Pero caeu debaixo dunha aciñeira, e horas despois a súa nai atopouna cunha febre altísima”, relata Sánchez.
Paqui conta que sempre estivo “ao pé do canón” e pendente da súa sogra Ana, e que no verán de 2012 elixiu para ela a residencia de maiores de Alcalá del Valle (Cádiz), onde a familia acudía a visitala con frecuencia.
O que non podía imaxinar era que viviría tan de cerca a crise do coronavirus, cando transcendeu que un bo número de profesionais e usuarios da residencia contraeran o virus.
“A primeira noticia que recibimos foi un comunicado, o 9 de marzo, no que se informaba de que quedaban prohibidas as visitas de familiares ante a detección do primeiro caso de Covid-19 nunha das traballadoras”, asegura.
“O 19 de marzo confirmaron que había dous traballadores contaxiados e que lles fixeron as probas a todos os maiores. Ademais dixéronme, extraoficialmente, que dos vinte e dous traballadores da residencia, vinte deran positivo, e que os resultados dos usuarios tardaban máis porque as mostras foran enviadas a un laboratorio de Cádiz”, conta Sánchez.
O 20 de marzo, cando chegaron os resultados das probas do coronavirus de todos os usuarios, a familia de Ana soubo que ela era unha das usuarias que dera positivo en Covid-19.
A rondeña denuncia a “absoluta falta de información” que padecían as familias dos residentes cando se fraguaba a crise, e defende o labor dos traballadores do centro: “Aínda que digan o contrario, os maiores non estiveron abandonados, estiveron atendidos por traballadores que estaban enfermos, pero non lles faltou de nada, nin comida”.
A medianoite previa ao 24 de marzo, Paqui asegura que chamou chorando ao cabo da Policía Local de Alcalá del Valle para dicirlle que non tiña información da súa sogra: “Non sabía que facer, e el foi ata a residencia e díxome que estaba ben”.
Ao día seguinte, Paqui e a súa familia souberon que ían trasladar a Ana á Liña e, nese período de incerteza, a rondeña admite que a delegada provincial de Saúde e Familias da Xunta en Cádiz, Isabel Paredes, atendeuna persoalmente e, ademais de confirmarlle o traslado, aseguroulle que a situación iría a mellor.
“Díxome que iamos estar comunicados e deume o seu teléfono. Desde entón chamaban todos os días, e soubemos que na Liña había un equipo de especialistas de urxencias, un grupo de psicólogos e dúas doutoras que atendían á miña sogra e que me están chamando todos os días. Incluso nos fan videollamadas, e mándannos vídeos e fotos”, sostén Paqui.
A rondeña conta que despois de que a súa sogra Ana dera negativo por primeira vez no seu terceiro test, e pasase por unha unidade de críticos, con sedación e tranquilizantes, o avance na súa saúde física “é incrible”, xa que un día pediu na residencia que lle desen o andador, e coa axuda dunha enfermeira conseguiu levantarse e camiñar un pouco polo corredor.
Paqui destaca a calidade humana que demostraron todos os profesionais que traballan polo benestar da súa sogra e que mantén á súa familia informada en todo momento: “Parece que os profesionais están escollidos, teñen unha dozura e un agarimo connosco e con eles… é xente marabillosa”.
“Era unha muller de campo e contábanos que, por aquela época, na súa casa estaba todo o mundo malo. Ademais, non tiñan leite, nin alimentos, así que ela con só 7 anos saíu do casarío no que vivía para buscar leite no casarío máis próximo. Pero caeu debaixo dunha aciñeira, e horas despois a súa nai atopouna cunha febre altísima”, relata Sánchez.
Paqui conta que sempre estivo “ao pé do canón” e pendente da súa sogra Ana, e que no verán de 2012 elixiu para ela a residencia de maiores de Alcalá del Valle (Cádiz), onde a familia acudía a visitala con frecuencia.
O que non podía imaxinar era que viviría tan de cerca a crise do coronavirus, cando transcendeu que un bo número de profesionais e usuarios da residencia contraeran o virus.
“A primeira noticia que recibimos foi un comunicado, o 9 de marzo, no que se informaba de que quedaban prohibidas as visitas de familiares ante a detección do primeiro caso de Covid-19 nunha das traballadoras”, asegura.
“O 19 de marzo confirmaron que había dous traballadores contaxiados e que lles fixeron as probas a todos os maiores. Ademais dixéronme, extraoficialmente, que dos vinte e dous traballadores da residencia, vinte deran positivo, e que os resultados dos usuarios tardaban máis porque as mostras foran enviadas a un laboratorio de Cádiz”, conta Sánchez.
O 20 de marzo, cando chegaron os resultados das probas do coronavirus de todos os usuarios, a familia de Ana soubo que ela era unha das usuarias que dera positivo en Covid-19.
A rondeña denuncia a “absoluta falta de información” que padecían as familias dos residentes cando se fraguaba a crise, e defende o labor dos traballadores do centro: “Aínda que digan o contrario, os maiores non estiveron abandonados, estiveron atendidos por traballadores que estaban enfermos, pero non lles faltou de nada, nin comida”.
A medianoite previa ao 24 de marzo, Paqui asegura que chamou chorando ao cabo da Policía Local de Alcalá del Valle para dicirlle que non tiña información da súa sogra: “Non sabía que facer, e el foi ata a residencia e díxome que estaba ben”.
Ao día seguinte, Paqui e a súa familia souberon que ían trasladar a Ana á Liña e, nese período de incerteza, a rondeña admite que a delegada provincial de Saúde e Familias da Xunta en Cádiz, Isabel Paredes, atendeuna persoalmente e, ademais de confirmarlle o traslado, aseguroulle que a situación iría a mellor.
“Díxome que iamos estar comunicados e deume o seu teléfono. Desde entón chamaban todos os días, e soubemos que na Liña había un equipo de especialistas de urxencias, un grupo de psicólogos e dúas doutoras que atendían á miña sogra e que me están chamando todos os días. Incluso nos fan videollamadas, e mándannos vídeos e fotos”, sostén Paqui.
A rondeña conta que despois de que a súa sogra Ana dera negativo por primeira vez no seu terceiro test, e pasase por unha unidade de críticos, con sedación e tranquilizantes, o avance na súa saúde física “é incrible”, xa que un día pediu na residencia que lle desen o andador, e coa axuda dunha enfermeira conseguiu levantarse e camiñar un pouco polo corredor.
Paqui destaca a calidade humana que demostraron todos os profesionais que traballan polo benestar da súa sogra e que mantén á súa familia informada en todo momento: “Parece que os profesionais están escollidos, teñen unha dozura e un agarimo connosco e con eles… é xente marabillosa”.
