Opinión

Un pensador en soidade

Hai unhas semanas, logo dun recital en Pontevedra co Colectivo Maiakovski, abordoume un home de mediana idade que non coñecía.
undefined

"USTED ES escritor, verdad, joven? Porque lo he escuchado junto a sus compañeros ahora mismo".

"Non sei se o son, estou tentando adiviñalo pero non estou seguro", respondinlle sorrinte, tentando corresponder a súa amabilidade. 

Entón díxome que escribía baixo o nome de Cándido, pero que se chamaba Domingo. Sacou dunha modesta bolsa de plástico do Eroski unhas cantas libretas grandes, impecabelmente manuscritas, todas elas a lapis. Achegoume unha. Tomeina e preguntoume se a querería ler e díxenlle que si. Non puiden evitalo pois tiña certa curiosidade, calibrando cantas follas habería alí escritas, talvez catro ou cinco polas dúas caras. Era unha letra enlazada máis propia de escolares cá dun adulto. Pero sen dúbida moito mellor cá miña. A miña nunca me gustou, rara vez me sae igual, como tampouco me gusta a miña sinatura, que parece a dun neno pequeno e sempre me fai pensar, cando asino calquera cousa, que teño un problema de falta de personalidade ou algo así.

Quixen descifrar, observándoo, que era o que pasaba alí, tentando non sentirme culpábel por pensar de súpeto que aquel home tivese algún desequilibrio ou algo polo estilo. Decidín escoitalo con atención pra facelo sentir ben e sentirme eu mellor de paso. Observei que se aliviara ó ver a miña reacción e comezou a falarme xa máis tranquilo:

—Son pensamientos que me abordan y me salen en cuánto los escribo, así. Y los vomito. Ya vería usted, joven, que lo escribo todo a lápiz para poder corregir. Escribo por la noche porque paso mucho tiempo solo pensando sobre mis problemas y los de la gente, por el día me resulta imposible. Pero a la noche no. A la noche me voy al parque y allí apunto lo primero que se me ocurre: cosas de la vida... pensamientos y reflexiones sobre todo. Alguna historia pero más bien pocas...

Lin varias follas mentres el continuaba o seu relato. Todas elas estaban sucadas por unha liña no medio da folla co e repetido dunha marxe á outra. Observei a súa faciana, reconcentrada e suorenta –ía moitísima calor– e os seus ollos azuis, inquedos e interrogantes con ese brillo característico co que os adorna a ilusión ou a esperanza dunha expectativa, máis arriba da máscara que lle tapaba o nariz e a boca.

Díxenlle que debía marchar pero que lle agradecía moito aquel momentiño e ofrecinlle a man, agradecéndolle tamén que compartira comigo iso e que me deixase ler as súas libretas

Cuando camino todos los días veo muchas caras de la gente que no está contenta porque se calla sus problemas hasta que se desgarran el alma por completo y entonces es peor porque hace mucho daño y eso no es bueno, nos aislamos entre nosotros y hay una tristeza muy grande en todos que nunca se resuelve –se non era así, era algo moi parecido–.

"Hay momentos, no muchos, que te come el silencio tuyo que llevas por dentro y no oyes nada más que ese silencio y es como si nunca más fueses a hablar con nadie porque sólo escuchas tu silencio y resulta agotadora la falta de humanidad que hay en este mundo  eeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee".

Lin catro follas de reflexións moi parecidas e el facía ademán de sacar outra libreta. Díxenlle que debía marchar pero que lle agradecía moito aquel momentiño e ofrecinlle a man, agradecéndolle tamén que compartira comigo iso e que me deixase ler as súas libretas.

—Claro, claro, si lo entiendo, tiene que irse, es que yo ando mirando a ver si me lo publican pero está difícil y en Vigo podría, pero lo mandan a Portugal... Yo, qué le vamos a hacer, mi mujer murió hace algunos años y yo ahora no hago otra cosa que pensar en todo esto y después trato de ponerlo en orden por la noche, cuando voy al parque y me siento, que es cuando realmente puedo estar tranquilo y allí me sale todo, así.

Comentarios